De weersvoorspelling voor vandaag was : in de voormiddag bewolkt, in de namiddag zonniger maar tegen de vooravond aan kans op regen. Het was dan ook nog vroeg toen ik de bus naar St Helier centrum nam om daar over te stappen op de bus naar St Aubin.

In St Aubin lag immers het begin van mijn wandeling vandaag. Via de Corbière Walk die een afgedankte spoorweg volgt (een beetje zoals het Bels Lijntje bij ons) ging het naar St Ouens Bay. Echt boeiend kon ik dit stuk van de wandeling niet echt noemen. Bijna op het einde van dit gedeelte moet ik wel ergens een verkeerde draai hebben gemaakt want op een gegeven moment kwam ik terug op een plek waar ik al gepasseerd was. Even de kaart genomen en via een andere weg terug naar de oorspronkelijke route.

Het tweede stuk van de wandeling, van La Corbière naar L’Etacq was veel aangenamer om te wandelen. Prachtige zeepanorama’s en ook behoorlijk wat restanten van “den Duits”. Jersey is tijdens de tweede wereldoorlog immers bezet gebied geweest. Bunkers en uitzichttorens met hopen dan ook.

Uiteindelijk was ik wel blij toen ik aankwam in L’Etacq en daar de bus naar St Helier zag staan. Aangekomen in St Helier bleek de Met Office het trouwens bij het rechte eind te hebben. Ik stapte aan ’t hotel uit de bus en het begon te regenen. Ondertussen regent het flink door en durft het al eens donderen. Ook voor morgen wordt dergelijk weer voorspeld. Waarschijnlijk ga ik dan maar St. Helier centrum verkennen.

 

 

De problemen met mijn kamer gisteren hebben me nog een mooie surplus opgeleverd. Als je uit het raam kijkt en je krijgt een mooie zonsondergang te zien dan mogen er altijd problemen opduiken. Die problemen had ik vandaag in het Ommaroo hotel in Jersey trouwens niet. Het uitzicht is er dan ook naar … ik kijk uit op de parking.

De dag begon uiteraard niet met het Ommaroo Hotel. Hij begon met de overtocht met CondorFerries. Een bijzonder snelle maar ook woelige overtocht. Er stond (en staat) immers nog altijd een heel sterke wind (5 à 6 beaufort). Dat weerhield de ferry er niet van om volgens schema in Saint Helier te “landen”.

 

 

Van St. Helier reed ik naar Mont Orgeuil Castle. Daar gingen de wandelschoenen aan voor de eerste wandeling van deze vakantie. Volgens mijn beschrijving zou het een wandeling van drie uur zijn maar dat leek me een beetje optimistisch ingeschat. Het was wel een heel mooie wandeling met veel variatie : kust, bos, bergop, bergaf (gelukkig maar).

 

 

Ik kwam uit op 17 km. Niet slecht om te beginnen. Na afloop heb ik uiteraard ook nog het kasteel zelf bezocht. Niet slecht maar ik heb er al mooiere en interessantere gezien.

 

 

Ik ben er geraakt. In Saint-Malo dus waar ik morgen de ferry naar Jersey neem.

De 700km lange rit zelf is nagenoeg perfect verlopen. Een beetje file op de E313 die ik ontweken heb door “binnendoor” te rijden, een beetje file op de E17 door een ongeval in Destelbergen, en een beetje vertraagd verkeer rond Lille maar verder geen problemen, geen files … gewoon rustig cruisen aan 110 km/u (en een gemiddeld verbruik dat onder de 4 liter per 100 km ligt).

In Saint-Malo zelf ging het niet zo vlot. Oei, Mijnheer Cambré. Uw reservatie zit niet in onze computer, noch van dit hotel, noch van ons ander hotel enkele honderden meters verder. Ah, de boeking zit hier wel in onze kaft maar daar staat dan weer dat uw boeking van de 14^de geweigerd werd. Dat is wel een probleem hè maar problemen zijn er om op te lossen.

Een kwartiertje later had ik een kamer (met uitzicht op zee zonder daarvoor te moeten bijbetalen), niet alleen voor vandaag maar ook voor volgende zondag op de terugweg. Wie er in de fout is gegaan (Gallia of Oceania Hotels) maakt me niet uit. Ze hebben het prachtig opgelost.

En nu ga ik een hapje eten in de Intra Muros … gelukkig ken ik Saint-Malo van een vorig bezoek.

Toch nog een nawoordje. Telkens er in Vlaanderen of België wordt geopperd om een wegenvignet te introduceren staat half Nederland op zijn kop. Schandalig is dat, hoe durven ze, hoe zit dat met vrij verkeer … Ik heb vandaag zo’n 500 km Franse snelwegen gedaan en dat heeft me ook 32 euro gekost. En als ik straks terug naar huis ga, kost me dat nog eens evenveel aan péage. Daar hoor ik die Hollanders nochtans nooit over klagen.

