Mars om de macht (te verspelen)
Met ‘Octet for Wind Instruments’ (1923) van Igor Stravinsky laat I SOLISTI de onvrede met het Russische regime subtiel verder klinken. De volbloed neoclassicistische muziek ademt orde, rust en balans. Als ware het een dekmantel voor Stravinsky’s eigen turbulente vertrek uit zijn vaderland in 1910.
Mauricio Kagel was een eersteklas schenenschopper en meester in de ironie. In ‘Der Tribun’ (1979) – een hoorspel voor politiek redenaar, marsklanken en luidspreker – zette hij het politieke populisme in zijn hemd met hoempapakoper en schuinsmarcheerdersmuziek. Jan Decleir schittert in zijn rol als hedendaags volksmenner. Zijn betoog, op tekst van Dimitri Verhulst, is er één op het absurdistische af, met snedige verzen en dubieuze zinspelingen, de komst van een nieuw tijdperk bejubelend: ‘De toekomst wenkt, de lucht klaart op en zelfs de rozen kleuren blauw. Morgen, morgen is van mij en jou.’
Dit is de samenvatting van het optreden waar Conny en ik gisterenavond naartoe zijn geweest in CC Zwanenberg in Heist. Met nauwelijks 65 minuteen één van de kortste shows die we gezien hebben denk.
En ook wel een bizarre voorstelling maar even bizar misschien … toch wel goed. Al zal ik bij een volgende gelegenheid toch wel eerst nadenken vóór ik toezeg.
Het meest bewonderenswaardige aan de voorstelling was waarschijnlijk toch het feit dat Jan Decleir, 74 ondertussen, met een grote trom de trap van de grote zaal afliep in Heist. Zelfs voor een frisse jongeling als mezelf is dat, zonder grote trom, al een zware klus. Maar het hield Jan niet tegen.
Dinsdag in den Trix zal het met Sea Girls weer iets totaal anders zijn.
walkingwithluc 