Hoewel ik niet meer in het organisatiecomité zit blijft zo’n deelname aan de Roparun spannend. Ik zal dan ook blij zijn wanneer Filip me morgen om 9u komt oppikken.

Maar eerst nog over vandaag. De dag is begonnen met het derde tripje deze week naar het AZ Sint Jozef in Turnhout. Afgelopen maandag moest mijn vader er zijn voor een “pre-onderzoek”, gisteren heeft zijn linkeroog een nieuwe lens gekregen en vandaag volgende dan het eerste – gelukkig positieve – “post-onderzoek”.

In tegenstelling tot de vorige twee bezoekjes deze week ging alles heel vlot en waren we vroeger thuis dan verwacht. Dat gaf me de gelegenheid om verder te gaan met de Roparunvoorbereidingen. Zorgen dat morgen alles klaar staat, zorgen dat ik niets vergeet in te pakken … Bijlange na niet zo stressvol als in de tijd toen ik zelf teamcaptain was maar toch dat kleine beetje. Om een beetje te ontstressen ben ik deze namiddag een toertje gaan lopen (6,6 km in 45 minuten).

 

 

De planning voor de volgende dagen ? Om 9u komt Filip me thuis oppikken. Na een tussenstop in Herentals om Jef op te laden rijden we naar Lanaken waar 2 campers op ons staan te wachten. Op de terugweg naar ons basecamp in Berlaar laden we nog een fiets op.

Ondertussen zal het wel middag zijn en is het tijd voor een middagmaal. Ongetwijfeld wordt dat zo’n hypergezond sportersmaal : ne vettige friet met iets er bij dat wordt verondersteld om vlees te zijn, afgewerkt met een vettige dressing.

Na de middag doen Filip en ik een toertje met de vrachtwagen (die ons gratis ter beschikking wordt gesteld door Potiez-Deman) om bij mij thuis en bij de Chiro in Nijlen nog een pak materiaal op te laden.

 

 

Terwijl we dit doen wordt er in Berlaar door Jef, Serge en Johan naarstig gewerkt om al zoveel mogelijk eten en drinken (grotendeels geschonken door Prorest) over de twee campers te verdelen. Om de dag af te sluiten proberen we dan alles wat niet in of op de campers past ordelijk in de vrachtwagen te plaatsen.

 

 

Daarna volgt een eerste nacht in de camper. Ik blijft immers in Berlaar slapen. Dan heb ik ongeveer anderhalf uur extra om wakker te liggen. Omstreeks 6u30 vertrekken we immers naar Parijs. Onderweg stoppen we nog wel in Diegem om de rest van het team op te pikken.

En volgen er drie dagen van lopen, fietsen, wachten, zweten, afzien, genieten, plezier maken en hopelijk ook een beetje slapen. Het volledige verhaal van mijn negende Roparun kunnen jullie vanaf dinsdag verwachten.

In afwachting kunnen jullie ons (team 234 – ING Life & Non Life Belgium) volgen via de Roparun website (http://www.roparunlive.nl/ ) ,via twitter (https://twitter.com/RRTeam234) of via (http://www.intelligents.nu/roparun/)  voor hen die geen twitteraccount hebben.

Waarom noemen ze “patiënten” eigenlijk “patiënten” ? Omdat ze heel veel “patience” moeten hebben.

Deze (van oorsprong Engelstalige) grap heeft wel bron van waarheid. Dat heb ik vandaag weer gemerkt in het ziekenhuis van Turnhout. Mijn vader moest onder het mes voor een oogoperatie en hoewel de operatie op zich minder dan een uurtje heeft geduurd heeft het ons toch 5 uur gekost (tijd verlopen tussen vertrek en aankomst thuis).

Wachten is een schone deugd maar plezant is het niet.

Waar ik ook drie weken heb moeten wachten was mijn wekelijkse loopafspraak met loopbuddy Sally in Lier. Vanaf gisteren kon het terug en ondanks het slechte weer heb ik de verplaatsing toch gemaakt.

Het regende nog heel licht toen we omstreeks 19u30 vertrokken. In tegenstelling tot anders kozen we dan ook voor de stadsvesten in plaats van het jaagpad langs de Nete. Op de vesten heb je immers meestal bescherming van bomen.

