Plezante ochtend en een zware dag gehad maar de vooravond heeft alles goed gemaakt.

Het is woensdag en de (twee weken oude) traditie wil dan dat ik met de fiets ga werken. Om zes uur vanochtend mijne Fondriest van de haak gehaald en om tien over zes vertrokken richting Antwerpen. En dat ging behoorlijk vlot want een uur en dertien minuten later reed ik de garage binnen.

Over de werkdag zelf valt weinig te vertellen … druk druk druk, vooral te danken aan één of ander “operator” die eergisteren de avondverwerking in de soep heeft doen draaien en waarvan we nu nog altijd last hebben.

Naarmate het tijdstip om terug naar huis te gaan dichterbij kwam, werd het buiten alsmaar donkerder. Maar het bleef alsnog droog. Ik hoopte dan ook om droog thuis te geraken. Om kwart over vier gestopt met werken en me gaan omkleden zodat ik om 16u35 de garage uitreed.

Ik was nog geen kilometer ver of de eerste druppels begonnen te vallen en toen ik het fietspad langs de ring verliet om via Deurne Zuid naar Wommelgem te rijden was het al serieus aan ’t regenen. Eens in Wommelgem gingen de hemelsluizen helemaal open. Met bakken gooiden ze het eruit.

Toen ik Wommelgem ruilde voor Ranst was ik dan ook al helemaal doorweekt. En het bleef stortregenen. Hoe dichter ik bij huis kwam hoe minder water viel er uit te lucht maar dat werd dan weer gecompenseerd door de straten die op sommige plaatsen gewoon onder water stonden. Niets dramatisch maar toch enkele centimeters water. Op die plaatsen werd ik dan ook natter van het opspattende water onder mij dan van de regen.

En toch heb ik me goed geamuseerd tijdens deze rit. Om te beginnen omdat ik een (heel stevige) rugwind had. Ondanks alle rode lichten waarvoor ik moest stoppen heb ik de 30km op iets meer dan een uur afgelegd (en dat is heel lang geleden dat ik zoiets nog gekund heb). Bovendien was het helemaal niet koud en dan voelt al dat water zelfs prettig aan. Het spijtige is wel dat er zaterdag een fiets serieus zal moeten gepoetst worden.

Vier dagen blogloos gebleven maar deze keer lag het niet aan mij maar aan het Skynet-blogteam die het blogplatform hebben gemoderniseerd.

Het afgelopen weekend stond vooral in het teken van heren en dames op leeftijd. De dame was Oostende, al jaar en dag bekend als “koningin der badsteden”. De heren waren natuurlijk Status Quo die in het Kursaal een bijna twee uur durend optreden kwamen geven.

En de heren mogen dan al op leeftijd zijn, rocken kunnen ze nog als de besten. De sfeer zat er dan ook van in het begin in. De eerste paar nummers bleef het nog rustig maar toen kon een deel van het publiek zich niet meer houden en waren de mensen die zoveel geld hadden betaald voor een zitplaatsje op de eerste rijen er aan voor hun moeite. Op een paar seconden tijd waren ze omgeven door een horde diehard fans en hadden ze maar één optie om nog iets te zien : ook rechtstaan.

Na het concert nog een korte wandeling gemaakt over de zeedijk en genoten van de prachtige zonsondergang en dan terug naar mijn hotel, dat trouwens op 1 minuut wandelen van het Kursaal lag.

Ik wou in Oostende ook nog gaan lopen maar daarvoor was het me nou net te warm. Vanochtend daarentegen was het niet te warm en ben ik wel gaan lopen : 6 km in totaal, opgedeeld in een stuk van 5 km en een stuk van 1 km enkel onderbroken voor een sanitaire stop (ik kon het echt niet meer ophouden). Gelukkig heb ik altijd wel wat papier op zak en zijn er in het Nachtegalenpark behoorlijk veel bomen en struiken, de toiletten aan de piste waren namelijk nog niet open. Morgen wordt er weer naar het werk gefietst.

Deze titel stond boven artikel dat vandaag in het Nieuwsblad verscheen. Het ging over de extra alcoholcontroles die sommige politiezones vandaag gingen uitvoeren naar aanleiding van de laatste werkdag van de bouwsector.

Een man van de vakbond reageert als volgt : ‘Eigenaardig dat de politie de bouwvakkers viseert’, zegt Patrick Franceus van de christelijke bouwvakbond ACV-Bouw, Industrie en Energie. ‘De politie zit blijkbaar met een beeld van de bouwvakker in bloot bovenlijf die met een sigaret tussen zijn lippen en een pintje in zijn hand naar de meisjes fluit. Jammer, want de cowboyverhalen zijn de laatste jaren echt naar de marge verhuisd.’

Bouwvakkers uit Aalst vroegen zich af waarom ze dat op deze dag deden en bijvoorbeeld niet na voetbalmatchen of feestjes op de ministeries.

