Hij is weer begonnen … de zomertijd.

Ik ga niet meedoen aan de discussie over de zin of onzin van zomertijd en wintertijd. Ik weet alleen dat ik het met de overgang van winter naar zomer meer last van heb dan van zomer naar winter.

Het voordeel is wel dat ik vanaf volgende week tijdens mijn avondloop in Lier niet meer doorheen het industriegebied Mallekot moet lopen maar terug langs de oevers van de Nete kan lopen. Veel plezanter om te lopen.

Met andere woorden: mijn sportieve prestaties zouden moeten verbeteren. Al is de voorbije maand niet slecht geweest. 83 km gefietst en 37 km gelopen. Vooral de fietskilometers zouden moeten stijgen. Binnen een dikke twee maanden is het immers Roparun en dan zal er behoorlijk wat moeten gefietst worden. En niet doorheen het nagenoeg vlakke Duitsland en Nederland maar wel doorheen het heuvelachtige Frankrijk en België.

Maar met het ingaan van het zomeruur vergroot ook de kans dat ik af en toe eens met de fiets zal gaan werken. Dat komt dus wel goed met die fietskilometers.

 

 

De auto … Bijna iedereen heeft er wel één, sommigen hebben er zelfs meerdere. En we gebruiken hem ook veel, misschien wel teveel. We kunnen hem echt niet missen.

Ik geef toe, ik gebruik hem ook veel. Nochtans gebruik ik ook vaak het openbaar vervoer. Maar zo helemaal zonder auto ? Nee, dat zie ik echt niet zitten.

Nochtans, als je zo eens uitrekent hoeveel een auto echt kost op jaarbasis of per kilometer dan zou je toch beginnen twijfelen.

Ik doe dat al jaren … uitrekenen hoeveel mijn auto’s me kosten. En daar val je van achterover. Ik heb het dan niet enkel over de brandstofkosten maar over alle kosten. Aankoopprijs, onderhoud, verzekering, wegenbelastingen, autokeuring, boetes (al kan ik al mijn boetes van de laatste 25 jaar op 1 hand tellen). Het enige dat ik niet meetel zijn parkingkosten omdat dit gewoon niet haalbaar is.

Sinds 2005 hebben mijn auto’s me 29 cent per kilometer gekost. Dat komt overeen met een totale kost van bijna 40.000 euro ! En dat is toch een serieus bedrag of niet?

Ok, ik heb er veel voor terug gekregen. Ik heb het plezier gehad om met een auto te rijden en ik heb exotische vakantiebestemmingen zoals Wales, Schotland, Cornwall, Ierland, Bretagne, Devon en Northumberland kunnen bezoeken.

Maar wat er ook van zij … als je zoals vandaag je wagen gaat afhalen na een groot onderhoud en je krijgt een rekening van bijna 600 euro gepresenteerd dan doet dat toch even pijn.

 

 

Ooit was ik het maar ik heb vandaag moeten vaststellen dat ik het niet meer ben : 20.

Donderdagavond op stap, vrijdagavond op stap, zaterdagavond op stap, maandagavond op stap en dinsdagavond op stap hebben ervoor gezorgd dat het vandaag moeilijk was om stappen te zetten.

Aangezien in eergisteren in het gezelschap verkeerde van Francis & C° had ik mijn wekelijkse loopafspraak met buddy Sally verplaatst naar vandaag. Vroeger wisselden we af, de ene week op dinsdag lopen en de andere week op donderdag. Maar toen stelden we al vast dat het op donderdagavond niet zo vlot ging.

En vandaag ging het dus helemaal niet vlot. We hebben wel onze vier kilometer afgemaald maar van harte ging het niet. Maar ja … ik ben dus geen 20 meer.

Anderzijds, toen ik 20 was kon ik helemaal geen 4 km lopen dus zo erg is het nu ook weer niet. Fietsen deed ik toen wel vrij veel maar lopen helemaal niet. Daar ben ik pas op late(re) leeftijd (42) mee begonnen.

Eindelijk nog eens gewoon thuis na een lange werkdag.

