walkingwithluc

De lente mag dan vorige week wel begonnen zijn, het leek putje winter toen ik deze namiddag ging lopen. Nu ja, “lopen” is een groot woord want het liep voor geen meter. Lag het aan het slechte weer ? Lag het aan de bijzonder zware werkweek die ik achter de rug had ? Lag het aan de Vaderlansche reünie van gisteren ? Lag het aan de (alarmerend) hoge suikerwaarde in mijn bloed die afgelopen week tijdens mijn halfjaarlijkse controle zijn vastgesteld ? Of was het gewoon een baaldag ? Ik heb er geen idee van maar het ging dus niet. Hopelijk gaat het morgen beter.

Die Vaderlandsche reünie van gisteren was trouwens heel plezant. Dit was de tweede editie. Naar de eerste editie van vorig jaar in Brussel wou ik ook al gaan maar toen gooide de hevige sneeuwval roet in het eten. Dit jaar was het echter in Antwerpen en deze kans wou ik niet aan me voorbij laten gaan.

Een 120-tal (ex) collega’s daagden op in ’t Pakhuis aan de Vlaams kaai. Sommigen hebben enkel bij de Vaderlandsche gewerkt, anderen hebben de naamswijziging naar ING Insurance nog meegemaakt en dan zijn er nog die de verkoop aan de P&V Groep en de daaropvolgende naamswijziging naar VIVIUM hebben beleefd. Ik hoor trouwens bij die laatste categorie, ondertussen al 28 jaar.

Op zo’n 75 van de 120 namen kon ik een gezicht plakken en het is verbazingwekkend hoe weinig sommige van die gezichten in al die jaren veranderd zijn. De ene is wat magerder geworden, de andere wat dikker maar we herkenden elkaar toch vrij aardig. En uiteraard waren we het er allemaal over eens dat het “vroeger allemaal beter was”.

Wat me bijzonder deugd deed was de aanwezigheid van Bart De Smet. Van 1994 tot 1998 was hij mijn directeur. Ondertussen heeft hij het geschopt tot CEO van Ageas en voorzitter van Assuralia, kortom een “grote meneer” in de verzekeringswereld. Wat me nog meer deugd deed was het feit dat hij me na 15 jaar onmiddellijk herkende en zelfs nog wist dat we destijds een paar keer samen zijn gaan kwissen. Soms doet het gewoon deugd om te weten dat je niet zomaar een nummer of een “FTE” (full time equivalent) was. Dat is tegenwoordig niet altijd het geval.