John Claes, topadvocaat uit Lier, wordt vermoord teruggevonden in Hotel Felix op het Zimmerplein.

Claes had de avond voordien ingecheckt in het hotel omdat hij ruzie had met zijn vrouw.

Het is aan Commissaris Bruno Somers en hoofdinspecteur Paul de Winter om te onderzoeken oif de moort te maken heeft met dossiers waar de advocaat aan werkte.

Niet veel later wordt een tweede advocaat vermoord. Bram Van Cleemput wordt neergeschoten terwijl hij zijn hond uitlaat.

Van Cleemput is medevennoot van het kantoor van Claes. Hij staat bekend als de man die de regeltjes zo goed kent dat hij menig verdachte heeft vrij gekregen omwille van procedurefouten.

Als ook nog een gerechtsjournalist van De Standaard wordt teruggevonden, vastgebonden, gefolterd en vermoord, wordt het duidelijk dat er iets mis is in het gerechtelijk milieu …

Moord aan de Balie is de vijfde politiethriller in de reeks ‘Somers en De Winter” van Ludo Geluykens Hert is wel duidelijk te merken dat Geluykens groeit. Zijn eerste verhaal (Moord op de Scheidsrechter) is nog behoorlijk naïef maar wel leuk om lezen. Moord aan de Balie is gewoonweg goed.

Voorlopig is het wel de laatste die ik kan lezen. Nummer 4 in de reeks (Losgeld voor een kind) moet ik nog ergens vinden.

In afwachting ga ik nog eens terug naar de 13^e eeuw in gezelschap van Karen Maitland in The Raven’s Head. .

Yes, he did it again !

Het is me al vaker overkomen maar het blijft me toch een beetje verbazen. De buienradar heeft me weer niet in de steek gelaten.

Om kwart voor zeven viel de regen met bakken uit de lucht bij ons. Ik zat nochtans al klaar om te vertrekken naar Lier. Voor ik mijn loopafspraak zou annuleren toch maar even het internet geraadpleegd. Zowel de buienradar als de regenradar (van Meteovista) gaven aan dat het tussen half acht en acht uur niet zou regenen in Lier.

En ja hoor. Ze hadden gelijk. Het heeft tussen half acht en acht uur niet geregend (op een paar druppeltjes na). Onze 4,44 km op 33:22 minuten zijn dus droog gelopen.

Ik zat echter nog geen 5 minuten terug in de auto of het begon alweer te regenen.

Het mag ook al eens meezitten.

Verpleegster Sabine Janssens wordt tijdens haar ochtendjogging naast de Nete in Lier vermoord. De politie, onder leiding van Bruno Somers en Paul De Winter, staat voor een raadsel. Sabine had immers geen enkele vijand en ze was door iedereen graag gezien.

Tijdens hun onderzoek worden ze geconfronteerd met een drugsdode. De jonge man is overlijdens tijdens een privéfeestje op zijn appartement.. Is er misschien een verband met de dood van Sabine ?

Als er nog meer doden vallen is dat verband wel duidelijk en moeten de twee speurders samenwerken met de drugsbrigade.

Er ontstaat paniek in het Lierse drugsmilieu en er vallen nog meer slachtoffers.

Een Drug te Ver is het derde verhaal rond het speurderstrio Somers & De Winter van Ludo Geluykens. En net als de andere vier andere boeken die ik in deze reeks al gelezen heb was het een vlotlezend, niet al te diepgaand, politieverhaal, uitermate perfect om even een halfuurtje te ontspannen na een zware dagtaak.

 

Zondag, kwart voor acht ’s morgens. Van die beloofde zon is niet veel te zien. Integendeel, er vallen zelfs nog druppels uit de lucht. Je kan ze op één hand tellen maar er vallen wel druppels.

Ik besluit om toch maar naar de Kempenlaan te stappen, meer bepaald naar wandelknooppunt 92, het begin van mijn wandeling voor vandaag. Via de Hildering, de Lepelstraat en de Dijkbaan kom ik al snel in het Schupleer, een klein natuurgebiedje aan de Aa.

