Dit weekend stond duidelijk in het teken van de muziek. Niet alleen stonden er twee concerten op het programma, tussendoor zijn we ook nog gaan wandelen in Werchter.
Na ja, ik zeg wel twee concerten maar dat eerste concert deed eigenlijk mee “buiten competitie”. Conny en ik zouden immers nooit uit eigen beweging naar Christoff en Lindsay gaan. Maar ik heb dat vrijdag dus wel gedaan. Als verzachtende omstandigheden roep ik in dat ik daarmee mijn moeder een heel groot plezier heb gedaan. Zij heeft er geweldig van genoten.
Ik moet trouwens toegeven dat Christoff echt wel een stukske kan zingen (zijn zus iets minder). En een zaal in beweging brengen kan hij ook (zijn zus iets minder). Dat veel mensen in die zaal totaal geen gevoel voor ritme hebben houdt hen niet tegen om toch mee te doen. Schaamte hebben ze niet, dat heb ik in hun plaats. Maar ja, als zij zich amuseren, wie ben ik dan om daar iets tegen te hebben? Mijn manier om van concerten te genieten is gewoon anders.
Zoals bijvoorbeeld tijdens het optreden van Frank Vanderlinden gisteren. Hij kwam naar Heist op den Berg met zijn nieuwe solo show. En met solo bedoelt hij ook solo. Helemaal alleen op het podium met zijn gitaar. En dus niet met een pianist zoals Johan Verminnen al eens pleegt te doen. Die laatste opmerking was één van de opmerkingen van zijn moeder na de try-out in zijn eigen Steenokkerzeel. Ander punt van kritiek was volgens haar het feit dat haar twee vriendinnen gedeprimeerd naar huis waren gegaan. Tijdens zijn “u vraagt ik speel” gedeelte van de show was er trouwens ook maar één persoon in de hele zaal die wel een instrumentaal nummer wilde. Inderdaad … zijn moeder.
Om maar aan te geven dat de nummers van het solo album niet altijd even vrolijk zijn maar dat hij dat compenseert mijn zijn onderhoudende praatjes tussendoor. Ik had hem al eens eerder aan het werk gezien met De Mens en heb het altijd nen toffen typ gevonden. Sinds gisteren is dat nog versterkt. Fantastisch mooi optreden. Ik heb trouwens altijd veel respect voor artiesten die zich niet verbergen achter een luidruchtig orkest. Vanderlinden ging zelfs nog een stapje verder door gewoon in het midden van de zaal, zonder enige versterking, een paar nummers te zingen. Heel sterk.
En wat is dat dan met Werchter? Omdat we ’s avonds naar Heist moesten en in de vooravond moesten gaan eten in Wespelaar- Haacht, leek het logisch om daar in de buurt te gaan wandelen. Ik had een wandeling uitgestippeld met vertrek in Werchter. Via de Dijle ging het naar Haacht om dan via de Tankgracht en de Dijle terug te gaan. Dik 11 km waarvan een deel in de regen maar ook dat heeft zijn charmes.
walkingwithluc 