20 juli 2013: Roger Waters brengt The Wall live naar de festivalwei in Werchter. 35.000 hadden een ticketje gekocht. Hopelijk waren ze niet allemaal even teleurgesteld als ik.

Nu is “teleurgesteld” misschien overdreven want het was een goed en mooi concert maar het is toch niet zo fantastisch geworden dan gedacht. De kritieken die ik vooraf had gelezen voorspelden me immers een nooit eerder geziene ervaring.

Wat ik gezien heb was gewoon een heel groot scherm waarop een heleboel mooie dingen werden geprojecteerd, vergezeld van heel goede muziek maar “nooit eerder gezien” was het zeker niet.

Ik herinner me zelfs een optreden op diezelfde wei van Werchter in 1983 toen Supertramp ook al met werkte met een groot scherm waarop beelden werden geprojecteerd die de muziek begeleidden (of omgekeerd).

Maar het was dus wel een heel goed concert. De meeste aanwezigen zullen het wel met me eens zijn. Al zullen er enkele zijn die geen flauw idee hebben of het nu wel of niet goed was. Ik zal nooit begrijpen waarom mensen een kleine 100 euro uitgeven om zich dan voor nog meer geld lazarus te drinken en zich ergens op de wei neer te leggen. Het is natuurlijk wel hun zaak maar het irriteert mij toch lichtjes.

Hieronder enkele sfeerbeeldjes van gisteren.

 

Ik ben er wel een beetje beschaamd over maar ik ben vanmorgen dus inderdaad een beetje verloren gelopen en dit op nauwelijks 3 à 4 kilometer van mijn deur.

Aangezien het “goede” weer maar blijft aanhouden zit er niets anders op dan vroeg opstaan om te gaan lopen, ook al is het zaterdag. Om 7u was ik al op en drie kwartiertjes later was onderweg voor mijn “duurloopje”.

Ik had een route uitgestippeld die minstens 10km lang was maar waar ik op het einde nog een kilometer kon aan toevoegen in geval het vlot zou gaan. De eerste 6km tot in Pulle gingen heel vlot maar daar liep het een beetje mis. In plaats van de 2^e straat links te nemen nam ik de 1^ste straat links. Die straat bracht me naar een woonwijk en voor ik het goed en wel besefte stond ik terug aan het begin van die wijk. Dan maar terug naar de “uitgang” en naar de straat die ik van in het begin had moeten nemen. Tweehonderd meter verder zag ik in een straatje links een auto staan die ik al eerder had gezien. Blijkt dat ik, als ik een kilometer eerder naar rechts was gegaan en niet naar links, een kilometer minder had gedaan.

Op zich maakte dat niet veel uit, maar op het punt waar ik anders zou gekozen hebben voor 10km of 11km had ik al 10,5 km op de teller staan. Ik ben vanaf dat punt dan maar rechtstreeks naar huis gelopen waardoor er uiteindelijk 11,5 km werd gelopen. Daarvoor had ik 1u17 nodig en dat zit dicht in de buurt van het tempo dat ik in september graag zou kunnen aanhouden tijdens de Great North Run.

Of er morgen gelopen wordt zal van Roger Waters afhangen. Ik zal immers één van de 35.000 mensen zijn die vanavond (hopelijk) gaan genieten van The Wall. Met een aanvangsuur van 21u45 zal het immers al morgen zijn eer ik thuis ben.

Ik heb het al vaker gezegd en ik zal het vermoedelijk nog vaak zeggen (ook al loop ik het risico te worden versleten voor een oude zagevent).: ik moet echt niets hebben van dit weer.

Om half zeven vanmorgen was het al 20°C toen ik de garagepoort van De Hertoghe opende en aan mijn donderdagloopje begon. En 20°C is, wat mij betreft, geen fijne temperatuur om in te lopen.

