Het lijkt alsof ik gisteren nog maar pas mijn voornemens voor 2011 heb gepost en morgen is het alweer de laatste dag van 2011 en wordt het tijd om nieuwe voornemens te posten.

Zeggen dat het jaar voorbij gevlogen is, is een understatement. Dat heeft natuurlijk veel te maken met het drukke werkjaar. Van begin tot einde is het heel druk geweest en hebben we met ons kleine team toch veel kunnen realiseren.

Er is het afgelopen jaar ook weer veel vrije tijd besteed aan de Roparun. Inzamelacties organiseren, trainingen organiseren, jogging organiseren, Roparunweekend organiseren, reünie-BBQ organiseren … Het vraagt veel tijd en af en toe heb ik me wel afgevraagd waarom ik het blijf doen. Maar ik doe het graag en gelukkig heb ik als teamcaptain een klein maar sterk organisatiecomité achter me staan. De “beloning” maakt natuurlijk ook veel goed : 9.500 euro hebben we kunnen overmaken aan de Roparunstichting voor de steun aan kankerpatiënten in België. De dankwoorden van de juiste mensen maken ook veel goed.

Het is ook jaar geweest waarin weer veel strips en boeken zijn gekocht. Ook de Coca-Cola verzameling heeft het goed gedaan net als de DVD-collectie.

Op loopgebied is het een minder jaar geweest. De laatste maanden ging het weer terug beter maar de luchtwegen houden me nu toch weer even “aan de grond”.

En zo beginnen we dan aan het meest overbodige weekend van het jaar : het oudjaar- en nieuwjaarsweekend. Zoals ik eerder deze week al aangaf : ik ben er geen fan van. Bij ons zal het een rustige avond worden : smakelijk eten en gezellig TV kijken;

Voor iedereen een gezond en sportief 2012 !

Net als gisteren had ik vandaag weer het gevoel dat ik de enige was die moest gaan werken vandaag. Ik was al 5km onderweg toen ik mijn eerste tegenligger tegenkwam. Ook op de trein is het, voor ’s ochtends, bijzonder rustig. Daar hoor je me zeker niet over klagen.

Het probleem is wel dat er ook op ’t werk veel mensen vakantie hebben. Het is dan met momenten ook moeilijk om de motivatie te blijven behouden. Werk hebben we zat dus dat is het probleem niet maar het is toch plezanter werken wanneer je af en toe al eens kan overleggen of een “second opinion” kunt vragen.

Enfin, nog een paar dagen en het is weer terug business as usual. Die paar dagen gaan nog wel heel lang duren maar daar is niets aan te doen. Ik zal in ieder geval blij genoeg zijn. Tegen Kerstmis heb ik niets, ook al wordt er fel overdreven met als die Kerstverlichting, maar al dat “Oudjaar / Nieuwjaar” gedoe … dat zegt me weinig of niets. Heeft waarschijnlijk ook wel iets te maken met het feit dat ik een hekel heb aan dronken mensen. En aan mensen die je “het beste” wensen voor het nieuwe jaar terwijl je zeker weet dat ze je eigenlijk liever kwijt dan rijk zijn.

Vandaag, zo’n 47 jaar geleden, kwam er om 4u ’s ochtends, terwijl er buiten een heuse sneeuwstorm woedde, een stevig bazeke op de wereld., na een bevalling die amper een half uurtje duurde.

Dat verhaal van die geboorte komt elk jaar toch weer terug. Eigenaardig genoeg is dat de enige keer per jaar dat het geboorteverhaal wordt verteld terwijl ik toch 2 broers heb. Zou het dan toch “speciaal” zijn om op Kerstmis te worden geboren ?

Ik denk het niet, maar ja, ik heb nooit anders geweten. Bovendien heb ik een neef, een aangetrouwde neef, een achternicht en een onlangs overleden tante die allemaal op Kerstdag geboren zijn. Daarnaast heb ik nog een collega waarmee ik mijn verjaardag deel en een oud directie-attaché was ook een “Kerstekind”.Zo speciaal is dat dus niet.

