Hoewel mijn wandelmaatje nog altijd met de fiets op trot was heb ik deze namiddag toch een kleine wandeling gemaakt. Aansluitend op de retromarkt van gisteren was het vandaag immers retrokoers vandaag.

Uitgelezen gelegenheid om, met vader in de rolstoel, even naar de start te gaan kijken en de fietsende bende dan nog enkele keren te zien passeren langs het parcours.

Voor hen die niet weten wat een retrokoers is, dat is een koers voor liefhebbers. Voorwaarden om te mogen deelnemen zijn onder andere, geen klikpedalen hebben, versnellingsapparaat aan de kader, bij voorkeur wollen koerstrui en vooral … geen geschoren benen.

Dit soort koersen is, volgens mede dankzij koersen zoals de Tour de Sol in Ranst, de laatste tijd vrij populair. En dan kan een dorp als Vorselaar, waar de kleinste aangelegenheid goed genoeg is om feest te vieren, niet achterblijven. Er waren behoorlijk wat vertrekkers en ook aan de start was het een gezellige drukte.

Na enkele rondjes hadden we het wel gehad en zijn we huiswaarts getrokken. Het enige dat ik eigenlijk gemist heb was een “Rodania-auto” aan de kop van het peloton en een volkswagenbusje van het Rode Kruis achteraan. Verder riep het wel herinneringen op aan de tijd dat we in de jaren ’70 elk weekend naar de koers reden om te supporteren voor Ronny De Cnodder (a.k.a. Ronny Sop), één van de plaatselijke renners en bij de amateurs rivaal van die andere renner uit het dorp, Daniel Willems.

Aangezien mijn wandelpartner er enkele dagen op uit is met de fiets, wordt er dit weekend niet gewandeld.

Deze rustpauze komt wel net op tijd want met 84 wandelkilometers, 18 joggingkilometers en bovendien ook nog 4 festivaldagen in juli was het best een vermoeiende maand.

Nu, helemaal stil heb ik vandaag niet gezeten en zal ik ook morgen niet zitten. Deze voormiddag werden 1,3 kg gemengd gehakt en 0,7 kg gemalen brood omgevormd tot 8 porties soepballetjes en enkele gehaktschijven. Die laatsten stonden aanvankelijk niet op de planning maar ik was het rollen van kleine soepballetjes beu.

Deze namiddag ben ik naar de Retromarkt van Hoppin’ Around Vorselaar gegaan. Daar stond onder andere op het programma: “Vintage Retromarkt (Vinyl-Kledij-Gadgets), Classic Car Show met Best Car Contest, Terras met Live Muziek, Live Tattoo en Kinderanimatie”.

De markt op zich bestond uit een vijftal minikraampjes, er stonden een twintig à dertig “Classic Cars” (waaronder een twee jaar oude Chevrolet Camaro ?) en een tiental moto’s, het terras was er ook maar live muziek was er (op dat moment) niet, er stond inderdaad iemand een tattoo te geven en de kinderanimatie bestond voornamelijk uit een springkasteel.

Al bij al was het toch wel een tegenvaller. De meeste auto’s waren heel mooi maar er stond geen enkele Pony bij en hoe kan je nu een Classic Car Show hebben zonder Frod Mustang? Akkoord, er stonden twee Thunderbirds maar dat is toch niet hetzelfde. Bij de “Vintage” kraampjes stond iemand met modelauto’s maar daar vond ik niet mijn gading (geen Coca-Cola of Ford-spullen).

Nu ja, ik ben toch even buiten geweest. Morgen is het tweede luik van dit Retroweekend met een retrokoers. Je kent dat wel, fietsen met versnellingen aan de kader, geen klikpedalen, renners met geschoren benen worden niet toegelaten enzovoort. Zou leuk moeten worden.

Ik word duidelijk ouder. Ik blijk immers steeds meer tijd nodig te hebben om te recupereren van een driedaags festival zoals Suikerrock. Gelukkig viel het vandaag al stukken beter mee dan gisteren.

Misschien heeft het pakje dat vanavond op me lag te wachten er ook iets mee te maken.

In dat pakje zaten immers 13 stripverhalen uit de reeks Zilverpijl, enkel uitgegeven als Ohee, andere als Ohee Club en variërend in leeftijd van 44 jaar tot 39 jaar oud. Zoals wel vaker dus stripverhalen die ik als kind heb gehad maar waarvoor ik toen niet het minste respect toonde.

Andere strips heb ik beter behandeld maar de Oheetjes kosten toen maar 7 frank (in 1972) tot 15 frank (in 1977).

En nu schuim ik dus stripbeurzen en tweedehandssites af om ze opnieuw aan te kopen. Bovendien ben ik blij wanneer ik ze op de kop kan tikken voor 1 tot 2 euro (voor de jongelingen onder de lezers : dat is dus 40 tot 80 frank).