Het ging nochtans vrij vlot. De eerste kilometer rustig aan op 6:50 en de volgende kilometers werden afgelegd in 6:31, 6:34, 6:28 en 6:22. De laatste 560 meter werden afgelegd aan een tempo van 5:58 min/km. Dit alles was dus goed voor 5,56 km op 36 minuten en weer twee “bekertjes” op endomondo.com (beste 5km en beste 3 mijl).

Ik hoop wel dat het binnenkort wat frisser wordt want bij deze temperaturen lopen is niet mijn favoriete bezigheid. Zoals het er nu naar uitzien wordt het zaterdag weer vroeg opstaan.

Aangezien de hoge temperaturen maar blijven aanhouden, zit er voor mij niets anders op dan terug ochtendloopjes te doen in plaats van avondloopjes. Ik moet hierdoor helaas wel loopbuddy Sally in de steek laten maar ik moet wel zien dat ik voldoende kilometers doe of het loopt niet goed af in September.

Daarom liep de wekker weer een halfuurtje vroeger af dan normaal en stond ik om 6u al voor de deur van Kantoren De Hertoghe, net op tijd om Nele van Security de deur te zien openen. Enkele minuten later was ik al onderweg.

Ik besloot om de Colt 45 route nog eens te proberen. Eigenlijk is dat gewoon een rondje van 7,70 km die voornamelijk over het fietspad loopt maar met een beetje fantasie zie je er wel de afbeelding van een revolver in.

Misschien had ik beter een revolver meegenomen want ik moet zo’n honderd konijntjes hebben gezien. Alhoewel, ze zagen er gewoon veel te schattig uit om ook maar een beetje kwaad te doen. Vooral die hele kleintjes … zooooooooo schattig.

Hoe dan ook, 50 minuten later stond ik terug voor de deur en kon ik genieten van een zalige douche en nog eens een half uurtje later was ik aan het werk.

 

Ik zie dat het weer een tijdje geleden is dat ik het nog eens over boeken heb  gehad; Sinds ik teruggekeerd ben uit Ierland zijn er immers weer twee de revue gepasseerd.

De eerste was een “what-if-thriller” … een verhaal waarin wordt vertrokken van een echte historische situatie maar waar dan wordt gesteld : “wat zou er gebeurd zijn wanneer dit of dat zich had voorgedaan”.

Dat is het uitgangspunt van De Grote Leider van Guy Walters. In 1937 is de fascistische Sir Oswald Mosley en de Blackshirts van de British Union of Fascists in Groot-Brittannië al even aan de macht. Het land maakt zich klaar om Koning Edward VIII en zijn vrouw Koningin Wallis Simpson te kronen. Churchill zit gevangen op een eiland voor de kust van Schotland.

Mosley wil de plannen van Hitler in Duitsland en Mussolini in Italië ook in zijn land uitvoeren en zo samen met hen het grote fascistische Europa vormen.

Er zijn echter mensen die zich hierin niet kunnen vinden en bereid zijn hun leven te geven voor een vrij vaderland. Captain James Armstrong, een held uit de Grote Oorlog en briljant politicus is één van hen. Hij werkt aan een plan om Mosley te vermoorden of tenminste toch af te zetten.

Het is geen diepgaande thriller maar wel een heel vlot lezend verhaal en een mooie sfeertekening van Europa in de jaren ’30. En als je deze blog al eens vaker leest dan weet je ook dat ik een enorme fan ben van zo’n mix van feit en fictie.

Volgende boek op de leeslijst was De Petrusakten van Andreas Englisch, In een klein Italiaans dorpje arriveert de jonge priester Vincenzo Peo. Rond diezelfde tijd ontvangt de Duitse Marion Meiering, die in dat dorpje samenwoont mert de excentrieke kasteelheer Alessandro Chigi een boek van een onbekende auteur. Naarmate ze dat boek vertaalt komt ze tot de vaststelling dat het boek eigenlijk haar levensverhaal vertelt. Verontrustend is het feit dat in het boek staat dat ze binnenkort zal sterven en zal worden begraven in de tombe van San Nicola. Niemand kent echter deze tombe. Tijdens hun zoektocht vindt Peo een verband met enkele apocriefe geschriften waaronder de Petrusakten.