Als kind heb ik er nooit echt last van gehad. Oké, het was vervelend dat ik nooit op mijn verjaardag zelf een verjaardagsfeestje kon geven maar daartegenover staat dat ik nooit examens heb gehad op mijn verjaardag of heb moeten werken op mijn verjaardag. En als kind kreeg ik altijd “grote” cadeaus want die werden gecombineerd met Kerstmis en Nieuwjaar.

Ik moet wel toegeven dat ik in 1997-1998 wel een beetje zorgen heb gemaakt. Was de grote man “himself” niet gestorven op zijn 33 ?

Terzijde enkele beroemdheden die hun verjaardag met me delen : Annie Lennox, Sissy Spacek, Humphrey Bogart, Cab Calloway, Shane McGowan, Anwar Sadat, Conrad Hilton en natuurlijk Sir Isaac Newton.

Aangezien VIVIUM vandaag al om 12u de deuren sloot vond ik het de moeite niet om te gaan werken en ben ik gisterenavond al begonnen aan mijn (vierdaags) Kerstweekend.

Het was alweer een tijdje geleden dat ik nog eens in Brussel was geweest en daar er in Autoworld de tentoonstelling “Belgian Racing Legends” liep en in het nabije K.M.K.G. de tentoonstelling “De toekomst kwam uit de lucht” over het teloorgegane SABENA leek me vandaag de uitgelezen gelegenheid om nog eens naar onze hoofdstad te trekken.

De treinen reden vandaag gelukkig wel, en nog stipt ook. Eerst op de agenda  : het bezoekje aan Autoworld. De gewone collectie heb ik al meerdere keren gezien (en die lijkt nooit te wijzigen) maar ik kwam dus voor de Belgian Racing Legends : een verzameling van een dertigtal racewagens. Heel mooi om te zien al waren er toch een aantal foutjes : de Benetton T188 was van Nanini en niet van Boutsen, de legendarische Belga Ford Capri van de gebroeders Martin was er niet. De Belga Ford RS200 van Droogmans ontbrak net als de Texaco Ford Sierra RS500 waarmee o.a. Boutsen en Dieudonné op de circuits hebben rondgereden. Maar misschien ben ik als Ford fan wel lichtjes bevooroordeeld. Er waren toch enkele mooi Fords te zien (GT40, Capri, Escort). De Jacques Swaters corridor was ook wel mooi. Ik heb nog nooit zoveel (miniatuur) Ferrari’s samen gezien.

Na de auto’s stapte ik over op de vliegtuigen. Een korte wandeling naar de andere kant van de Jubelboog bracht me naar het Koninklijk Museum voor Kunst en Geschiedenis. Daar loopt “De toekomst kwam uit de lucht”. Deze tentoonstelling geeft een beeld van Sabena door de jaren heen. Deze tentoonstelling heeft me wel een beetje teleurgesteld. Er hingen iets teveel uniformen en iets te weinig foto’s, affiches en memorabilia naar mijn zin. Maar de verschillende filmpjes die er getoond werden waren wel interessant.

Om de dag af te sluiten heb ik nog een bezoekje gebracht aan de Nationale Bank van België. Te voet was dat maar een goeie 3km van het Jubelpark dus dat kon geen probleem zijn. Helaas ben ik ergens een te vroeg of te laat links afgedraaid zodat ik helemaal op het foute spoor zat. Het heeft een tijdje geduurd eer ik het juiste spoor terug gevonden had. In plaats van 3km heb ik zeker het dubbele gedaan. En dan was het nog tevergeefs ook want de oude Belgas uit de jaren ’30 konden niet meer worden omgewisseld naar euros. Ik zou dus ergens een verzamelaar moeten vinden die er nog iets voor geeft.

 

“Heel het land plat door staking”. “Thierry Verbeke houdt vandaag zijn 120^e spoorstaking” “Vakbonden dreigen met nieuwe acties”. “Niet wachten tot 30 januari voor acties”.