Op zich hebben ze natuurlijk gelijk maar dan hadden verder hun mond moeten houden want ze gaan ook verder : ‘We gaan in Aalst op café met collega’s van andere firma’s, dat is traditie geworden. We mogen er barbecuen in de tuin, er komt zeker veertig man.’
En hoeveel pintjes gaan ze drinken? ‘Dat kunnen we niet tellen’, zegt Ronny. Een wilde gok dan? ‘Dertig.‘ Wesley: ‘twintig à dertig, het zal er niet ver naast zijn.‘ En daarna nog rijden? ‘Wees gerust: het is niet ver.‘

Die laatste antwoorden zijn er natuurlijk teveel aan. Elke meter die je onder invloed rijdt met de wagen is er één teveel. Ik hoop dat ze er vandaag veel “pakken”.

Ik loop momenteel rond met een bizar gevoel. Hoe dat komt ? Omdat ik op het nieuws steeds weer het verhaal hoor van de klopjacht op een moordenaar in Engeland die nu al zes dagen duurt. En wat is daar dan speciaal aan ? Omdat ik dus zelf zo’n drie weken geleden door al die dorpjes ben gereden of gewandeld.

Een paar weken geleden had ik hetzelfde voor. Toen had een man in Cumbria (het Lake District) lukraak 12 mensen doodgeschoten. Ook in die dorpjes was ik geweest, al was dat wel in 2008. Het stemt je toch tot nadenken. Voor hetzelfde geld ben je het ene moment nog zorgeloos op vakantie, het volgende moment lig je in het hospitaal (of erger).

Al mag je daar natuurlijk niet te lang bij blijven stilstaan want dan ga je nergens mee naar toe. En er zijn toch nog enkele dingen waar ik zeker naar toe moet. Zo heb ik morgenavond een feestje en ga ik zaterdag en zondag naar Oostende (met de trein akke akke tsjoe tsjoe). Zaterdagavond komt Status Quo namelijk naar het Kursaal en ik heb dan maar besloten om er ineens een weekendje aan zee van te maken. Een bezoekje aan de Atlantikwall in Raversijde staat ook op het programma en zondagvoormiddag misschien zelfs een jogging in Brugge.

Verslag volgt maandag wel, als ik dan tenminste nog aan mijn blog kan want ze gaan de blogs naar een gloednieuw blogplatform migreren. Ik hou mijn hart vast …

Zoals gisteren al gezegd ben ik vandaag dus met de fiets gaan werken. Jammer genoeg (voorlopig) zonder collega Bart wiens knie niet mee wil.

Om zes uur ben ik aan mijn fietstochtje begonnen en 29,5 km ofte 73 minuten later stond ik voor de garagepoort aan De Hertoghe. Dat was dus behoorlijk vlotjes gegaan. En het was zalig fietsweer … niks te warm en heel weinig tot geen wind.

De rit terug naar huis ging al even vlot met 30,5 km op 71 minuten.

Ik had uiteraard mijn Garmin mee en als je dan de grafiekjes vergelijkt dan zie je direct waar de een weg moet overgestoken worden, waar het licht op rood staat en de brug over het Albertkanaal in Viersel kan je ook terugvinden, daar gaat de snelheid namelijk eerst naar beneden om dan een piek te bereiken.

Nieuwe sport geprobeerd vandaag : Bike-Work-Run-Work-Bike. Eigenlijk moet er nog wel twee keer “train-bike” bij maar dan wordt het te lang.

Vanochtend om 6u het (plooi)fietske op en acht kilometer gefietst naar het station van Herentals. Dan met de trein naar Berchem en nog 2 km fietsen naar ’t werk. Tijdens de middagpauze naar Park Den Brandt en het Nachtegalenpark gelopen, goed voor 5,25 km op 33 minuten. De eerste twee kilometers gingen met 5:55 en 6:06 bijzonder goed maar moest ik dan de volgende drie kilometers wel bekopen (6:23 – 6:32 – 6:36). De laatste 250 meter heb ik dan nog geprobeerd om een “sprintje” te trekken maar dat lukte toch niet echt. En vanavond ging het dan terug met het fietske naar ’t station en na het treinritje terug 8 km fietsen naar huis.

Voordeel van zo’n ochtendritje is dat je bijzonder mooie dingen kan zien. En dan spreek ik nog niet over de konijntjes, de fazanten en alle andere vogels die ’s morgens al bijzonder actief zijn. Neen, gewoon de zon zien opkomen doorheen de ochtendnevel is zalig om te zien.

Morgen wordt er weer gefietst maar dan recht naar Antwerpen.

De laatste twee dagen van mijn vakantie stonden in het teken van NA FIR BOLG, ons lokale folkfestival, ook wel het “feest van de ronde mannen” genoemd. De titel “folkfestival” is ondertussen wel een beetje achterhaald want er stond ook behoorlijk wat rock op het programma.