We hadden er blijkbaar allebei zin want voor we het beseften hadden we 4,64 km gelopen en daar hadden we slechts 32 minuten voor nodig. Belangrijker dan dat is uiteraard het feit dat we weer “bijgeklapt” zijn.

Hopelijk ben ik volgende week dinsdag, na 5 dagen Roparun, niet te moe voor onze volgende afspraak.

 

 

Nog 2 dagen, 16 uur en 50 minuten.

Vrijdag rond 10u staat teamcaptain Filip voor mijn deur zodat we al het materiaal dat ik ter beschikking heb in de vrachtwagen kunnen laden. Van hier rijden we naar de Chiro in Nijlen waar nog een hoop ander materiaal op ons staat te wachten. Tot slot rijden we naar ons base camp in Berlaar.

In Berlaar krijgen we versterking van Jef, Serge en Johan zodat we de rest kunnen afwerken. Onder de rest moet je dan verstaan: campers afhalen in Lanaken en terug naar Berlaar brengen, vrachtwagen verder inladen, voedsel verdelen over de campers, kortom alles klaarmaken voor vertrek op zaterdagochtend omstreeks 6u30 via Diegem naar Parijs te rijden en daar om 14u44 te vertrekken richting Rotterdam.

Niet dat ik aan ’t aftellen ben hoor maar ik kijk wel uit naar beelden zoals hieronder:

 

 

Eerste “echte” dag van de vakantie.

De Federale overheidsdienst Financiën zal blij zijn want ik heb mijn burgerplicht volbracht en mijn belastingaangifte binnen gestuurd. Nu ja, of ze echt zo blij gaan zijn weet ik niet want ZIJ moeten MIJ betalen.

Ik heb wel vastgesteld dat ik in 2013 gevoelig meer aan goede doelen heb geschonken dan in 2012. Ik heb 4 “vaste” goede doelen die maandelijks een bedrag krijgen : WWF Vlaanderen, Handicap International, Unicef en het Rode Kruis. In geval van nood kan het zijn dat er een extraatje volgt maar het kan ook zijn dat ik “iets” me raakt en dat ik naast de vaste vier ook nog een ander doel steun.

Vorig jaar was dat www.bone4kids.be , dit jaar zijn www.eenhartvoorals.be en www.prinsesharte.be al “in de prijzen gevallen.

Een hart voor ALS, werft fondsen ter ondersteuning en bevordering van wetenschappelijk onderzoek naar Amyotrofe Laterale Sclerose (ALS). Collega Ruth loopt eind deze maand de Mont Blanc en hoopt hiermee veel geld in het laatje te brengen.

Prinses Harte is een vzw die werd gesticht door de ouders van Harte, een meisje dat enkele weken na haar zesde verjaardag overleed ten gevolge van een agressieve hersentumor. Met de vzw zamelen ze geld in om verwenpakketten voor jonge kankerpatientjes samen te stellen. Collega Ilse bracht deze actie onder onze aandacht naar aanleiding van een actie www.evoto.be waar op Prinses Harte kon worden gestemd.

Aangezien ik de jarenlang op de steun van de collega’s heb kunnen rekenen in het kader van de Roparun kon ik niet anders dan beide projecten steunen (al zou ik het anders ook wel hebben gedaan). Als er onder de lezers van deze blog nog iemand is die een goed doel zoekt om te steunen … hier zijn er alvast twee.

 

 

Nog 5 keer slapen en ik begin voor de negende keer aan een Roparunweekend.

Een paar jaar geleden (meer bepaald van 2009 tot en met 2012) betekende dit dat ik op dit moment al stijf stond van de stress en nagenoeg niet sliep. Meestal was er dan op ’t werk ook nog wel iets dat net in productie moest gezet worden of net in productie was gezet.

Dit jaar … niets van dat alles. Sinds “mijn” team in 2012 gestopt is en ik terug met de oranje ex-collega’s van team 234 mee doe kan ik heel relax toeleven naar dit prachtige evenement.

Ik moet gewoon zorgen dat ik vrijdagmiddag in Nijlen ben zodat we alles kunnen beginnen inpakken voor ’t weekend. Er zijn anderen die ervoor gezorgd hebben dat er 2 mobilhomes, 1 vrachtwagen, 1 lopersbusje, roadbooks, eten en drinken voor 25 personen enzovoort klaar staan. En dat is toch een pak minder stress.

Al blijft het natuurlijk wel spannend.