 

 

Sinds eergisteren ben ik in vakantiemodus. Drie weken of rest and recreation. ‘t Zal deugd doen.

En hoe kan je een vakantie beter inzetten dan met enkele bezoekjes aan het Antwerpse Sportpaleis ?

Eergisteren kwam Mark Knopfler op bezoek. In 2011 zag ik hem als “voorprogramma” voor Bob Dylan. Eigenlijk had het toen andersom moeten zijn aangezien Dylan afschuwelijk slecht was en Knopfler amper een uurtje mocht spelen.

Dat werd goedgemaakt in 2013 toen Knopfler weer naar Antwerpen kwam, deze keer zonder de schreeuwlelijk. Knopfler was gewoon geweldig.

Ik keek dan ook enorm uit naar het optreden van vrijdag. In afwachting van het concert kregen we buiten nog een natuurspektakel te zien. Vanuit de verte zag je het onweer mooi dichterbij komen. En dan was het daar : donder, bliksem en enorm veel regen, gelukkig geen hagel. Over het concert zelf kan ik kort zijn … het was gewoonweg fantastisch. Enkele Dire Straits klassiekers maar vooral solowerk van Knopfler zelf, ondersteund door een paar geweldige muzikanten. Samengevat : twee uur genieten.

 

 

Gisteren was het dan de beurt aan Fleetwood Mac. Bij hun laatste passage door ons land ben ik niet gaan kijken omdat ze, net als bij hun voorlaatste passage, Christine McVie hadden thuisgelaten. En Fleetwood Mac zonder Christine is toch niet zo goed. Niet dat ze slecht zijn maar enkele van hun sterkste nummers komen dan niet aan bod.

Gisteren was ze er wel bij en dan moest ik me natuurlijk ook laten zien. Ik wist dat ze behoorlijk sterk uit de hoek zouden moeten komen om beter te doen dan Knopfler maar ze waren beter dan ooit. De ene klassieker na de andere rolde uit de boxen. Ook dit was puur genieten.

 

 

Daarmee zit het concertvoorjaar er op. 6 concerten bezocht, 7 artiesten gezien (Celtic Woman, Sting, Paul Simon, Within Temptation, Helene Fischer, Mark Knopfler en Fleetwood Mac).

Binnen twee weken begint de festivalzomer al zal die vermoedelijk beperkt blijven tot twee festivals, Graspop binnen twee weken en Suikerrock in augustus.

In het vierde hoofdstuk van de bijbel wordt Abel vermoord door zijn broer Kaïn. Vermoedelijk één van de beroemdste, zoniet de beroemdste moord uit de geschiedenis. Waar echter niets over wordt gezegd in de bijbel is het moordwapen. Dat blijft een mysterie.

Minder beroemd is de moord op Mitchell Siegel in 1932. Het gevolg van deze moord is wel door iedereen gekend. Om de moord op zijn vader te verwerken heeft zijn zoon Jerry immers een held gecreëerd : Superman. Het wapen waarmee Mitchell Siegel werd vermoord is, net als het moordwapen van Kaïn, nooit gevonden.

In het hedendaagse Fort Lauderdale, Florida komt Cal Harper oog-in-oog te staan met zijn eigen tragische familiegeschiedenis. Ex-politieagent Cal die zich nu inzet voor daklozen vindt op een avond zijn lang vermiste vader terug in een park. Hij is neergeschoten, blijkbaar met het wapen waarmee in 1932 Siegel werd vermoord.

Korte tijd later worden beiden aangevallen door Ellis, een meedogenloze moordenaar die het “merkteken van Kaïn” als tattoo draagt.

Zo begint de jacht op het moordwapen van Kaïn. Cal en zijn vader zijn niet de enigen in de jacht. Er is ook Ellis, in opdracht van het Thule genootschap, en er is ook nog de geheimzinnige “profeet”. Moet het antwoord worden gezocht in de Supermancomics ?

Of het geheim wordt ontdekt kan je lezen in The Book of Lies van Brad Meltzer. Alweer zo’n koopje dat ik op het Boekenfestijn heb gedaan dat een voltreffer blijkt te zijn. In het begin van het boek had ik het een beetje moeilijk maar dat kan ook zijn omdat ik terug even moest wennen aan het Engels. Lezen in een vreemde taal vergt nu eenmaal een beetje meer inzet dan lezen in je moedertaal.

Het duurde echter niet zo heel lang of ik was helemaal mee met het verhaal. Mijn favoriete dingen zaten er dan ook in. Geheime genootschappen, mysterieuze religieuze en archeologische vondsten, spanning, vleugje non-fictie verweven met fictie … gewoon zalig. Daarmee is het vijftiende boek van dit jaar een feit.

Wat het zestiende boek wordt is nog niet uitgemaakt. Dat zal pas duidelijk worden wanneer ik het volgende week in mijn valies gooi. Immers nog één dag werken en ik begin aan mijn (eerste) grote vakantie.