Nog negentig hoop ik er te vinden (waarvan ongeveer de helft Zilverpijl-verhalen zijn). Dan heb ik ze niet allemaal maar dat is ook niet de bedoeling. Niet alle verhalen spreken me immers aan. Dat deden ze in de jaren ’70 trouwens ook niet. Of ik ze ooit allemaal zal vinden is ook twijfelachtig. De eerste verhalen, uitgegeven in 1963, ben ik nog nergens tegengekomen.

Maar de jacht gaat verder en die jacht is vaak plezanter dan de buit.

De derde dag van Suikerrock is traditiegetrouw de familiedag. Vroeger betekende dat vooral dat je als gezin goedkoper aan tickets kon geraken. Vorig jaar betekende dat echter dat er met Kapitein Winokio en K3 wel echt de kaart van de (heel) jonge gezinnen werd getrokken.

Die lijn hebben ze dit jaar doorgetrokken, vermoedelijk wegens het grote succes van de vorige editie. De eerste groepen op de affiche bewijzen : De Bende & Mega Mindy, Prinsessia en Bandits mochten immers de zondag openen. Aangezien noch Conny, noch ikzelf tot de doelgroep van deze muzikanten behoren besloten we om pas tegen een uur of vijf af te zakken naar de Markt.

Om 17u was het immers de beurt aan Emma Bale en daar wilden we zeker een stukje van zien. Leuk optreden trouwens, tenminste voor een half uurtje. Het meisje kan goed zingen maar niet echt sterk genoeg om een volle Tiense Markt bezig te houden. Dat gaf ons wel de gelegenheid om een hapje te gaan eten. Sinds 2013 ga ik op zondag in de Leuvensestraat mosselen eten en die traditie heb ik kunnen verderzetten. Het waren trouwens weer heel lekkere mosselen.

Hierdoor waren we wel tien minuutjes te laat voor Stan Van Samang. De Stan is een beetje een moeilijk geval om te beoordelen. Ik zal nooit een ticketje kopen om hem aan het werk te zien in bijvoorbeeld de Lotto Arena of het Sportpaleis. Maar anderzijds wist hij wel probleemloos een overvolle Markt op sleeptouw te nemen. Ondersteund door een stevige band weet hij een deftige show neer te zetten. En de man heeft ook nog handtekeningen uitgedeeld .

Begon Balthazar zaterdag nog een twintigtal minuutjes te laat, Jim, Sharon, Caroline en Andrea, a.k.a. The Corrs begonnen 10 minuten te vroeg. Na de Deep-Purple-teleurstelling van afgelopen vrijdag had ik een beetje schrik. Ook naar The Corrs keek ik immers al lang uit. Gelukkig was mijn vrees totaal ongegrond. Ze waren gewoon steengoed. Zo goed zelfs dat ze de tweede plaats bekleden in mijn Concert-top-3 van dit jaar, wel ex-aequo met de Dixie Chicks (en na Queen die eenzaam aan de top staan).

We hadden nog kunnen blijven wachten op Marco Borsato maar net als vorig jaar is het er niet van gekomen. Het waren al twee lange dagen geweest en zo eens een dag vóór middernacht thuis zijn heeft ook zijn charmes.

Nog enkele conclusies ?

Suikerrock is één van de gezelligste festivals van België. Ze bewijzen dat je geen 10 podia en 200 groepen moet hebben om een goed festival te organiseren.

Zodra we de kans krijgen bestellen we opnieuw een combiticket, ook al is er op dat moment nog geen enkele naam gekend.

De vernieuwde aanpak van het festival en vooral van de Food Street is een schot in de roos.

Nog 360 dagen aftellen ?

Zaterdag, tweede dag van Suikerrock. Het zou wel een lange dag kunnen worden want er staan 6 groepen op het programma vandaag. Aangezien Heidi moet bekomen van Koentje van Zornick zijn we maar met twee vandaag. Mijn route naar Tienen gaat dan ook via Peulis om Conny op te pikken.

We zijn nog ruim op tijd op de markt waar er, in tegenstelling tot vrijdag, (nog) niet zoveel volk schijnt te zijn. De afwezigen hebben echter ongelijk want Noémie Wolfs is zeker de moeite waard om vroeg te komen. Bijzonder mooie stem om naar te luisteren. Enig minpuntje is dat er weinig afwisseling in de nummers zit. Ze bewijst dat ze niet zonder reden enkele jaren met Hooverphonic heeft meegezongen.

Na Noémie was het de beurt aan Billie. Mij totaal onbekend maar naar het schijnt heeft ze al wel eens meegezongen met Netsky. Helaas is ook die man mij onbekend; althans zijn muziek, zijn naam heb ik al wel eens meer gehoord. Veel tijd om te beseffen dat Billie niets voor ons is hadden we niet nodig. Twee nummers en we waren al onderweg naar de Food Street om, bij een smakelijke hap, nog wat naar de mensen te kijken (altijd plezant, zowel op als naast het festivalterrein).

