Voor de tweede keer deze week weer vroeger opgestaan vanmorgen.

Ik had me voorgenomen om tijdens de herfst en winter tijdens mijn middagpauze te gaan lopen maar ik had nog een hoop werk en dan ga ik liever ’s ochtends vroeg lopen, zeker wanneer er zo’n mooie volle maan hangt.

Als het zo donker is dan kies ik wel voor een route over de fietspaden in van de Desguinlei, fietspaden die overigens heel goed verlicht zijn en van prima kwaliteit om over te lopen. In tegenstelling tot waarschijnlijk velen loop ik heel graag over asfalt. Daar liggen meestal geen stenen waarover je kan vallen en een paar weken met pijnlijke ribben kunt rondlopen.

Zaterdag wordt er weer gelopen. Ik ben er nog niet volledig uit of dat gewoon thuis zal zijn of in Lier waar het Natuurloopcriterium van AC Lyra begint.

De boeken gaan er vlot door tegenwoordig.

Vandaag heb ik Het Laatste Sacrament van Neil Olsen uitgelezen. Na een eerder moeizame start is het toch een meevaller geworden. De ingrediënten ? Een geheimzinnig Byzantijns icoon van de Maagd Maria met mysterieuze krachten, verraad in het Grieks verzet tijdens de tweede wereldoorlog dat nu, 60 jaar later, nog altijd voor beroering zorgt, corrupte Griekse priesters, een oud SS Majoor, twee oude Griekse verzetstrijders… Zoals gezegd, best een goed boek.

Gelukkig had ik ook al het volgende boek meegenomen : De Florentijnse Vloek van Rolf Ackermann. Hier spelen dan weer een geheimzinnige diamant de hoofdrol. Het is uiteraard nog te vroeg om een oordeel te vellen maar dat zal zeker nog volgen.

De vraag is nu of ik volgend weekend naar Brussel rij ? Daar is het namelijk weer Boekenfestijn. Niet dat ik niks meer liggen heb om te lezen, eerder het tegendeel. Ik zou dus eigenlijk moeten thuisblijven. Maar het idee dat ik misschien een paar koopjes mis doet me sterk twijfelen. De kans is dan ook groot dat ik zondag via Brussel naar de Lotto Arena in Antwerpen rij. Dan is het immers het eerste van mijn reeks “herfstconcerten” : Status Quo.

Nu ja, ik heb nog enkele dagen om te beslissen.

Neen, ik heb niet plots een vriendin die Ingeborg heet

Maar ik heb vanochtend vroeg wel aan een Ingeborg moeten denken namelijk aan onze inzending voor het Eurovisie Songfestival in 1989 : Door de Wind van Ingeborg (en Stef Bos).

Ik was eerst van plan om tijdens de middagpauze te gaan lopen maar ik was vergeten dat we deze middag onze maandelijkse teammeeting hadden. Dus de wekker maar een halfuurtje vroeger gezet en met de auto gaan werken zodat ik nog eens een donker ochtendloopje kon doen (en dat was ook weeral heel lang geleden).

Het ging al iets beter dan afgelopen zaterdag. De eerste twee kilometer gingen aan een behoorlijk tempo, de laatste 2,5 aan een iets trager tempo. Maar van de ribben nagenoeg geen last gehad tijdens het lopen.

Ondertussen heb ik wel terug een beetje last maar dat pijntje ziet iets hoger in de schouder, gewoon het gevolg van een ongelukkige beweging na het douchen en vlot weg te krijgen met een beetje Reflex-spray.

En gisteren is, na ruim 3 maanden stilte, de Roparun weer een belangrijk deel van mijn vrije tijd gaan innemen. De opstartmeeting van het organisatiecomité is achter de rug en de zoektocht naar teamleden, vrachtwagen, mobilhomes, busje, fietsen, eten, drinken enzovoort kan weer beginnen. Lekker gezellig stressen tot 26 mei 2012 ! Sommigen, waaronder ikzelf, vragen zich soms af waarom ik het blijf doen. Het wordt tenslotte de vierde Roparun als teamcaptain en mijn zevende in totaal. Maar als je dan in Rotterdam tijdens de teambijeenkomst ziet en hoort wat er met het ingezamelde geld gebeurt of als je het verhaal hoort van Winy van Lotgenoten Vlaanderen of Kristien van SD Worx dan verdwijnen alle twijfels als sneeuw voor de zon. Bovendien is de Roparun een virus, zij het dan goedaardig, en eens je echt gebeten bent door dat virus dan raak je er nooit van af.

Dit weekend heb ik voor het eerst sinds de val van 20 september nog eens gelopen.

Gisteren ben ik ’s morgens terug naar de “plaats des onheil” gelopen. Het kan mijn verbeelding geweest zijn maar ik dacht toch even dat de afdruk van mijn lichaam nog steeds zichtbaar was op de grond 😉

Ook al ging het heel rustig was er toch wat protest van de ribben, vooral die aan mijn linkerzijde. Toen ik na ruim 4km terug thuis was deed één en ander toch wel wat pijn. Maar al bij al ben ik toch blij dat ik weer kon lopen. Ik kijk al uit naar volgende dinsdag.

Gisterenavond was het dan de bedoeling dat ik in buurgemeente Grobbendonk naar Rimboerock zou gaan. Daar trad immers Frituur Paula op. En één van de leden van Frituur Paula is immers een “schooncollega” van mij (de echtgenoot van een collega dus). Maar toen het tijd werd om door te gaan zat ik net zo goed in mijn zetel en hoorde ik de regen tegen de rolluiken kletteren. Ik ben dan maar rustig blijven zitten in mijn zetel en heb naar “Vera” gekeken op Canvas.

En vandaag heb ik vooral de eerste organisatiemeeting van onze Roparuncampagne 2011-2012 voorbereid. Morgen zitten we, na ’t werk, immers voor een eerste keer om ons plan van aanpak voor de komende maanden te bespreken.

Hoe zou het ondertussen zijn met de ribben, zo’n twee weken na de val ?

Wel, behoorlijk goed. Overdag heb ik er nagenoeg geen last meer van. Alleen ’s morgens na een nachtje keren en draaien voel ik nog wel wat pijn.

In ieder geval begin ik zaterdag terug te lopen. Het zal dan wel niet in Hasselt zijn maar gewoon rustig thuis. Als het een beetje meevalt wil ik zo snel mogelijk terug aan 3 à 4 keer lopen per week komen want anders komt mijn planning voor 2012 in het gedrang.

Of dat tijdens de week ’s morgens vroeg of tijdens de middagpauze zal gebeuren weet ik nog niet. Ik hou wel van die vroege ochtendloopjes maar het probleem is dat je dan zo vroeg moet opstaan. Daar komt dan bij dat ik eigenlijk met de auto zou moeten gaan werken in plaats van met de trein en dat doe ik echt niet zo graag meer. De ochtendspits valt dan nog wel mee maar die avondspits is gewoon vreselijk. Waarschijnlijk worden het dan ook middagloopjes. Dan zit je ook niet te knoeien met fluo-hesjes en dergelijke.