Het is het cliché der clichés maar aan alle mooie liedjes komt echt wel een eind en dat geldt dus ook voor onze vakantie in Henegouwen.
Aanvankelijk waren we van plan om onderweg van Froidchapelle naar Peulis een tussenstop te maken in Eigenbrakel en een bezoekje te brengen aan de Leeuw van Waterloo. Dat bleek met alle Coronatoestanden echter niet vanzelfsprekend.
Bovendien was het vandaag de laatste dag van de directeur van Conny en als we een beetje moeite deden dan was het een kleintje om nog een extra tussenstop te maken in Mechelen zodat ze nog afscheid kon nemen.
Daarom besloten we om op weg naar huis even halt te houden in Halle en een wandeling te doen in het Hallerbos. Iedereen kent dat waarschijnlijk van de jaarlijkse volksverhuizing in de lente om naar de tapijten van blauwe boshyacinten te gaan kijken. Maar het bos biedt zoveel meer. Je kan er 3 afgepijlde wandelingen doen waarvan de 7km lange Reebokwandeling de langste is. Uiteraard (😉) kozen wij voor die wandeling. Het bos heeft trouwens een link met Henegouwen.
De oudste vermelding van het Hallerbos dateert uit 686. De (heilige) Waltrudis, uit het huis der Merovingers, bezat een landgoed op de plek waar nu de stad Halle ligt. Zij schonk dit landgoed in 686 aan het kapittel van de abdij van Bergen die zij in 661 had gesticht. Tot dat landgoed behoorde ook een uitgestrekt bos op de heuvels ten oosten van de stad. Door erfenissen kregen later achtereenvolgens de graven van Henegouwen, de hertogen van Bourgondië en de Habsburgse vorsten voogdijschap over Halle en omgeving. Omdat het zo afgelegen was, lieten de Henegouwse landheren reeds in 1228 het beheer over aan het kapittel van Brussel dat daarvoor 1/3 van de opbrengst kreeg.
In 1648 gaf koning Filips IV van Spanje de stad Halle samen het Hallerbos aan de hertog van Arenberg, als onderpand voor een lening. Toen de koning zijn schuld niet tijdig kon aflossen, verwierf de hertog in 1655 twee derden van het bos, gezamenlijk toen nog 900 bunders groot (d.i. ongeveer 1.125 ha). Het Sint-Waltrudiskapittel van Bergen bleef eigenaar van één derde.
Na een periode van gemeenschappelijk beheer rezen er moeilijkheden tussen beide eigenaars. Om een einde te maken aan de eindeloze ruzies, besloten zij uit onverdeeldheid te treden, en daartoe lieten zij het bos in 1779 opmeten. Ze plaatsten 24 piramidevormige “meerstenen” of grenspalen met aan de ene kant het opschrift SW (“van Sint-Waltrudis”) en aan de andere kant AR (“voor Arenberg”). Daarvan staan er nog altijd negentien stuks op de oorspronkelijke scheidingslijn in het bos. Tezelfdertijd werd vastgesteld dat de totale oppervlakte van het bos op dat ogenblik reeds verminderd was tot 531 bunders (= 644 ha), wegens omvorming tot landbouwgrond.
Tijdens de Franse overheersing werd, als gevolg van de Revolutie, het kapittel van Bergen opgeheven, waardoor de Arenbergs ook in het bezit kwamen van het resterende derde deel. Als eigenaars van nog andere grote bosgebieden (onder meer Heverleebos en Meerdaalwoud) stimuleerden de hertogen een degelijk bosbeheer.
Gedurende de Eerste Wereldoorlog liet de Duitse bezetter alle grote bomen omhakken (onder meer voor hout in de loopgraven), zodat het Hallerbos vrijwel geruïneerd werd achtergelaten. Na de oorlog werd het domein onder sekwester geplaatst en in 1930 kwam het in het bezit van de Belgische Staat, bij wijze van oorlogsschadevergoeding. Het bos is ten slotte herbebost tussen de jaren 1930 en 1950, wat het relatief jeugdig aspect ervan verklaart.
Onteigeningen voor de aanleg van de E19-autosnelweg Brussel-Parijs in 1974 verminderden de oppervlakte van het Hallerbos nog eens met 25 ha. Als gevolg van de Belgische federalisatie werd het bosbeheer in 1983 opgesplitst tussen het Vlaamse (met 511 ha) en het Waalse Gewest (met 48 ha op het grondgebied van Woutersbrakel, gemeente Kasteelbrakel). ( Bron : Wikipedia)
Toen we terug aan onze auto stonden hadden we op de kop af 10 km gestapt. 10 behoorlijk pittige kilometers want er waren behoorlijk wat steile beklimmingen en afdalingen. Maar het waren ook 10 bijzonder mooie en vooral heel rustige kilometers.
Na enkele korte files op de Brusselse Ring waren we trouwens nog ruim op tijd in Mechelen voor het afscheid.
Het aftellen naar de volgende vakantie kan beginnen.
walkingwithluc 