Dat zijn slechts enkele van de titels die op de website van verschillende kranten te lezen zijn. De man van zijn 120 spoorstakingen was trouwens heel trots. Hij heeft tenslotte nooit voor zichzelf gestaakt maar altijd voor anderen.

Ik ga het er verder niet meer over hebben maar zelf heb ik er weinig of niets van gemerkt van die staking. Zoals altijd wanneer ik ’s morgens ga lopen ben ik vroeg vertrokken naar ’t werk. Onderweg niets gemerkt van files of iets dergelijks. En na het lopen net zoals de afgelopen dagen keihard gewerkt. Het project waaraan ik meewerk nadert immers zijn implementatiedatum en er moest nog veel getest worden. Tijd om staken hebben wij niet (en zin om te staken nog veel minder). Bijna alles ziet er gelukkig pico bello uit.

De rit naar huis was trouwens evenmin een probleem. Het ongeval in de Kennedytunnel waar 3 vrachtwagens op elkaar waren gereden waardoor enkel de linkerrijstrook vrij was zorgde er voor dat ik sneller dan ooit thuis was. Al dat verkeer stond immers vast vóór de tunnel.

En dan kom je thuis en zie je dat je blog de kaap van 100.000 hits heeft overschreden. Ik weet niet wie de honderdduizendste was maar toch bedankt.

NIMBY … afkorting van Not In My BackYard.

Een regel die volgens van toepassing voor het merendeel van de Belgen. Iedereen wil dat er iets gebeurt zolang de anderen het maar doen en ze er zelf maar geen last van hebben. Enkele voorbeelden ?

Iedereen klaagt steen en been over de verschrikkelijke toestand van ons wegennet. Als ze er aan beginnen te werken tijdens het zomerverlof dan is het van “kunnen ze dat niet vóór of na de zomer doen wanneer wij niet met vakantie moeten vertrekken ?”. Riskeren ze van de werken op een ander moment te beginnen dan is het van “kunnen ze dat niet tijdens de zomervakantie doen wanneer wij niet moeten gaan werken ?”

Iedereen is ervan overtuigd dat “ritsen” aan opritten van de autostrade nuttig is. Alleen is ook iedereen ervan overtuigd dat dit alleen werkt wanneer er achter hen wordt ingevoegd zodat ze zelf geen 5 seconden tijd verliezen.

En zo kan ik blijven doorgaan. Eén van de mooiste voorbeelden krijgen we morgen op ons bord : de nationale staking van de ambtenaren. Dat betekent geen trein, tram of bus en waarschijnlijk veel miserie op de weg. Ze staken zogezegd omdat ze langer moeten werken. Maar volgens mij klopt dat niet. Ze moeten niet langer werken want de pensioenleeftijd blijft immers 65. Het is wel zo dat ze langer moeten wachten om vervroegd op pensioen te gaan. So what ? Iedereen is ervan overtuigd dat we langer en langer zullen moeten gaan werken willen we ons pensioenstelsel leefbaar houden. Alleen lijkt iedereen ervan overtuigd dat het de ANDEREN zijn die langer zullen moeten werken.

En zeg nu zelf … zoveel om over te klagen hebben die ambtenaren toch niet ? Ze zeggen wel vaak dat ze het slechter hebben dan “in de privé” maar ik ken geen enkel bedrijf “in de privé” waar je per jaar recht hebt op 20 ziektedagen die je bovendien kan opsparen wanneer je eens niet ziek bent geweest (Bpost). Ik ken evenmin een bedrijf waar dokters- en apotheekkosten worden terugbetaald door de werkgever (Pidpa). En als het “in de privé” dan toch zoveel beter is, waarom beginnen dan alle ambtenaren te steigeren zodra ze het woord “privatisering” horen vallen ? Zou het dan toch niet beter zijn ?

Wat er ook van zij … zij hebben een extra dagje vakantie en wij moeten maar zien dat we op ’t werk geraken (zodat we belastingen kunnen betalen om het loon en pensioen van de ambtenaren te betalen).

