Langs water en kastelen in Westerlo

De vrijdag was redelijk druk met een dagtrip naar Turnhout en Retie in gezelschap van moeder en tante en ’s avonds met Conny een bezoekje aan CC De Zwanenberg voor Smaak, een programma over verschillende smaken in combinatie met muziek met Jeroen De Pauw. Hierover later wel meer.

Omdat er morgen weer familiale verplichtingen en ook nog stripbeurs op het programma staan zijn we vandaag gaan wandelen. Uit de nieuwe Libelle-brochure “Wandelen in elk seizoen” kozen we een wandeling in Westerlo, Parel van de Kempen.

We lieten de auto achter aan de Toeristische Dienst, vlakbij de Sint Lambertuskerk. De wandeling vertrekt aan de kerk. Al snel zaten we aan Grote Nete die we een heel stuk zouden volgen.

We passeerden “het trammeke”. Het Trammeke aan de Lange Brug in het Riet is een oude mobiele dam die dienst deed als sluissysteem op de Grote Nete. Sinds 1999 is het als monument beschermd. Met het Trammeke kon men de velden bij droge periodes onder water zetten via een kanalensysteem. Tegelijkertijd kon ook met een duikersysteem de kasteelvijver gevuld en gespoeld worden.

Even verder zagen we aan de andere oever het Kasteel de Merode verschijnen. Dit was trouwens de eerste keer dat ik het zag zonder dat er een of ander event was.

Het kasteel kwam in 1484 in het bezit van de familie de Merode, die het nog steeds bewoont. De donjon van het kasteel werd door de heren van Wezemaal gebouwd. De juiste bouwdatum is onbekend, maar waarschijnlijk vond de bouw tijdens de tweede helft van de veertiende eeuw plaats. De massieve muren van de donjon hebben een dikte van 2,75 m.

De familie Merode is één van de 5 prinselijke families van de hoge Belgische adel. Zij verworven hun adellijke titel door een belangrijke rol te spelen in de geschiedenis van de Spaanse Nederlanden en tijdens de Belgische revolutie die tot het ontstaan van België leidde.

Na het oversteken van de grote steenweg kwamen we in het Kwarekken, een mooi natuurgebied waar de Nete doorheen meandert. Via de Asberg bereikten we het Gemeentehuis van Westerlo dat tot 1973 gekend was als het Nieuwe Kasteel of het Kasteel van Jeanne de Merode.

Het kasteel van gravin Jeanne de Merode of het Nieuw Kasteel in Westerlo werd gebouwd tussen 1909-1912 in neogotische stijl naar de plannen van architect Pierre Langerock. Het werd ontworpen als de woonplaats van één persoon: gravin Jeanne de Merode. Zij verbleef er met haar personeel van de lente tot de herfst. In de koude maanden woonde ze in Brussel. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het kasteel door de Duitse bezetters opgeëist en moest de gravin het kasteel verlaten en terugkeren naar het oude familieslot. Na haar dood erfden de Zwartzusters-Augustinessen het kasteel. Zij baatten er met de hulp van het bisdom Antwerpen een tehuis voor bejaarde priesters uit. Nadien werd het aangekocht door de gemeente Westerlo en vanaf 1 juli 1973 diende het als gemeentehuis.

En zo kwamen we, na een tussenstop voor een heerlijke lunch terug aan de auto met 7 km op de teller.

De wandeling : knooppunten 130 – 18 – 19 – 13 – 12 – 14 – 183 – 10 – 9 – 8 – 129 – 21 – 6 – 20 – 16 – 130

De foto’s :

Prinsenpark Retie

Voor de vrijdagse uitstap met moeder (en vandaag ook tante) koos ik voor Turnhout en Retie.

Na de lunch in het bijzonder drukke Turnhout (gevolg van de afgesloten grensovergang op de E34)-reden we verder naar Retie.

Daar heb je in het Prinsenpark verschillende afgepijlde wandelingen. Wij kozen voor de blauwe wandeling van 3,10 km. Ik was wel mijn camera vergeten maar nu kon ik de kwaliteit van mijn nieuwe Samsung A34 eens proberen. En die valt best mee

Retiese Aart, Park van Retie, Prinsenpark… achter al deze benamingen schuilt een roemrijk verleden. Tot in de helft van de 19e eeuw bestond de Kempen vooral uit een onmetelijke heide. Deze woeste gronden, toen ‘De Aart’ genoemd, werden door de inwoners gebruikt om hun vee te hoeden. Ze gebruikten de heideplaggen als strooisellaag in de stallen en staken heizoden en turf als brandstof. Op een aantal panoramapunten kun je de uitgestrektheid van het gebied nog herkennen in het landschap.