Het is moeilijk om te beschrijven wat ik van De Petrusakten vond maar ik denk dat het best samen te vatten is met volgende woorden : een goed boek dat niet goed is geschreven. Het verhaal op zich lag me wel maar de manier waarop Englisch het vertelt lag me niet altijd. Soms had ik zin om het boek gewoon aan de kant te leggen maar op een ander moment was het moeilijk om het neer te leggen. Ik blijf dan ook met gemengde gevoelens zitten wat dit boek betreft.

Sinds zaterdag ben ik begonnen aan De trommelvel van Arturo Pérez-Reverte.

 

Eén week na het “grote” Rock Werchter was het gisteren de beurt voor “Rock Werchter voor senioren” en dan bedoel ik uiteraard TW Classic (en niet Rimpelrock).

De formule van TW Classic staat me wel aan : 6 à 7 groepen op 1 dag en op 1 podium lijkt me nog altijd beter dan 80 groepen op 4 dagen en op 3 podia. En blijkbaar ben ik niet de enige die dat heeft want de wei stond gisteren helemaal vol. Het feit dat The Boss de dag afsloot zal daar ook wel niet vreemd aan geweest zijn.

Ik verwachtte nogal druk verkeer en was daarom goed op tijd vertrokken. Dat bleek echter allemaal goed mee te vallen waardoor ik rond de middag al geïnstalleerd was op wei (strandhanddoek, stoeltje, sandwiches, voldoende drinken in brik, zonnecrème en (uiteraard) een goed boek.

Toen Balthazar om 13u het festival opende was de “achterkant” van de wei al aardig gevuld. Toch wel tof om te zien hoe iedereen zijn eigen “eilandje” maakt, zeteltjes plaatst, koelboxen installeert, luchtmatrassen opblaast, kortom … het zich zo comfortabel mogelijk maakt en kennis maakt met de buren.

Balthazar werd gevolgd door het eerste hoogtepunt van de dag: Blondie. Deborah Harry mag twee weken terug 68 jaar zijn geworden, ze kwam nog heel goed voor de dag. Enkele klassiekers passeerden de revue, net als enkele gloednieuwe nummers. Alleen jammer dat ze hun grootste hit niet gespeeld hebben maar een mens kan niet alles hebben.

Na Blondie was het de beurt aan Ben Harper en Charlie Musselwhite. Mij totaal onbekend maar ik wist wel dat ze blues speelden. De vrees dat blues alleen werkt in een kleine zaal kon ik al snel overboord gooien. Wat we te horen kregen was een uur steengoede blues.

De tweede helft van de dag werd ingezet door iemand die in 1969 al furore maakte op Woodstock: Carlos Santana (die volgende week zijn 65^ste verjaardag viert). Vanaf de eerste noot zag je nagenoeg heel de wei ritmisch mee bewegen op zijn muziek.

De voorlaatste act van de avond waren de heren van Keane. Zij brachten een mooi afgewerkte set, niet onmiddellijk iets om wild van te worden maar gewoon een aangenaam uurtje muziek.

Daarna was het wachten op Bruce Springsteen & the E-Street Band. Hij zou om 22u beginnen, dat werd dan vervroegd naar 21u30 maar uiteindelijk was het toch bijna 22u eer ze van start gingen. Niet al zijn nummers spreken we evenveel aan maar ik kan niets slechts zeggen over wat ik gehoord heb. Ik ben echter niet gebleven voor het volledige concert (dat minstens 2,5 uur ook 3 uur of meer zou kunnen duren).

Om middernacht was mijn pijp, na 12 uur te hebben doorgebracht in de brandende zon, volledig uit en was het tijd om naar huis te gaan. Ik heb wel een geweldige muziekdag gehad, net als “in de goede oude tijd” toen Torhout-Werchter nog echt bestond. Volgende week trek ik terug naar de wei in Werchter voor The Wall van Roger Waters.

