Ik ben muzikaal opgegroeid op het einde van de jaren ’70 en nog meer in de jaren ’80. En hoewel ik de laatste jaren, vooral door toedoen van Conny, mijn horizonten op muzikaal gebied behoorlijk heb uitgebreid, blijf ik toch vooral een kind van de jaren ’80.
De grote namen uit die tijd zijn ondertussen, net als ikzelf, flink wat jaartjes ouder geworden maar velen ervan toeren nog steeds of opnieuw rond.
Als de kans zich voordoet dan pikken we graag zo’n concertje mee. Soms vallen die heel goed mee. Nu bijna drie jaar geleden was het concert van The Stranglers er zo eentje. Staat nog altijd heel hoog in ons klassement. UB40, Status Quo, 10CC, Paul Carrack, Golden Earring, Lloyd Cole, Brian Setzer Paul Weller, Depêche Mode … allemaal meevallers.
Helaas zitten er soms ook tegenvallers bij. Sisters of Mercy op Suikerrock in 2015 was zo’n tegenvaller. En sinds zondag moeten we helaas ook Paul Young daar bij tellen. Niet dat het allemaal slecht was hoor. Hij had heel goede muzikanten bij die ook nog een mooi stukje konden zingen, vooral de percussioniste dan.
Aan de nummers zelf lag het ook niet. Love of the Common People, No Parlez, Wherever I Lay My Hat, Love Will Tear Us Apart, What Becomes of the Broken Hearted, Everything Must Change, Everytime You Go Away, Come Back and Stay … allemaal klassiekers.
Lag het dan aan Paul zelf ? Heel eerlijk gezegd zou hij beter op pensioen gaan. Sommige nummers klonken best wel goed, een enkel nummer zelfs heel goed. Maar de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat de helft van de nummers ondermaats gezongen waren. Zijn stem was vroeger al niet zuiver maar nu was ze soms gewoon weg. In plaats van No Parlez was het No Chantez
You win some, you lose some … Laat ons zeggen dat dit een gelijkspel was.
walkingwithluc 