Rond 1840 werd getracht de woeste gronden vruchtbaar te maken. De ‘Retiese Aart’ werd grotendeels verworven door Koning Leopold I. Later werd het domein door de Graaf van Vlaanderen aanzienlijk uitgebreid tot 4 550 hectaren. Een uitgebreid net van toevoergrachten werd aangelegd voor de bevloeiing van het park en de bevoorrading van de vijvers. Het park werd in 1972 eigendom van de provincie Antwerpen.

Het centrale deel van het domein met zijn kronkelige wegen en indrukwekkende bomen werd aangelegd met de bedoeling hier een kasteel te bouwen. Het kasteel is er echter nooit gekomen. De naam ‘Retiese Aart’ werd in die tijd meer en meer vervangen door ‘Park van Retie’.

Het park beschikt over enkele vijvers, die een unieke meerwaarde aan het domein geven. Deze worden door een grachtensysteem gevoed met kalkrijk water uit het Kempens kanaal. De waterstand wordt zo geregeld dat er tijdens de vogeltrekperioden hier en daar slikplaatsen ontstaan waar je talrijke vogels kan waarnemen. Naast deze vijvers zorgen de weiden aan de rand van het domein voor enkele mooie vergezichten. (Bron : Website Retie)

Na onze wandeling hebben we op weg naar huis nog een tussenstop gemaakt aan Wespedongen in Tielen voor een ijsje van de beste ijsboer in de omgeving : het IJssloeberke.

De wandeling:

De foto’s

Waterkantwandeling

Omdat ik afgelopen zondag met moeder onze jaarlijkse afspraak had het Vlaams Muziek Theater (Gravin Maritza), was zaterdag de enige mogelijkheid om te gaan wandelen.

We zochten een wandeling die niet te ver weg was en al snel stootte ik op de Waterkantwandeling.

Deze wandeling van zo’n 7km vertrekt aan Domein Roosendael in Sint-Katelijne-Waver. Parkeren moesten we wel iets verder doen want aan Roosendael was geen enkel plekje vrij.

De wandeling vertrekt door het Pannevarenbos naar het Fort van Walem. Na het oversteken van de N1 gaat het verder naar de kleine vijver van de Put van Walem. In tegenstelling tot eerdere wandelingen in de buurt waarbij we tussen de vijver en de E19 wandelden ging de route nu langs de “binnenkant” van de vijver. Een bijzonder mooi stukje om door te wandelen.

Daarna ging het verder naar Nete en over de Brug van Walem terug naar Domein Roosendael waar we afklokten op 7,50 km.

Een heel mooie wandeling die voor herhaling vatbaar is.

De knooppunten: 180 – 253 – 248 – 249 – 331 – 170 – 171 – 221 – 177 – 227 – 179 – 180

De foto’s:

Winterwandeling

Vorige week zag ik op Facebook een postje van CC Zwanenberg passeren over Pass Thru Fire, een tributeconcert rond Lou Reed. Ik ken wel wat nummers van Lou Reed maar ik zou niet zeggen dat ik een fan ben.

Maar toen zag ik de namen van de artiesten : Patrick Riguelle (zang/gitaar/lapsteel), Guy Swinnen (zang/gitaar), Axl Peleman (bas), Jan Hautekiet (keyboards), Bjorn Eriksson (zang/gitaar/pedalsteel), Piet De Pessemier (zang/gitaar), Seraphine Stragier (cello/viool/harp), Ron Reuman (drums).

Die eerste vier namen spraken me zeker wel aan en zullen wel door iedereen gekend zijn. Eriksson blijkt Ex-Zita Swoon te zijn en Piet de Pessemier heeft nog bij Monza gespeeld. Seraphine Stragier hebben we nog zien spelen met Jonas Winterland en Ron Reuman drumde o.a. bij Laïs en Kadril.

Zet deze mensen samen op één podium en je krijgt bijna 2 uur top-entertainment in de plaats. Eén van de betere concerten van de afgelopen tijd. Absoluut dus geen spijt van deze last minute beslissing om ticketjes te kopen en richting Heist op den Berg te rijden.

Vandaag weer richting Heist gereden maar halverwege haltgehouden in Beerzel voor de jaarlijkse Putse winterwandeling die elk jaar in een andere deelgemeente plaatsvindt. Vandaag was dat dus Beerzel.