Goed nieuws ! Het Park Den Brandt en het Nachtegalenpark in Antwerpen bestaan nog !

Ik had op de blog van een collega wel gelezen dat ze tijdens de middagpauze nog steeds vaak naar daar trekt om te lopen maar bij mezelf lijkt een eeuwigheid geleden dat ik ze nog eens bezocht heb. Die schade heb ik vandaag ingehaald.

Vanwege de (te) warme temperaturen van de afgelopen avonden leek het me beter om nog eens een ochtendloop te doen. Het is dankzij het bouwverlof toch rustig op de autostrade dus waarom niet? De wekker een halfuurtje vroeger gezet, een halfuurtje vroeger vertrokken (met de auto) naar Antwerpen en iets voor half zeven was ik al onderweg.

Na 1,4 km liep ik het Park Den Brandt in om anderhalve kilometer later de Beukenlaan over te steken naar het Nachtegalenpark. Daar ben ik wel lichtjes boos geworden op de Stad Antwerpen. De helft van het park is immers niet meer toegankelijk voor vroege vogels als ik. Het Middelheimmuseum heeft namelijk een deel van het Nachtegalenpark ingepalmd. Op zich is dat geen probleem maar dat wordt het wel wanneer dat gedeelte is afgespannen met draad en poorten met een groot hangslot op.

Mijn vaste route van destijds kan ik dus niet meer lopen, tenminste toch niet ’s morgens in de vroegte. Ik ben dan maar wat kriskras door het park beginnen lopen zodat ik na 40 minuten terug voor de deur stond en een dikke 6 km op de teller had.

 

Het tweede tochtje met mijn nieuwe fiets heeft deze keer geen week op zich laten wachten. Ik ben vandaag, net als vorige donderdag, immers met de fiets gaan werken. De heentocht zou ik, vanwege mijn vertrekuur dat “midden in de nacht” valt, solo maken. De terugtocht zou dan in het gezelschap van collega’s B. en T. worden afgewerkt.

Om naar Antwerpen te rijden heb ik de “klassieke” route gevolgd, met een kleine afwijking in Viersel waar ik niet het oncomfortabele fietspad naast de Herentalsebaan heb gevolgd maar wel het parallel gelegen Straateinde (een handige tip die ik gekregen heb van collega B.). Dat is een paar honderd meter extra maar wel aangenamer om te fietsen.

Omdat mijn collega’s om verschillende redenen mij niet zouden vergezellen op de terugweg dacht ik dat het misschien de gelegenheid was om nog eens een alternatieve route uit te proberen. Elke route die me niet doorheen Deurne Zuid, Ranst en Broechem brengt is namelijk het proberen waard.

De eerste 10 km van het alternatief (van de Desguinlei tot Wijnegem Centrum via Rivierenhof) het had ik al wel eerder geprobeerd. In Wijnegem heb ik echter niet gekozen voor het jaagpad naast het Albertkanaal. Daar wordt momenteel immers teveel gewerkt om rustig te kunnen fietsen. In plaats van de brug over het kanaal over te rijden ben ik rechts ervan gebleven om via Wommelgem en Oelegem naar Zandhoven te rijden.

In mijn jonge jaren als wielertoerist heb ik daar wel meer gefietst maar het is er wel enorm veranderd. Er ligt daar nu namelijk een breed, van de weg gescheiden, goed bollend fietspad. Zalig om over te fietsen. Met uitzondering van een klein stukje kassei in Oelegem en een kort stukje slecht fietspad in de buurt van de E34-afritten is het alternatief meer dan meegevallen. De route is weliswaar 2,5 km langer maar in tijd maakt het niet zoveel verschil. Ze is zeker voor herhaling vatbaar, hetzij in de ochtend, hetzij ’s avonds.