Eergisteren een hele avond Roparunsoep gemaakt in het gezelschap van Kristel, Filip, Jef en Carine. Tomatensoep met balletjes. En eer er zo’n 80 liter soep gemaakt, dat duurt wel even. Zeker wanneer die 80 liter nog eens door de passe-vite moeten gaan. We kregen later op de avond weliswaar nog steun van Peter maar toch …

En gisteren zat ik in de Lotto Arena voor mijn 4^e “culturele” uitstap in 6 dagen. Deze keer was het de beurt aan Status Quo. Voor de gelegenheid traden ze op in wat zij de Frantic Four line-up noemen : Francis Rossi, Rick Parfitt, Alan Lancaster en John Coghlan.

Op zich was het een heel goed concert, weliswaar vrij kort (anderhalf uur) maar goed. Toch ging ik een klein beetje teleurgesteld naar huis. Mijn favoriete nummer (Whatever You Want) werd namelijk niet gespeeld. Begrijpelijk aangezien ze blijkbaar enkel muziek speelden uit hun Frantic Four periode maar toch … Hoe dan ook, ik heb er van genoten.

Nu is het weer even rustig op concertgebied. Volgende concert op mijn agenda is Within Temptation op 29 april. Het aftellen kan beginnen. Hopelijk gooien de foorreizigers (of waren het foorapen ?) geen roet in het eten zoals ze vanochtend hebben gedaan. Hoe men toelaat dat enkele heethoofden een hele stad blokkeren is me een raadsel. Gelukkig hadden ze bij Permeke geen tijd vandaag of ik had er ook tussen gezeten. In de plaats daarvan ben ik rustig met de trein gaan werken. Ik heb dan ook geen last gehad van de Singelfoor.

 

 

2 maanden geleden keek ik er echt naar uit. Gisteren was het dan zover en reed ik met gemengde gevoelens naar het Scheppersinstituut in Mechelen voor het vijfentwintigjarig jubileumconcert van Frituur Paula : The Sliver Edition.

Een exclusief concert trouwens want enkel met een uitnodiging kwam je er in. Rond half acht was ik daar, uiteraard getooid in mijn Frituur Paula Fènklup T-shirt (shirt dat ik enkele jaren geleden van Stef heb gekregen). In afwachting van de feestelijkheden enkele hapjes verorberd. Een pakje friet moest daar natuurlijk ook bij.

Om 20u begon dan het eigenlijke programma. Enkele gasten kwamen een nummer spelen, de geschiedenis van Frituur Paula werd verteld en er werd uitgebreid eer betoond aan Stef.

Een uurtje later was het dan de beurt aan de Frituristen zelf. Ze begonnen met enkele typische “Stef-nummers” en wat was er dan beter dan I’ll Be Waiting van Lenny Kravitz als eerste nummer ? Ik vond het heel ingetogen en mooi gebracht.

Na een tweetal uurtjes begon de vermoeidheid van de afgelopen dagen door te wegen en trok ik terug richting Kempen. Ondertussen waren liedjes van onder andere Goose, Gary Numan, Depeche Mode, Tears For Fears, Kaiser Chiefs, Editors, Kings of Leon, Will Tura, Andre Hazes en vele anderen gepasseerd.

Het was een typisch Frituur Paula optreden maar mijn gedachten gingen toch vaak naar dat lege plaatsje links op het podium, naar die rode gitaar en die rode kilt.

 

 

Eergisteren was het de beurt aan de Walen. Gisteren heb ik aan culturele uitwisseling gedaan met de Duitsers.

In de Hasseltse Ethias Arena bracht Andrea Berg haar nieuwe show Atlantis. Niet onmiddellijk iets waar ik op eigen initiatief naartoe zou gaan maar wel één van die Duitse artiesten die mijn moeder wel kan appreciëren.

Berg brengt geen “klassiek” volksmuziek maar wel volksmuziek met een stevige rocktempo erbij. En zoals vaak bij onze Oosterburen begeleid door een wervelende show. Het was zeker niet het slechtste concert waar ik met mijn moeder naartoe ben geweest maar evenmin het beste concert. Die eer gaat nog altijd naar Helene Fischer.