We kozen voor de 6 km (ook al bleek die volgens mijn app wel 7,5 km ver te zijn). Het was een mooie wandeling maar ook een hele zware wandeling. Niet omdat we rond het hoogste punt van de Provincie Antwerpen wandelden (al speelde dat natuurlijk wel mee) maar vooral omdat er nog veel ijs lag. De dooi is weliswaar ingezet maar ontspannen wandelen was op een groot deel van het traject niet mogelijk. Zeker op Beerzelberg zelf was het behoorlijk lastig.

Maar we hebben het toch maar weer gehad.

De wandeling:

De foto’s:

Winterapocalyps

We hebben het overleefd … de “apocalyptische” winterprik van de afgelopen week.

Nu ja, apocalyptisch … zo leek het wel wanneer je de krant opensloeg of radio of tv aanzette. Soms vraag ik me wel eens af hoe we dat vroeger deden, toen er nog geen internet was. Hoe heb ik de winter 1986-1987 en 1987-1988 overleefd? Elke dag met de fiets 8 km naar het station fietsen door weer en wind. Daar aankomen en de ijspegels van de bivakmuts trekken. Het Albertkanaal dat dichtgevroren was. Zelfs de zee bevroor.

Ook in de jaren ’90 was het nog behelpen. Toen had ik al wel een auto maar nog altijd geen internet. Wel ’s morgens een uurtje vroeger opstaan om op BRT Teletekst te gaan zien welke wintercode het was … A, B, C, D of E. Kleurcodes bestonden toen nog niet.

Afin … bij ons in de Kempen viel het nog best mee wat sneeuwval betreft. Maar ik was wel blij dat ik gewoon kan thuiswerken want ik ben geen fan van dit weer. Naast de baan wel maar op de baan … dat hoeft voor mij niet.

De katten zijn er ook geen fan van. Maar je ziet ze nu wel beter lopen😉

De laatste tijd laten ook de hertjes van Peulis zich vaker zien, ze lopen zelfs gewoon door de tuin. Jammer genoeg op momenten dat er geen fotocamera in de buurt is maar ze zijn er wel. Met een beetje geluk worden ze eens gefilmd door het voederhuisje dat ik voor mijn verjaardag heb gekregen. Dat is er immers eentje met camera, wifi-verbinding en vogelherkenningsprogramma … super leuk is dat. Ik probeer binnenkort wel eens wat filmpjes te publiceren op deze blog.

Ik heb ook gemerkt dat niet elke gemeente hetzelfde reageert bij winterweer. In Bonheiden besparen ze blijkbaar serieus op het zout. We hebben vandaag een wandeling van een vijftal kilometer gedaan waarvan de helft op grondgebied Bonheiden en van zout hebben ze daar blijkbaar nog niet gehoord. Met alle gevolgen van dien. De baantjes lagen er spekglad bij. Zelfs te voet was het levensgevaarlijk.

Door Den Battelaer naar het Zennegat (en terug)

Na een vrijdagnamiddag op stap met moeder (naar Laura Lynn in CC De Werft in Geel Godbetert) een zaterdagnamiddag winkelen, shoppen en beginnen met het plannen van onze grote vakantie) trokken we zondag nog eens de wandelschoenen aan.

We zochten het dichtbij namelijk het voetbalterrein van SK Heffen aan de Gentsesteenweg in Mechelen.

Naast het voetbalterrein begint namelijk Den Battelaer, een oud overstromingsgebied tussen de Zenne en het kanaal Leuven-Dijle. We zijn daar al eerder gaan wandelen en toen was het daar vreselijk modderig. Nu lag er meer ijs dan modder. Op een gegeven moment waren we wel heel blij met onze waterdichte Meindls. Het volledige pad was overstroomd, zo’n 10 à 15 cm diep in het midden.

Maar we zijn er met droge sokken door geraakt.

De knooppunten : 80 – 77 – 78 – 79 – 86 – 87 – 88 – 132 – 130 – 131 – 163 – 80

De foto’s:

De wandeling:

Boerenkrijgwandeling

Gisteren was het na al die regen van de afgelopen dagen nog eens vrij deftig weer om te gaan wandelen, tenminste wanneer je een warme winddichte jas en een muts had.

Wij trokken naar Berlaar voor de Boerenkrijgwandeling (knooppunten 31 – 72 – 73 – 74 – 76 – 75 – 11 – 59 – 81 – 31). Dat wandeling was “maar” 6,6 km maar het zou wel een droge wandeling worden.

