Ik zeg wel eens tegen mensen die een bepaalde leeftijd bereikt hebben dat ze vanaf dat moment al eens amaai amaai moeten zeggen. In het begin is dat enkel bij het rechtstaan, later ook bij het gaan zitten en nog later gewoon bij alles wat ze doen.
Zowel Conny als ik zeggen vandaag amaai amaai bij alles wat we doen.
Nadat ik vrijdag mijn tweede “niet-te-werken-dag” had gehad (ik ga daar wel aan kunnen wennen aan die vrije vrijdag 😉) trok ik naar Peulis voor het weekend. De zaterdag hebben we gevuld met tuinwerk. Je kan niet geloven hoeveel onkruid er op één week tijd kan groeien.
Na de middag wilden we gaan fietsen maar lege batterijen deden ons besluiten om een “wandelingetje” te doen. Dat “wandelingetje” werd de Apolloniapad dat vertrekt aan de kerk in Peulis. Het was zalig wandelweer met een fantastisch wolkenspel. Even leek het alsof er regen uit die wolken zou vallen maar het bleef gelukkig beperkt tot enkele druppels.
Wat we wel vergeten waren was dat we de laatste weken vooral hebben gefietst. Om dan ineens 11 km te wandelen was misschien geen goed idee.
De spiertjes lieten zich vanochtend dan ook wel voelen. Amaai, amaai …
Gelukkig voelden ze zich na een korte middagwandeling van zo’n 4 km al iets beter maar we zullen toch maar amaai amaai blijven zeggen 😉
Het blijft wel jammer dat foto’s nooit de werkelijke schoonheid van de natuur kunnen weergeven. Ze kunnen wel impressie geven maar daar blijft het wel bij.
walkingwithluc 