 

Nog niet zo lang geleden had ik een beetje geluk. De dag dat de voorverkoop van het concert van Coldplay in het Sportpaleis begon had ik toevallig net een dagje vakantie. Daardoor was ik één van de gelukkigen die een ticketje kon bemachtigen voor dit concert.

Gisteren was het dan zover. Enerzijds om de verkeersdrukte voor te zijn en anderzijds om nog wat laatste Kerstinkopen te doen in “den Decathlon” vertrok ik al vrij vroeg in de namiddag naar Antwerpen. Achteraf gezien bleek dat geen slecht idee te zijn geweest.

Na de inkopen ging het dan met tram 6 terug naar het Sportpaleis. Ik was er een half uurtje te vroeg maar toch was het al drummen om een plaatsje te vinden onder het afdak. Het was immers beginnen regenen. Na al die “oude knarren” van de afgelopen maanden (Golden Earring, Peter Frampton, Bob Dylan, Mark Knopfler, Status Quo) was het eens iets anders … staan aanschuiven tussen een hoop mensen waarvan er velen jonger waren dan mij.

Als voorprogramma mocht Emeli Sandé ons overtuigen van haar kunnen. Veel was daar niet voor nodig. Heel sterk optreden dat gerust wat langer had mogen duren. Als die eens voor een volledige show naar België komt ga ik toch proberen aan tickets te geraken.

Om half tien was het dan de beurt aan Coldplay. Al van in het begin werd duidelijk waarvoor die rare polsbandjes die ons aan de ingang in de hand werden gestopt dienden. Het waren lichtjes die “op commando” af en aan konden worden gezet. Zelden iets mooier gezien in een concertzaal.

Vanaf de eerste noot was het een feest en dat bleef het tot de laatste noot. Alleen vond ik het jammer dat die laatste noot zo snel daar was. Hun “eerste sessie” duurde amper een uur en toen begonnen ze al aan de bisnummers. Dat ze op een festival een optreden van anderhalf uur geven tot daar aan toe, maar in een zaal zouden ze toch minstens 2 uur moeten spelen (en dan pas aan de bisnummers beginnen). Maar ja, mooie liedjes duren niet lang zeker ?

Nog een (kort) zelfgemaakt sfeerbeeldje

Wat er helaas ook niet lang duurde was mijn nacht. Het duurde een poosje eer ik in slaap viel en toen ik dan eindelijk in slaap was gesukkeld liep de wekker al af om te gaan werken. Viel dat even tegen. Vandaag zal ik maar eens extra vroeg in bed kruipen.

Setlist:

• Mylo xyloto
• Hurts like heaven
• Yellow
• In my place
• Major minus
• Lost!
• The scientist
• Violet hill
• God put a smile upon your face
• Up in flames
• Us against the world
• Politik
• Viva la vida
• Charlie Brown
• Paradise

Bisnummers:

• Clocks
• I’m dreaming of a white Christmas
• Fix you
• Every teardrop is a waterfall

Omdat er al een hele week niet gelopen is, zou en moest er vandaag gelopen worden.

Het was echter zo gezellig knus en warm onder het donsdeken dat een tochtje in de voormiddag er niet in zat. Maar in de namiddag ben ik toch vertrokken, samen met de veldrijders in Essen.

Vanwege de regen van de afgelopen dagen heb ik niet mijn gewone parcours gelopen. Die veldrijders mogen dan misschien van modder houden, ik niet. Daarom koos ik voor mijn alternatieve route die me langs de Nete en de Aa brengt.

En daar was het duidelijk te merken dat er de afgelopen dagen regen is gevallen, veel regen. Meertjes links van mij, meertjes rechts van mij, het waterpeil van de Nete en de Aa dat gevaarlijk hoog staat.

