Omwille van mijn “vervelende souvenir” van TW Classic was het nog niet duidelijk of ik vandaag wel zou kunnen gaan lopen in Lier. Daarom had loopmaatje Sally alvast haar vijfenhalf jaar oude zoontje warm gemaakt om, mocht ik het niet halen, haar te vergezellen. Die was uiteraard dolenthousiast en stond een half vóór ik daar was al klaar in de hal.
Zo’n jong geweld is uiteraard niet te stoppen, zeker niet wanneer al die plassen langs de baan zo uitnodigend roepen “kom fiets door mij, fiets door mij !!!”. Een uitnodiging waar onze begeleider maar al te graag op inging
.
Door al die spurtjes ging ons tempo wel behoorlijk de hoogte in. Daar waar we vorige week nog 33:20 nodig hadden voor ons toertje van 4,50 km, kwamen we vandaag met 31:40 toe. Da’s dus wel 20 seconden minder per kilometer. Het blijft natuurlijk wel joggen maar dit was toch “snel joggen”.
Ik ben vooral blij dat de voeten me geen last meer hebben bezorgd. Gisteren en eergisteren was ik toch echt wel een beetje bezorgd. Zelfs mijn dokter was vanochtend tijdens een controlebezoekje een beetje ongerust. Suikerpatiënten en wonden aan de voeten … dat is opletten geblazen.
Bij mij was het vooral omdat volgende week woensdag mijn nachtmarathon op het programma staat. En meer dan 42 km wandelen met verbrande voeten zou niet lukken. Maar dankzij Flamigel gaat dat probleem helemaal opgelost zijn.
walkingwithluc 