Over de Boerenkrijg zelf zouden we niet veel te weten komen. Aan de oude pastorie vonden we een infobord maar verder op de wandeling niets meer. Erg was dat niet want het was een leuke wandeling die ons naar het pittoreske Gestel bracht.

Terug naar normaal

Oef … ze zijn voorbij. De vervelendste dagen van het jaar. De jaarwisseling.

Ik ben er nooit fan van geweest van die dagen. Je moet er de kranten maar op nalezen : dronkenschap, vernielingen, vandalisme, ongevallen met vuurwerk …

En waarom? Omdat de aarde nog eens rond de zon is gedraaid. Tenminste, voor ons toch.

Voor de Chinezen is dat pas op 10 februari. En de Joden vieren het in oktober. Die zitten dan trouwens in 5785 in plaats van in 2024.

Als het werk dat vorige week donderdag nog in mijn werkbak lag nu uit die werkbak zou verdwenen zijn dan ha dik misschien nog iets aan Nieuwjaar gehad maar neen hoor, het zat er gisteren nog altijd in.

Akkoord, we hebben zondag en maandag nog eens lekker gegeten maar daar houdt het dan toch ook op?

Afin, waarschijnlijk me nog een dikke week ergeren aan al die mails en telefoontjes die beginnen met “beste wensen” en we kunnen terug “normaal” leven.

Wandelen in het Land van de Rode Ridder

Het eerste weekend van de vervelendste week van het jaar is een feit: Kerstmis.

Hoewel het op Kerstmis mijn verjaardag is (of misschien juist omdat het mijn verjaardag is?) ben ik geen fan van deze tijd van het jaar al valt de Kersttweedaagse nog het beste mee.

In mijn geval betekent dat de avond voor Kerstmis eten bij de schoonfamilie en op Kerstdag bij de familie. Dit jaar had ik voor de gelegenheid nog eens een koud buffet gemaakt.

Afin, we hebben de dagen overleefd en dat hebben we op Boxing Day gevierd met een bijzonder mooie maar wel heel pittige en glibberige wandeling in Holsbeek, meer bepaald in Sint-Pieters-Rode. De wandeling die we gekozen hadden was immers de Horstwandeling die, zoals de naam doet vermoeden, vertrekt aan het Kasteel van Horst.

De Heren van Horst woonden hier al in de 13e eeuw, de karakteristieke vierkante donjon dateert uit de 15e eeuw. In de 17e eeuw liet de adellijke bewoonster, Maria-Anna van den Tympel, twee vleugels aanbouwen rond de binnenkoer en voerde belangrijke verfraaiingswerken uit. Zij liet ook het wagenhuis bouwen, waar nu het bezoekerscentrum met erfgoedwinkel en een gezellig streekgasthof gevestigd zijn.

Het kasteel, met zijn grote vijver annex slotgracht, is ook de thuishaven van stripfiguur De Rode Ridder van Willy Vandersteen.

Knooppunten : 143 – 141 – 142 – 133 – 134 – 167 – 135 – 136 – 137 – 138 – 139 – 140 – 144 – 143 (9,3 km).

Dijlepad of Dijlevallei?

Zo net voor de feestdagen leek het ons een goed idee om nog eens een frisse neus te halen. De boodschappen hadden we gisteren al gehaald en morgen gaan we koken voor overmorgen dus bleef er enkel nog vandaag over.

We kozen voor de Dijlepadwandeling of voor de Dijlevalleiwandeling, ik heb dezelfde wandeling onder die 2 namen teruggevonden.

De wandeling vertrekt eigenlijk aan het bruggetje van Hollaken in Rijmenam maar daar raak je de auto niet kwijt. Wij zijn dus verder gereden richting Haacht en hebben de auto achtergelaten aan de kerk van Sint Adriaan waar er wel ruime parking is (en waar je onmiddellijk op de route zit).

De wandeling gaat dan richting Boortmeerbeek waar je door Ronsdonk en het Boortmeerbeeks Broek wandelt. Zo bereik je dan het jaagpad langs de Dijle in Rijmenam om zo terug naar Sint Adriaan in Haacht te wandelen.

Een frisse neus hebben we zeker gehaald, daarvoor was er ruim voldoende wind. Maar we zijn wel droog gebleven.

De knooppunten (vanaf Sint Adriaan): 512 – 511 – 510 – 21 – 20 – 22 – 509 – 508 – 507 – 506 – 505 – 512.