Maar het was wel mooi om te zien. Alleen jammer dat ik er niet echt van heb kunnen genieten want het liep voor geen meter. Ik kreeg het goeie ritme maar niet te pakken. Ik was nog wel op tijd thuis om mijn dorpsgenoot de veldrit van Essen te zien winnen. Akkoord, zonder mechanische pech van Nys had hij nooit gewonnen maar ’t was toch tof om hem nog eens op het hoogste schavotje te zien staan.

Het verkeer. Dagelijks hebben we er op één of andere manier wel mee te maken. En dan stel je vast dat je “heren” en “beren” in het verkeer hebt. Helaas zijn er van de tweede categorie meer dan van de eerste categorie, althans dat idee heb ik toch.

Een paar voorbeeldjes ? Als ik ’s avonds van het station van Herentals naar huis rij moet op de Poederlesesteenweg opdraaien. Dat moet één van de drukste wegen uit de buurt zijn en op een gewone werkdag is het al moeilijk om er op te geraken. Nu zijn ze daar aan ’t werken en dat zorg elke dag voor behoorlijk wat file. Dan zit er dus niks anders op van te hopen dat er van de andere kant iemand komt als ik en me er tussen laat. Niet tot mijn verbazing waren het de afgelopen drie dagen telkens vrachtwagenchauffeurs die een “gaatje” lieten vallen en me ertussen lieten.

Andere “beren” ben ik vanochtend tegengekomen. Net zoals de afgelopen dagen was het weer een ware zondvloed in Antwerpen. Gevolg hiervan : grote plassen naast de voetpaden. En dan zijn er dus chauffeurs die, zonder enige snelheid te minderen, het plezant vinden om daar door te rijden zonder ook maar iets rekening te houden met de arme voetgangers die naast die plassen lopen.

Ook ik was zo’n voetganger. Gelukkig had ik een heel grote paraplu bij en liep ik zo ver mogelijk verwijderd van de rand van het voetpad. Enkel de onderste helft van mijn broek heeft een douche gekregen.

Het rotweer heeft er wel voor gezorgd dat ik nog eens een hele week met de trein ben gaan werken. Er was dan ook meer tijd om te lezen zodat het boek dat ik eergisteren begonnen nu al uit is. Het Mozartcomplot leest als een actiefilm, geen Oscarwinner maar wel zo’n film die je probleemloos verschillende keren kunt bekijken. Een duister genootschap, rituele moorden en een held. Meer moet dat soms niet zijn. Volgende boeken op de leeslijst : een trio van historische romans van Arturo Pérez-Reverte met Kapitein Diego Alatriste in de hoofdrol en de tachtigjarige oorlog als achtergrond.

Door het gure weer van de afgelopen dagen staat het lopen deze week op een laag pitje. Gisteren stond er zoveel wind dat ik het risico loopt om achteruit te lopen. En vandaag was ik mijn snorkel en zwembandjes vergeten. De Jan Van Rijswijcklaan, de Legrellelaan, de Desguinlei … ze stonden allemaal onder water. UEn uiteraard helpt het vele werk ook niet echt.

Er zijn deze week al wel enkele pluspuntjes geweest die het wat verzachten. Mijn aanslagbiljet is aangekomen (als je geld terugtrekt is dat een pluspuntje). Ik heb weer een paar koopjes kunnen doen op Ebay. Bij dezelfde verkoper als twee weken geleden heb ik weer 8 Ohee’s kunnen kopen en weer heb ik gemiddeld 2,50 euro per stuk betaald.

Ander nieuws op stripgebied : ik heb vandaag mijn vierde exemplaar van Het Geheim van de Eenhoorn aangekocht. Ik had al de gewone versie, een luxe versie van Lekturama, een versie in het Brussels en nu dus een vierde versie. Deze keer is een mooi hardcover versie, uitgebracht door Editions Atlas. Belangrijk aan deze versie is echter de bijkomende informatie die bij het album hoort : een nieuwsoverzicht van de tijd waarin het verhaal werd geschreven, informatie over de bronnen die gebruikt werden bij het tekenen van het verhaal en nog veel meer. Vermoedelijk ga ik wel de hele reeks nemen.