Zaterdag begon om 13u met Bray Cubs, een viertal uit het naburige Herentals, eenvoudig maar goed. Om 14u30 volgde Sens Unique, een vijftal maar wegens een file op weg naar Vorselaar beperkt tot een trio dat wegens het ontbreken van een drummer en een bassist genoodzaakt waren hun set aan te passen. Niettemin was folkrock best ok.  

Om 16u was het de beurt aan Broes, een kwartet jonge Oost-Vlamingen en een heel aangename set met prima folk. Om 17u30 stond de Black Tartan Clan op het hoofdpodium maar na 10 minuten had ik het wel gehad. Die mannen waren gewoon TE luid en zouden beter gepast hebben op Graspop. Van de gelegenheid dan maar gebruik gemaakt om rustig iets te eten. Om 19u stond Woodfever, een kwartet uit buurdorp Lille klaar om zijn ding te doen en ze deden het goed.

OM 20u30 terug naar het hoofdpodium om Jamie Clarke’s Perfect aan het werk te zien. Jamie Clarke heeft nog bij The Pogues gespeeld en dat was er aan te horen. Het was dikke ambiance. Piepklein die om 22u geprogrammeerd stonden heb ik overgeslagen zodat ik zeker was van een goede plaats voor de topper van het weekend : The Levellers die om 23u30 begonnen.

The Levellers blijken vorig jaar de titel “beste live band van de wereld” te hebben gewonnen. Zover zou ik nu niet gaan maar ze gaven wel alles van begin tot einde. Onder de tonen van “What a Beautiful Day” heb ik me dan naar huis begeven.

Vandaag werd het festival traditioneel ingezet door de Harmonie van Vorselaar. Een fanfare op een festival ? Inderdaad, al jaren zetten zij de laatste festivaldag in en het heeft wel iets.

Om 14u30 trad Geert Vandenbon op, een mooi uurtje kleinkunst. Hij werd om 16u gevolgd door Willem Vermandere, 70 jaar ondertussen maar altijd plezant om bezig te zien en te horen. Willem heeft trouwens altijd fantastische muzikanten bij. Laatste optreden dat ik gezien heb was Hans Mortelmans. Dat hij een grote fan is van Django Reinhardt was er wel aan te horen.

Steve Bailey, Cluricauns, Jan de Wilde en Crumb heb ik gelaten voor wat ze waren. Het weekend was zo al zwaar genoeg en morgen moet ik dus wel terug gaan werken. Dat zal niet meevallen na een maand vakantie .

“Rare jongens … die stripverzamelaars”. Dat zou een volslanke roodharige Galliër die ooit in een pot toverdrank viel zeggen en hij zou gelijk hebben ook.

Omdat het mijn laatste vakantiedag is (morgen en overmorgen is het weekend dus die tel ik niet mee) heb ik nog eens bezoekje gebracht aan mijn favoriete stripwinkel BEO aan de Oude Vaartplaats in Antwerpen.

En het eerste dat ik daar gekocht heb is drie keer hetzelfde stripverhaal, een stripverhaal dat ik dan al twee keer in mijn collectie had namelijk nummer 91 uit de Kiekeboe-reeks : De Affaire Chichi. Onlangs kon je dit verhaal samen met de P-magazine kopen maar dan met een unieke cover. Ik had de cover van Karl Meersman. Er waren echter vier verschillende versies en die hebben ze nu herdrukt in een oplage van telkens 2.000 exemplaren. Dus heb ik de covers van Charel Cambré, Jan Bosschaert en Dirk Stallaert ook maar gekocht.

Andere aankopen zijn onder andere een heruitgave van de vier allereerste verhalen van Robbedoes door Franquin (in origineel formaat, vermoedelijk in een oplage van 4.500 exemplaren) en een uitgave van het 21^ste en laatste volledige verhaal van Kramikske door Jean-Pol in een oplage van 500 exemplaren.

Viermaal Chichi met covers door (met de wijzers van de klok mee) Karl Meersman, Jan Bosschaert, Charel Cambré en Dirk Stallaert

Ik weet dat veel mensen genieten van dit weer maar van mij mag het ophouden. Het moet nu niet direct beginnen regenen maar die temperaturen mogen gerust 10°C naar omlaag.

Gelukkig heb ik airco in de auto want anders zou mijn tripje naar Schiedam niet zo plezant geweest zijn. Wat gaat een mens nu doen in Schiedam ? Wel, ik heb voor het eerst in vijf jaar een bezoekje gebracht aan het Roparunkantoor. We hadden namelijk één van de 531 prijzen in de Roparun Loterij 2010 en die ben ik gaan afhalen.

Het was aanvankelijk de bedoeling dat ik van Rotterdam nog verder zou rijden naar Vlissingen of zoiets maar bij temperaturen van +30°C leek me dat geen goed idee. Ik ben ook terug naar huis gereden met een kleine omweg via de Makro (waar ze 6 heel mooie Coca Cola glazen gaven bij aankoop van 12 flessen). Die glazen waren trouwens niet de enige aanwinst voor de collectie. In Nederland heb ik nog een WK-voetbalblikje meegebracht.