Oud of rijp?

Zondag is traditioneel familiedag op Suikerrock. Sinds de “refresh” betekent dit vooral Studio 100 (K3, Mega MIndy, Prinsessia of Kaatje) en aanverwanten (dit jaar bijvoorbeeld Laura Tesoro en Niels Destadsbader). Niet direct “ons ding” dus.

Maar even traditioneel zijn, voor mij toch, mosselen gaan eten. Ik ben de traditie gestart toen ik in 2013 op hotel ben gegaan. In het restaurant dat in hetzelfde gebouw is gevestigd serveerden ze toen mosselen en ik ben er sindsdien elk jaar mosselen gaan eten.

We hadden een tafel gereserveerd tegen zes uur en omdat we toch nog wat vroeg waren hebben we eerst een korte wandeling door Tienen gemaakt. Laat ons zeggen dat het al een beetje verkennen was in geval we er volgend jaar een volledig weekendje van maken. Tienen is niet het einde van de wereld maar drie dagen na elkaar een retourtje Vorselaar-Peulis-Tienen met de auto is ook niet niets.

Na het eten waren we net op tijd op de Grote Markt voor een brok jeugdherinneringen. Jan Leyers en Paul “Polle Pap” Michiels vieren nog altijd de 360^ste verjaardag van Soulsister en ze waren niet alleen. Met een negenkoppige sterke band achter hun brachten ze een overzicht van hun grootste hits (en dat zijn er meer dan je denkt). De Polle mag dan al tegen de 70 lopen, hij kan nog altijd als de beste zingen. En de tien jaar jongere Leyers heeft nog altijd charisma voor tien. Het optreden was in ieder geval heel geslaagd.

Ook voor Francis Rossi van Status Quo is de 70 niet zover meer af maar ook bij hem is het er niet aan te zien. Vanaf de eerste noot zat de sfeer er direct in. Ik heb ze ondertussen vijf keer aan het werk gezien en mij stellen ze nooit teleur. Wat vooral opvalt, maar dat was bij Soulsister ook het geval, is de speelvreugde die die mensen uitstralen. En dat waait volgens mij over op het publiek.

Voor Zucherro is de 70 nog net iets verder verwijderd maar echt jong kan je hem ook niet noemen. Tijdens dit optreden stond er volgens mij meer volk op het podium dan op de volledige vrijdag avond. Maar het was wel een kanjer van een band. Zucherro zelf doet me altijd denken aan de betreurde Joe Cocker (die ik in 2013 nog mocht bewonderen op Suikerrock). Je verstaat niet wat hij zegt of zingt maar muzikaal klinkt het wel goed.