“De Godsformule”, het boek van José Rodrigues Dos Santos dat ik vorige week begonnen ben is er sneller doorgegaan dan verwacht. Het was met momenten namelijk behoorlijk zware lectuur.
Het verhaal begint op de trappen van het Museum voor Oudheden waar de Portugese historicus en cryptoloog Tomàs Noronha wordt aangesproken door een mysterieuze Iraanse vrouw die hem een kopie van een raadselachtig manuscript aanbiedt. Het manuscript is van de hand van het grootste genie allertijden : Albert Einstein.
De ontmoeting markeert het begin van een reeks gebeurtenissen die Tomàs in Iran en Tibet brengen. De Iraanse geheime dienst net als de CIA gebruiken en misbruiken hem. Zal het hem lukken de geheime code in het manuscript te ontcijferen ? Is het manuscript een formule voor een goedkope atoombom zoals de Iraniërs denken of is het de oplossing van het grootste mysterie allertijden : het wetenschappelijk bewijs van het bestaan van God.
Het was zeker een goed boek maar soms net iets te wetenschappelijk of theologisch net te diepzinnig. Nu heb ik geen problemen met stukken over Boedhisme, Hindoeïsme, Islam, Katholicisme, Judaïsme of Taoïsme. Maar als het gaat over kwantumfysica, de Big Bang en Schrödingers Cat dan mag het van mij iets eenvoudiger en beknopter. Gelukkig ben ik fan van The Big Bang Theory en heb ik daar al enkele zaken opgevangen ook al voelde ik me soms als Penny.
Maar de conclusie blijft wel dat het een degelijke thriller was. Volgend boek op de leeslijst is “Absint” van Guido Eekhaut.
walkingwithluc 