 

 

Vanavond staat er weer een optreden op het programma al zal 100% genieten er niet bij zijn. In Mechelen viert Frituur Paula zijn 25^ste verjaardag. Dat had een groot feest moeten worden maar gezien de tragische gebeurtenissen van vorige maand wordt het ook een eerbetoon aan Stef. Ik ga er dan ook met dubbele gevoelens naartoe.

De titel van deze post had ook “Daar zijn zij weer”.

Met “zij” bedoel ik dan de bende van “Soi Belge et tais –toi”. Vorig jaar stonden zij voor het eerst op het podium van de Antwerpse Stadsschouwburg. Toen ik ergens in de herfst een mailtje kreeg dat ze ook dit jaar naar Antwerpen zouden komen heb ik geen moment getwijfeld en onmiddellijk een ticketje besteld.

Dat resulteerde in een plaatsje op Rang 1 Stoel 1 en een hele plezante avond. Ruim 3 uur passeerden de belangrijkste momenten van de afgelopen maanden de revue. Prins Filip die Koning Filip werd, Elio di Rupo en zijn regeringsproblemen, Yves Leterme en zijn flaters, Bart De Wever kon ook niet ontbreken en uiteraard moesten ook de Panda’s even langskomen.

Als je ooit eens de kans krijgen om ze aan ’t werk te zien dan moet je zeker gaan kijken. Het is echt heel grappig. Ze sleuren trouwens iedereen er even hard door, zowel de Walen als de Vlamingen. Een voorbeeldje : de Panda’s hebben gekozen voor Pairi Daiza en niet de Zoo van Antwerpen of Planckendaal omdat Panda’s nu eenmaal heel graag niets doen behalve ergens zitten en eten en waar kunnen ze zich dan beter thuisvoelen als in Wallonië ?

In afwachting van de voorstelling heb ik mijn boek kunnen uitlezen. “Daar is hij weer” van Timur Vernes vertelt het verhaal van Adolf Hitler die in 2011, 66 jaar na zijn “zelfmoord” in de Führerbunker, wakker wordt op een verlaten veld in Berlijn.

Iedereen denkt dat hij een imitator van de “echte” Hitler is en het duurt dan ook niet lang of hij krijgt een gastrol in een talkshow op TV. Ondertussen denkt Adolf na over hetgeen een halve eeuw eerder is misgelopen en probeert hij zich aan te passen aan het nieuwe Duitsland. Hij wordt een hit op YouTube. Slaagt hij er in om de “fouten” uit het verleden recht te zetten ?

“Daar is hij weer” is een grappig boek waarin de huidige oppervlakkige samenleving op de korrel wordt genomen. Aangezien er soms verwijzingen zijn naar de hedendaagse Duitse politiek heb ik ongetwijfeld sommige grappen gemist maar dat maakt het niet minder grappig. Het toont wel aan hoe iemand via optredens op TV (gastoptredens in een talkshow of bijvoorbeeld deelname aan een heel populaire quiz) een hoop mensen kan wijsmaken wat hij maar wil.

Niet alleen grappig dus, ook stof tot nadenken.

Nog 80 dagen en dan ga ik, samen met team 234, ook nog eens zingen, vechten, huilen, bidden, lachen, werken en vooral bewonderen

Jammer dat ik geen fietsstuur had meegenomen naar mijn wekelijkse loopafspraak in Lier.

Dan hadden Sally en ik ons namelijk net als Jimmy, de eenzame fietser van Boudewijn de Groot “kromgebogen over het stuur tegen de wind een weg kunnen banen”.

De eerste kilometer, van de “meer-gesloten-dan-open-overweg” aan de Lispersteenweg tot aan Café Waregem van wijlen Louis Proost ging het vrij vlot met een lichte rugwind.

Maar eens we van de Hagenbroeksesteenweg afsloegen naar de Mallekotstraat kregen we de wind vol in het gezicht gedurende bijna 2 km … en dat viel behoorlijk tegen. Daarbij kwam nog dat we beiden een hongerig gevoel kregen.

We besloten dan ook om de laatste 300 meter rustig uit te wandelen. 4 km in 28:27 was goed genoeg voor een doordeweeks loopje.

 

 

Vandaag ben ik dus Iers