Vlak voor zijn dood in de jaren ’80 van de 20ste eeuw gaf Urbain Martien, grootvader van auteur Stefan Hertmans, zijn kleinzoon een paar volgeschreven oude cahiers. Jarenlang bleven deze schriftjes ongeopend en ongelezen.
Als hij ze na jaren wel opent vindt hij het levensverhaal van zijn grootvader. Zijn jeugd in de armenbuurt van Gent rond de eeuwwisseling en vooral zijn gruwelijke ervaringen als frontsoldaat in den grooten oorlog.
In Oorlog en terpentijn schrijft Hertmans dit verhaal neer. Het boek heeft verschillende prijzen gewonnen waaronder de AKO literatuurprijs en de prijs van de lezersjury Gouden Boekenuil. Ook in de kranten kreeg het boek lovende commentaren zoals “een van de aangrijpendste boeken van het jaar”, “een meesterlijk geschreven relaas”, “het mooiste boek dat de komende vijf jaar over de generatie van de grote oorlog zal verschijnen” enzovoort.
Persoonlijk vind ik deze superlatieven een beetje overdreven. Let wel, het is een goed boek en vooral het tweede deel waarin de oorlogservaringen van zijn grootvader aan bod komen vond ik indrukwekkend. Maar er zijn ook lange stukken die me totaal niet konden boeien. Ei zo na had ik het boek na 20 bladzijden zelfs weggelegd.
Zou ik iemand dan afraden om het boek te lezen ? Neen, dat niet maar ik zal het ook niet aanraden.
walkingwithluc 