Via het Heiken kom ik al snel aan de oevers van de Kleine Nete op de grens tussen Vorselaar en Herentals. Die oevers zal ik enkele kilometers volgen tot aan het sportcentrum. Mijn enige gezelschap zijn de vogels, al hoor ik ze meer dan ik ze zie. Ik zie wel, tot twee keer toe, een ijsvogeltje maar die gaan zo snel dat ze moeilijk te fotograferen vallen. Ik zal nog een keer terug moeten gaan met een zeteltje en gewoon wachten.

In Herentals maak ik de oversteek richting Toeristentoren. De toren was er nog maar ze hadden er blijkbaar niet op gerekend dat er toeristen zouden komen want alles was potdicht. Het was nochtans druk in de bossen. Vooral mountainbikers.

Na een kleine stukje op Peujels grondgebied zat ik terug in mijn eigen dorp, deze keer langs de oevers van de Aa. Ondertussen was de zon er wel een beetje doorgekomen en kwam ik tot de vaststelling dat ik veel te warm was aangekleed.

Na exact 4 uur wandelen en 20,64 km op de teller was ik terug thuis.

Na de middag nog een korte uitstap naar ’t IJssloeberke in Tielen gemaakt en een beetje gezondigd maar na zo’n sportief weekend had ik het wel verdiend.

Meer foto’s ? KLIK HIER

Aangezien er morgen een “duurtraining” van 20km is gepland en aangezien dit op dit moment nog een tikje te ver is voor mijn wandelbuddy, hadden we afgesproken om vandaag een korte wandeling te maken.

Bij gebrek aan een “georganiseerde” wandeling in de buurt hadden we afgesproken aan Kruiskensberg in Bevel. Omdat we halfweg wel iets willen drinken had ik via http://www.wandelknooppunt.be een wandeling van 10 km uitgestippeld die eigenlijk bestond uit twee lussen van 5 km.

Bedoeling was om een tussenstop te maken in Café ’t Kruiske. We besloten echter om verpozing te nemen in Eetcafé Cruysberg, een nieuw café dat gisteren zijn opening kende (althans toch volgens het Laatste Nieuws : Klik hier om te lezen). We werden er alvast goed ontvangen en mochten zelfs eens proeven van de erwtensoep (met balletjes) en van de wortelpuree met chipolata. En dat smaakte zeker.

De eerste lus bracht ons richting Bevel Dorp, de tweede lus bracht ons naar de Nete. Je kan toch geen wandeling maken zonder ergens op de oevers van de Nete te komen. Of dat nu de Grote Nete, de Kleine Nete of de Lierse Binnennete is. Ik moet toch ergens water hebben gezien.

Meer foto’s ? Klik Hier

Een week is onzen Blacky thuis. Tijd voor een eerste evaluatie.

Qua mentaliteit is ’t een echte puppy. Speels, frivool, vol energie en moeilijk onder controle te houden. Maar iedereen vindt ‘m schattig. Mijne kleine Fiesta Sport die ik 15 jaar geleden kocht was ook schattig. En dat was met z’n 103 PK een beetje een raket op wielen. Toen zei ik al dat, wanneer ik die zou gekocht hebben op mijn 18, ik er nooit 19 zou zijn geworden. Wel … als ik onzen Blacky had gekocht op mijn 18, dan zou ik nooit de 17 gehaald hebben. Ondertussen heb ik natuurlijk de jaren van verstand bereikt en heb ik veel meer verantwoordelijkheidszin.

Onzen Blacky is wel een gulzig drinkertje. Met mijn Econetic heb ik trips gehad van meer dan 1.000 km met een gemiddeld verbruik ergens tussen 3,5 en 4 liter per 100 km. Dat zit er met deze Ecoboost niet in. Zijn eerste tankbeurt vandaag was goed voor een verbruik van 7,65 liter per 100 km. Uiteraard gaat dat nog wel wat zakken eens hij ingereden is maar dat gaat zeker geen 4 liter per 100 km zakken.

Wat helaas ook zal stijgen is het waterverbruik. Ik wist wel dat een zwarte auto iets sneller vuil is dan een grijze. Nu ja, op een zwarte is het vuil gewoon sneller zichtbaar. Ik ga hem niet elke week een wasbeurt geven maar morgen toch al zeker wel. Je kan niet geloven hoe smerig een wagen op één week kan worden.

De rest van het weekend staat in het kader van de voorbereidingen op de Zotte 50 van Gheel. Morgen een wandeling van 10km en zondag eentje van 20.