walkingwithluc

Onze laatste volledige dag in het noorden van de provincie Antwerpen. De overige twee tochten uit het boekje van VOS Travel leken ons met 65 km net iets te lang.

Dan maar zelf iets ineen geknutseld van zo’n 45 km.

We vertrokken door de Kalmhoutse Heide, of beter Grenspark Kalmthoutse Heide want het natuurgebied van zo’n 60 km² is grensoverschrijdend.

Het grenspark ligt op het grondgebied van de gemeenten Woensdrecht, Kalmthout, Stabroek en Essen. Het ligt even ten oosten van de Brabantse Wal, de overgang van het lage Zeeuwse land en de hogere zandgronden van Brabant.

Het zwaartepunt van het park ligt in Vlaanderen met het drukbezochte Staatsreservaat de Kalmthoutse Heide. Het Nederlandse deel is rustiger. In het gebied liggen enkele landbouwenclaves met weilanden.

Het grenspark ligt in een gebied dat zijn huidige vorm heeft gekregen aan het einde van de laatste ijstijd. Toen voerden de westenwinden grote hoeveelheden zand aan. Daardoor werden duinen gevormd, die – zolang het zand niet werd vastgehouden door begroeiing – naar het oosten wandelden. Vanaf de Brabantse Wal strekt dit duingebied zich 25 km naar het oosten uit. Het nationaal park is door die duinen reliëfrijk.[1]

In het Vlaamse deel van het park is meer heide en stuifzand bewaard gebleven. Het Nederlandse deel is vanaf het eind van de negentiende eeuw voor een groot deel met naaldbomen beplant. Hier wordt een deel van dat bos gekapt om de open terreinen aan beide zijden van de grens beter met elkaar te verbinden.

De vennen in het gebied zijn ontstaan doordat op sommige plaatsen het zand weer werd weggestoven tot aan het grondwater. Er zijn ook vennen, die hun oorsprong vonden in het afgraven van veen of zandwinning. (Bron : Wikipedia)

Toen we onderweg even stopten om iets te drinken of iets te eten merkten we wel dat men in Nederland toch net iets anders tegenover Covid-19 staat dan bij ons. Weinig of geen mondmaskers te zien.

Het was alweer een mooie rit. Helaas moeten we morgen al terug naar huis.