walkingwithluc

Afgelopen vrijdag heb ik van mijn wekelijkse vrije dag gebruik gemaakt om met moeder de verplaatsing naar Mechelen te maken, meer bepaald naar het Vrijbroekpark. Ik ben daar met Conny al vaker geweest, meestal als vertrekpunt van een langere knooppuntenwandeling maar nu was het specifiek de bedoeling om het park zelf en zeker de rozentuin te bezoeken.

De geschiedenis van het ‘Vrijbroek’ klimt op tot 1260, toen een zekere Berthout de Groote, Heer van Mechelen, het oppervlakkig gebruik van de beemden verkocht. Het grootste gedeelte van haar geschiedenis is het Vrijbroek beemdengebied gebleven en werd het gebruikt als weiland.

In 1832 deed het Vrijbroek korte tijd dienst als oefenterrein voor het Franse leger dat langs Mechelen trok om Antwerpen in te nemen. Na het vertrek van de Fransen werd het echter al snel terug door de plaatselijke bevolking als weiland gebruikt. Waar het stadsbestuur reeds verschillende eeuwen de Heer van Mechelen had opgevolgd als bestuurlijk opzichter, kwam in 1865 het Vrijbroek echt in handen van de stad Mechelen. De beemden van het Vrijbroek bleven in gebruik als weiland, doch de gebruiker moest nu inwoner van Mechelen zijn. Deze toestand blijft onveranderd tot de eerste helft van de 20ste eeuw.

Een aanzienlijk gedeelte van het gebied werd in 1929 door de provincie gekocht en opengesteld voor het publiek. Het park dat nu de oostelijke helft van het Vrijbroek beslaat, dateert uit deze periode en wordt gekenmerkt door bospercelen die van elkaar worden gescheiden door een dichte padenstructuur en een grachtenstelsel. Verder omvat het een opvallende rozentuin en de resten van een voormalige spiegelvijver. Vandaag wordt het als Provinciaal Domein sterk getekend door recreatieve infrastructuur. Van de oostelijke helft van het Vrijbroek ging een gedeelte verloren door de aanleg van de autosnelweg E19 Antwerpen-Brussel.  (Bron : inventaris.onroerendgoed.be)

De rozentuin staat nu heel mooi in bloei al zijn er altijd wel struiken waarvoor je ofwel te vroeg ofwel te laat bent. Ook de andere tuinen zoals de Dahliatuin is een bezoekje waard. Een wandeling rond de vijvers werd afgerond met een heel smakelijke koffie op het terras van Brasserie ’t Park.

Daarna was het snel naar huis en terug in de auto naar Nijlen waar ik een kennismaking had met Padellen als teambuildingactiviteit. Ik heb nog altijd een beetje spierpijn maar zo’n avondje in het gezelschap van collega’s die je in maanden niet meer in levende lijve had gezien was wel heel erg leuk.