Ik hoop dan wel dat ik minder idioten met een auto tegenkom dan vandaag. Tot tweemaal toe heb ik iemand flagrant door het rood zien rijden. En ik ben zeker dat het rood was want ik groen licht op dat moment. Gelukkig zijn er ook wel heel sympathieke mensen in het verkeer. Verschillende heb ik auto’s aan een rond punt of aan een kruising ruim op tijd zien stoppen om mij vrije doorgang te verlenen. Dergelijke mensen krijgen van mij altijd een thumbs up.

Ik weet dat veel mensen blij zijn met het weer dat we de afgelopen dagen gehad hebben en ik weet ook dat die mensen er geen bezwaar zouden tegen hebben mocht dat weer nog weken en weken aanhouden maar ik ben er dus echt geen fan van.

Vanaf het moment dat de thermometer boven de 25°C uitkomt hoeft het voor mij niet meer. Even heb ik er aan gedacht om mijn loopafspraak van vanavond af te blazen maar afspraken zijn nu eenmaal afspraken. Daarom trok ik rond zeven uur toch maar naar Lier.

Ondanks het feit dat het daar dik 3°C “frisser” was dan bij ons (26° t.o.v. 29°) was het toch niet aangenaam om te lopen. We hebben ons dan ook beperkt tot de “gewone” vesten aan een heel rustig tempo (4,2 km o 30 minuten). Snel is het zeker niet maar het is beter dan niets.

 

Tussen al het lopen en muziek even de tijd maken om een update te doen. Lopen en muziek is namelijk het enige dat er dit weekend gebeurt.

Het lopen begon vrijdagavond met de deelname aan de Peulis Jogging in …Peulis, woonplaats van collega H. en haar buurvrouw C. (. Op weg naar daar zag ik het nog wel zitten maar eens ik in Peulis was aangekomen kwam de zon er door en toen we om 19u moesten starten was het warm, eigenlijk zelfs te warm. Het parcours ging deels door weiden, deels door bossen met op het einde van die kleine heuveltjes. Al bij al viel het toch nog mee met een eindtijd van 33:50 (89^ste van 93 bij de mannen en 137^ste van 155 algemeen) maar ik was toch blij dat het gedaan was.

Het was de bedoeling dat ik dan terug zou rijden naar Vorselaar om de eerste dag van Na Fir Bolg en vooral het optreden van De Nieuwe Snaar mee te nemen maar dan zit je zo gezellig te kletsen op het terras en voor je het beseft is het veel te laat om nog naar ’t Sassenhout te rijden.

Dat heb ik gisteren wel gedaan en daar heb ik geen spijt van gehad. Rond 13u kwam ik aan op het festivalterrein aan het Sassenhout. Even naar de speciale kassa voor inwoners van Vorselaar. Wij mogen namelijk binnen aan halve prijs en betalen derhalve maar 30 euro voor het hele weekend in plaats van 60 euro. Ik vind dat toch een heel mooie geste van de organisatie al zou ik even graag 60 euro betalen.

Want in de plaats krijg je immers een uniek en gezellig festival. Bovendien is het ook een goedkoop festival. 2 euro voor een pintje of een cola, 3 euro voor een trappist 6 euro voor een pint of Guinness. Dat alles wordt trouwens geserveerd in echte glazen!

De groepen die ik gisteren gezien heb zijn achtereenvolgens The Heavy Machinery, Buurman, Emjzés & Koadazer, Omnia en Mister & Mississippi. Foto’s en verslagen volgen later deze week wel.

Vanmorgen werd er dan weer gelopen. Gezien de temperaturen en het feit dat ik straks weer naar Na Fir Bolg trek (voor o.a. Johan Verminnen en Laïs), is er vrij vroeg gelopen. Iets over acht ben ik begonnen. Omdat het al 20°C was heb ik een route gezocht die me vooral door schaduwrijke bosstroken zou brengen. Ik zat vrij snel in een aangenaam ritme en voor ik het echt besefte had ik een uur gelopen en stonden er exact 9km op de teller. Ik was wel blij dat een flesje drinken had meegenomen.