We waren net op tijd terug om de volgende groep aan het werk te zien en dat was Alice on the Roof. Geen idee wat we daar van moesten verwachten maar Alice mag zeker de verrassing van het festival worden genoemd. Het is moeilijk te omschrijven waarom maar het klikte gewoon. Je zag dat ze er veel plezier in had en dat hoor je dan ook. Zeer geslaagd optreden in ieder geval.

Van de volgende gast had ik een beetje schrik. Ik ken Tourist LeMC uiteraard van En Route en dat is best een leuk nummer. Hij opende er zelfs zijn set mee. Het probleem was dat het leek alsof dit werd gevolgd door En Route om daarna En Route te spelen en verder te gaan met … En Route. Het lag ons duidelijk niet.

We besloten dan maar om even het terrein te verlaten en zo kwamen we terecht aan het Accoustic Stage in de Food Street waar de vijf jongelingen van King’s Hope hun set begonnen. Drie kwartier later konden we tevreden terugkeren naar de Markt. Wij vonden ze alvast stukken beter dan de act op de main stage.

Met een kwartier vertraging, en onder lichte regen, was het om kwart voor tien de beurt aan Balthazar. Ik had ze al eens eerder gezien op TW Classic in 2013 maar als ik eerlijk moet zijn heb ik er geen blijvende herinnering aan. Voor Conny waren ze wel het belangrijkste optreden van de dag, zoniet van het hele weekend. Ik moet toegeven dat ze een heel goede set hebben gebracht (en die regen duurde uiteindelijk maar 5 minuten).

Om 23u30 kwamen de heren van Deus nog het beste van zichzelf geven maar daar hadden we eigenlijk geen behoefte aan. Op weg naar huis op de grans van Itegem en Berlaar nog een massa blauwe zwaailichten gezien. Ik wist onmiddellijk dat het ongeval dat daar moest gebeurd zijn ernstig zou zijn maar dat er 3 mensen het leven verloren zijn en 2 anderen zwaar gewond werden doet je toch even nadenken.

Eind juli, begin augustus … de zomervakantie is halfweg. Sinds 2012 betekent dit voor mij Suikerrock. Ik vind het nog altijd onbegrijpelijk dat ik niet eerder naar Tienen ben beginnen gaan maar dankzij de mannen met baarden van ZZ Top is Suikerrock dus een vaste waarde op mijn kalender. Zo erg zelfs dat ik de laatste twee jaar mijn combiticketje al koop in december zonder dat er ook maar één naam bekend is gemaakt.

Vrijdag stonden er vier namen op de affiche namelijk The Kids, The Sore Losers, Zornik en Deep Purple. Ik had rond 17u afgesproken aan het station van Tienen met Heidi en Conny, de Pieperstraat-ladies. Aangekomen aan de Grote Markt moesten we wel nog even wachten tot het terrein werd vrijgegeven. Conny en ik mochten via de “combi-ticket-ingang”, Heidi moest iets langer aanschuiven.

18u stipt begonnen The Kids eraan. Ondanks het feit dat het allemaal nog heel strak klonk, zowel muziek als zang, hadden we er na een halfuurtje toch al genoeg van. Tijd om een bezoekje te brengen aan de vernieuwde Food Street in de Nieuwstraat.  Die was in ieder geval veel beter dan vorig jaar. Voor elke smaak was er wel iets te vinden en dat aan heel democratisch prijzen.

Na een smakelijke hap terug naar de Markt waar de – mij totaal onbekende – Limburgers van The Sore Losers op ons stonden te wachten. Zij wisten ons aangenaam te verrassen en speelden een heel stevige set die ons best wist te bekoren.

Derde groep op de affiche, en bovendien Heidi’s favorieten, waren de jongens van Zornik. Zij aren geen vreemden maar vraag me niet om er een nummer van te noemen. Ik ken hen eigenlijk vooral van de relatie van zanger Koen met Hanne Troonbeeckx. Maar ook zij gaven het beste van zichzelf en dat was heel goed.

De eerste dag werd afgesloten met een monument uit de Hardrock geschiedenis : Deep Purple. Ik had er echt naar uitgekeken maar ik vrees dat mijn verwachtingen te hoog gespannen waren. Ondanks positieve recensies die ik overal lees vond ik het zelf niet echt goed. Het leek wel of ze 45-toerenplaatjes speelden op 33 toeren (mensen van mijn leeftijd begrijpen dat wel).

Na een laatste koffie op een terrasje besloten we dan ook om huiswaarts te keren, ik richting Kempen, de ladies richting Pieperstraat. Al bij al toch een geslaagde eerste dag. Verslag van de tweede dag volgt later.