’t Is een tijdje radiostilte geweest maar niks om zorgen over te maken hoor.

Niet dat er niets gebeurd is hoor. Er is genoeg gebeurd maar helaas niet de dingen die op de planning stonden.

Het begon eigenlijk zo’n twee weken geleden toen Conny zich na onze wandeling in Vilvoorde niet al te best voelde. Nu ja, na zo’n dag in de wind kan dat al wel eens gebeuren.

Maandag werd het echter nog slechter en dinsdag nog erger. Dan toch maar naar de apotheek voor een sneltest en ja hoor … positief voor Covid-19. Gevolg een week quarantaine. Nog een gevolg … ons weekendje naar Hotel Jerom en de Kalmthoutse Heide ook naar de vaantjes.

Ik ben dan wel op zaterdag een halve dag en op maandag een hele dag in Peulis in de tuin gaan werken. Dat is natuurlijk ook nodig maar wandelen op de heide zou toch plezanter zijn geweest.

Ook het afgelopen werk is er, tussen de buien door, nog wat in de tuin gewerkt. Helaas geen wandelingen dit weekend wegens het wisselvallige weer en dus ook geen foto’s.

We zijn wel naar het Districtshuis van Deurne geweest om foto’s van anderen te bekijken. Daar liep immers de jaarlijkse tentoonstelling van fotoklub72, de club van vriendin Carine. Heel mooie foto’s gezien (waaronder die van Carine) maar ook veel foto’s die overbewerkt waren. Niks tegen foto’s bewerken. Bijsnijden, kleuren een beetje meer naar voor brengen of net een tikkeltje zachter maken …

Maar als je stukken van foto’s samen begint te voegen om een totaal onbestaand landschap te maken dan ga je net iets te ver volgens mij.

Maar ja … les goûtes et les couleurs …

Het weekend is iets anders uitgevallen dan gepland.

Vrijdagavond stond een optreden van Naima Joris in het CC De Zwanenberg in Heist-op-den-Berg op het programma. In plaats daarvan ben ik met Gerarda Joris, mijn moeder dus, naar de spoed van het ziekenhuis in Herentals gereden. We waren ’s morgens allebei naar de huisdokter geweest voor onze driemaandelijkse bloedcontrole en bij bleken de rode bloedcellen (weer) veel te laag te zijn, zo laag dat de huisarts voorstelde om toch maar naar de spoed te gaan. Aangezien ze echter geen enkel symptoom blijkt te hebben (kortademigheid, pijn in de borststreek, extreem vermoeid …) werd daar besloten om te wachten tot maandag om een afspraak te maken voor een paar zakjes bloed. We waren dus vrij snel thuis maar wel te laat om nog naar Heist te rijden. Veel heb ik volgens Conny niet gemist, zij dacht dat het toch niets voor mij zou zijn geweest en aangezien zij mij beter kent dan wie dan ook is dat wel een troost.

Gisteren zouden we dan in de tuin gaan werken maar een diepvries die was blijven openstaan besliste daar anders over. Dus diepvries volledig ontdooit en proper gemaakt en geprobeerd om zoveel mogelijk van de inhoud te redden. We hadden nog wel de tijd om een korte wandeling in Peulis te doen. Gelukkig had ik de fotocamera mee want de buizerds van Peulis lieten zich rustig bewonderen.

Vandaag kon er dan gelukkig wel worden gewandeld. Vrijdag hadden we net een nieuwe brochure van Toerisme Vlaams Brabant ontvangen en daar hebben we dan maar onmiddellijk een wandeling uit gekozen. Vlaams Brabant is trouwens onze favoriete wandel- en fietsprovincie.

Wij kozen voor het Holle Wegen Wandelpad in Vilvoorde. Wie denkt aan Vilvoorde als een grauwe industriestad onder het viaduct moet deze wandeling zeker eens doen.

Ze vertrekt in het Park Drie Fonteinen (Beneluxlaan 32 in Vilvoorde). Dat landgoed is een van de oudste landschappelijke tuinen van België.Halverwege de 18^de eeuw legde Jean-Jozef Walckiers er een Engelse tuin aan met kasteel en bijgebouwen, vijvers, paviljoenen en glooiende grasvlakten.

OP het einde van de 19^de eeuw legde Alfred Orban er een geometrische Franse tuin aan met Versailles als voorbeeld.

Het kasteel zelf is in Wereldoorlog II platgebombardeerd en niet terug opgebouwd maar andere gebouwen staan er nog wel.

Via de Poststraat, een restant van een vroegere doorgangsweg die tot 6 meter diep gaat, bereikten we het Tangebeekbos dat ooit een parkbos was. Dan ging het verder door de vallei van de Tangebeek.

Na een zevental kilometer stonden we terug aan de auto.

Het was een heel mooie wandeling die ons aangenaam heeft verrast. Op de achtergrond hoor je weliswaar altijd het geruis van de Brusselse Ring maar je hoort ook het fluiten van de vogels (en ook van de bijzonder luidruchtige halsbandparkieten). En ondanks dat geruis is het toch rustig wandelen. Een aanrader dus.

Alweer een druk weekend achter de rug.

Zaterdag veel heen en weer gereden om moeder naar en van een kaartprijskamp te brengen, om haar nieuwe fiets af te halen bij de fietsenmaker en om naar Pelckmans in Turnhout te rijden om één en ander te kopen om de tuin in orde te brengen. De winter loopt immers ten einde en er staan ons nog flink wat “tuindagen” in onze agenda. Snoeien, onkruid wieden, een beetje planten en vooral … nieuwe gazon aanleggen (en hopen dat we van de engerlingen en van de mollen vanaf geraken).

Maar gisteren werd er wel gewandeld. We gingen het niet te ver zoeken en trokken naar het noorden van Keerbergen meer bepaald naar de Lozenhoek.

De 5,8 km lange (en afgepijlde) wandeling vertrekt aan het schooltje. Niet de mooiste wandeling ooit maar zeker wel leuk. Tegen het einde van de zomer aan is ze wel leuker omdat de wandeling ook de 5ha grote Kruisheide passeert. Dat is een restant van de ‘Keerbergen Heyde’, een schakel in de 18^de eeuwse heidegordel die zich uitstrekte van Bonheiden tot Baal. Dit stukje heide is vooral bekend voor de veldkrekel en tal van solitaire wespen.

Je passeert ook de Bollostraat, de thuishaven van de Kruisenhond. Omstreeks het jaar 1900 zou en witte spookhond gezien zijn in de Bollostraat. Hij werd omschreven als een gedaante die over de grond rolde. Deze legende is vermoedelijk ontstaan in de benevelde geesten van drinkebroers die in de nevelen van de opkomende avondmist boven de weilanden bepaalde gedaanten (een witte spookhond) meenden te herkennen. Een andere versie van het verhaal maakt gewag van een grote zwarte hond die de mensen op de rug sprong en zich liet dragen. Een man uit Tremelo kwam bij een kapelletje de Kruisenhond tegen. Dat was een dier met grote ogen dat hem de weg versperde. De man nam een andere weg, maar zag de Kruisenhond daar opnieuw staan. Wij hebben helaas geen hond gezien.

We waren wel net op tijd “binnen” vóór de regen.