Nauwelijks een week geleden had ik het hier nog over hoogtepunten en dieptepunten met betrekking tot concerten. Echte dieptepunten heb ik in 2017 niet gehad. In 2018 al wel maar ik heb ook al een hoogtepunt gehad.
Het officiële concertjaar begint pas volgende week wanneer ik met Conny naar het Symfonieorkest van Vlaanderen ga kijken en luisteren. Maar dit weekend ben ik al twee keer op stap geweest met mijn moeder.
Gisteren naar de eerste editie van Schlagerfestival Vorselaar. Ik heb me vroeger al wel eens meer “opgeofferd” om bijvoorbeeld naar Musikantenstadl of zelfs naar Frans Bauer te gaan met moeder. Niet echt mijn ding maar zij geniet daar wel van en je doet nu eenmaal zo’n dingen voor je moeder niet?
Maar toen kon ik altijd gaan zitten en dat kon gisteren niet. Voor moeder hebben we een beetje valsgespeeld en een rollator meegenomen. Die heeft ze absoluut nog niet nodig maar dan kon ze wel gaan zitten. Er waren immers maar 96 zitplaatsen en die waren al lang uitverkocht.
De avond begon met De Stoempers, gevolgd door Bart Kaëll en Jettie Palletti. Dan volgende een pauze van ruimp 30 minuten om de avond af te sluiten met Swoop en De Romeo’s. Alles werd aan elkaar gepraat door DJ Dimitri Vantomme. De avond begon luid, heel luid. Dat werd beter toen de eerste artiesten begonnen.
Was de muziek slecht? Niet echt. Werd er slecht gezongen? Niet echt. En toch was het een dieptepunt. Waarom? Omdat ik, in tegenstelling tot de meeste aanwezigen, mijn schaamtegevoel niet kan uitschakelen. Heb ik nooit gekund. Ik kan dus niet een lichtgevend hoedje met een lichtgevende bril en een oranje boa opzetten of aandoen en dan een polonaise dansen. Dat anderen dat wel kunnen is geen probleem maar ik heb dan wel plaatsvervangende schaamte.
Maar … mijn moeder heeft er wel van genoten en dat is het belangrijkste. Ze vond het wel jammer dat we niet gebleven zijn tot na de Romeo’s maar na ruim drie uur rechtstaan had mijn rug er genoeg van.
Deze namiddag dan terug naar diezelfde zaal maar voor iets van een heel ander kaliber. De Cultuurraad had voor zijn opening van het jaar niemand minder dan Günther Neefs uitgenodigd. Hij werd begeleid door onze plaatselijke Koninklijke Harmonie Verbroedering.
Vóór de pauze bracht de Harmonie het beste van zichzelf en dat was al heel goed. Na de pauze was het dan de beurt aan Günther die toch een klein beetje een thuismatch speelde. Zijn overgrootvader heeft in Vorselaar gewoond, zijn vader heeft meerdere keren opgetreden in Cinema Reo en hijzelf kwam in zijn jeugd vaak naar het buitenverblijfje dat ze hadden op het Heiken.
Hij bracht eigenlijk een eerbetoon aan de Rat Pack (Frank Sinatra, Dean Martin en Sammy Davis jr.), met andere woorden … heerlijke croonermuziek. Met een groot live-orkest is dat toch net iets anders dan de tape van gisteren.
Gisteren kon ik niet snel genoeg buitenzijn, vandaag had het gerust een uur langer mogen duren. Ook vandaag heeft moeder trouwens genoten, nog meer dan gisteren. En dat is wel een opoffering waard.
walkingwithluc 