De afgelopen jaren ben ik een vrij frequent bezoeker van het Rock Werchter voor oude mensen … TW Classic.
Dit jaar leek het er ook even op dat we weer naar de wei zouden trekken. Bon Jovi en John Fogerty (van Creedence Clearwater Revival) waren immers de grote namen die werden aangekocht. Bon Jovi heb ik eens gezien op het strand van Zeebrugge en de dubbelelpee met de greatest hits van CCR heb ik destijds grijsgedraaid.
Toch besloten we om even af te wachten welke andere groepen er nog zouden komen. En die groepen stelden helaas niet veel voor.
Toen de affiche van Werchter Boutique meer en meer duidelijk werd moesten we misschien overwegen om eens een keer naar boutique te gaan in plaats van naar Classic.
Want zeg nu eerlijk … Novastar, Arsenal, Pretenders, Triggerfinger, Snow Patrol en Fleetwood Mac. Een meer klassieke affiche kan je eigenlijk niet samenstellen.
Wij dus rond 11u30 de fiets op en door de wind en door de regen richting Werchter. Fiets achtergelaten op de fietsparking, twee kilometer stappen en even later stonden we op de wei, net op tijd om Novastar te zien en horen spelen. We hebben Joost al vaker gezien en hij stelt zelden teleur. Dat deed hij ook gisteren niet.
Na Joost was het de beurt aan Arsenal en helaas ook aan de eerste stevige regenbuien. Het deerde de mensen niet veel. Arsenal hebben we ook al eerder gezien en ook zij stellen zelden teleur, ook al zijn ze totaal verschillend van Novastar. Het is onmogelijk om niet te bewegen wanneer Hendrik Willemyns en de zijnen op het podium staan. Zelfs ik begin dan mee te bewegen.
Derde op het programma was één brok jeugdsentiment voor mij. Chrissie Hynde, de Amerikaanse zangeres van de Britser dan Britse Pretenders heeft me altijd aangesproken. Ik was dan ook opslag 40 jaar jonger. De meeste van de klassiekers kon ik nog woord voor woord meezingen … Kid, Stop Your Sobbing, Back on the Chaingang … Genieten dus.
Ondertussen was het tijd voor een hapje maar eerst passeerden we nog even via de Merchandising. Daar werden we verwelkomd op een tweede zware regenbui. Gelukkig zou dat de laatste zijn.
Terwijl we onze pot pasta Bolognaise probeerden leeg te eten (gigantische portie was dat) begon Triggerfinger als vierde groep aan hun set. Zij hadden drie gasten bij zijnde Fenne Kuppens van Whispering Sons, Selah Sue en Henny Vrienten. De eerste gast hebben we helaas gemist maar de andere twee gelukkig niet. De gasten waren volgens mij trouwens beter dan de gastheren. Ik heb het echter niet echt voor Triggerfinger en ben dus misschien een beetje bevooroordeeld. Vraag me niet waarom maar ik moet ze niet. Het kan misschien perceptie zijn. Ik hou niet van patsers en Ruben Block en zijn maten zijn wat mij betreft patsers.
Enfin, om half acht was het de beurt aan de groep die ons over de meet heeft getrokken : Snow Patrol. Zij staan al een tijdje op onze bucketlist en deze kans konden we dan ook niet aan ons voorbij laten gaan. In januari hadden we eigenlijk ook al wel kunnen gaan. Maar naar het concert gaan van de absoluut favoriete groep van iemand die thuis moet blijven omdat ze in volle blok zit … dat konden we echt niet maken. Gisteren zijn we wel geweest en zat de student weer in de blok maar als compensatie hebben we een t-shirt meegenomen. Ook Snow Patrol stelde trouwens niet teleur. Heel mooi optreden.
Na een uurtje wachten was het dan de tijd aan de top of the bill … Fleetwood Mac. Ik had ze al eerder aan het werk gezien, één keer zonder Christine McVie (toen waren ze niet slecht) en één keer met Christine McVie (in 2015 en toen waren ze veel beter).
Deze keer zouden ze echter optreden zonder Lindsey Buckingham die (na een zoveelste ruzie met Stevie Nicks) nog maar eens aan de deur werd gezet. Hij werd vervangen door Neill Finn (die we in januari nog met zijn zoon aan het werk hebben gezien) en Mike Campbell (gitarist bij Tom Petty). Het was dus afwachten wat dat zou geven.
Zoals de traditie het wil zetten ze de show in met The Chain en dat viel nog best mee. Maar dan kwamen Little Lies en Second Hand News en toen begon ik toch al een beetje de wenkbrauwen te fronsen. Soms klonk het echt vals, zelfs bij Christine McVie. De nummers op zich zijn nog altijd ijzersterk maar de uitvoerders lieten toch wat te vaak een steekje vallen.
Als Mick Fleetwood dan aan een totaal overbodige drumsolo van een uur begon (nu ja … het leek wel een uur) was het voor ons genoeg om door te gaan. We wisten dat er nog een cover van Don’t Dream It’s Over zou komen maar we hadden in januari nog het origineel gehoord.
Een fantastische dag werd toch een beetje in mineur afgesloten dus. Een klein uurtje later zou er nog een kleine tegenvaller zijn. De fietspaden op onze 13km tellende tocht lagen overal bezaaid met brokstukken van bomen en takken. Eén daarvan heb ik behoorlijk hard geraakt en ongeveer een kilometer voor onze eindbestemming was alle lucht uit mijn achterband verdwenen. De laatste honderden meters werden dus wandelend afgelegd.
Al bij al was het wel een heel geslaagde maar toch vermoeiende dag.
De foto’s in deze blogpost zijn geleend van de Facebookpagina van Werchter Boutique
walkingwithluc 