Iedereen heeft zo wel zijn eigen karaktertrekjes. Ik dus ook maar daarover heb ik het zo dadelijk. Eerst heb ik het even over het boek dat ik net heb uitgelezen : De Duivel in de Witte Stad van Erik Larson. In dit boek worden twee verhalen verteld. Er is het verhaal van Daniel H. Burnham, de architect achter de wereldtentoonstelling van Chicago van 1892-1893. Een boeiend stukje geschiedenis met enkele interessante weetjes. Zo weet ik nu bijvoorbeeld waar de Engelse benaming van een reuzenrad vandaag komt. Het eerste dergelijke rad werd namelijk door ene mijnheer Ferris gebouwd voor de wereldtentoonstelling van Chicago.

Het tweede verhaal is dat van H.H.Holmes, een seriemoordenaar die van de wereldtentoonstelling zijn werkterrein maakte. Hoeveel mensen hij vermoord heeft is nooit duidelijk geworden maar sommige bronnen spreken zelfs van 200. Hoewel het non-fictie is leest het als een spannende roman. Dat is zijn 2,50 euro dat ik er op het boekenfestijn voor betaald heb zeker waard geweest. Vanaf morgen ga ik terug de non-fictie toer op met Het Mozartcomplot van Scott Mariani.

Het probleem met het boek was wel dat ik het vanochtend op de trein al heb uitgelezen zodat ik op mijn terugreis boekloos was. Om toch maar iets om handen te hebben kocht ik me dan maar een boekje met kruiswoordpuzzels. En nu komen mijn karaktertrekjes aan bod : ik durf mij nog al eens te ergeren aan personen.

Iets waar ik absoluut niet tegen kan zijn mensen die perse een “klapke” willen doen op de trein. Op de trein wil ik met rust gelaten worden en dan heb ik geen behoefte aan één of andere wildvreemde die zijn verhaal wil doen en mij als gewillig slachtoffer bekijken.

Erger nog zijn mensen die willen meelezen. Tegenwoordig heb ik daar minder last van maar vroeger toen ik nog de krant las op de trein wel.

En vandaag heb ik wel het toppunt gehad. Mijn overbuurvrouw op de trein vond het nodig om mij te “helpen” met de doorloper die aan ’t oplossen was, dit ondanks het feit dat het boekje voor haar ondersteboven lag. En de oplossingen die ze dan gaf waren nog correct ook ! Behoorlijk irritant was dat al was ik wel zo koppig om de oplossingen die ze gaf niet neer te pennen. Maar wat wil je ? Kempenaar en Steenbok … zo iemand moet toch koppig zijn niet ?

Ik vrees dat ik stout ben geweest !

Normaal gezien moest er afgelopen donderdag gelopen worden maar de weersvoorspellingen waren zo slecht dat ik mijn loopgerief thuis heb gelaten en dus niet ben gaan lopen. Achteraf leek dat een slechte beslissing maar ja, niks aan te doen.

Vrijdag stond er nog eens een bezoekje aan de Lotto Arena op het programma. Daar traden immers de ouwe rockers van Golden Earring op. Het was nog eens een goed ouderwets optreden met voorprogramma en al. Dat voorprogramma hadden ze wel mogen schrappen. Muzikaal gezien zat het wel goed maar de zanger irriteerde me mateloos. Zo’n hyperactief ventje dat hopeloos probeerde om “ambiance” in de zaal te brengen. Bij een publiek van 50-plussers lukt dat niet zo gauw.

En toen was het de beurt aan Barry, George, Cesar en Rinus. Het beste was er misschien af maar er was nog meer dan genoeg over om van een geslaagd concert te kunnen spreken. En hun nummers blijven natuurlijk ijzersterk : Radar Love, She Flies on Strange Wings, Twilight Zone en natuurlijk When the Lady Smiles.

Na een geslaagd concert was het al weer zaterdag eer ik thuis was. Op zo’n momenten, ik bedoel dan vooral de volgende ochtend, voel je wel dat je al een dagje ouder wordt. Veel is er zaterdag dan ook niet gebeurd. De foto’s van het concert werden bewerkt. Ik had namelijk mijn Canon mee binnengesmokkeld en sommige resultaten mogen wel gezien worden. Het filmcamera gedeelte moet ik nog wel eens bestuderen want meer dan 600 MB voor een filmpje van 3 minuten is me toch net iets teveel.

En vandaag werd er dan nog eens gelopen. Vanochtend toen het nog 3°C was vertrok ik voor een tochtje dat me uiteindelijk 11,4 km ver zou brengen. Er waren wel wat problemen met de satelliet want volgens mijn Garmin zou ik een topsnelheid van 26,5 km/u gehaald hebben en daar moet ik zelfs op de fiets veel moeite voor doen.

Wat doet dat toch pijn … vroeg moeten opstaan na een week verlof. En dan zeker wanneer je nog eens een extra halfuurtje vroeger opstaat zodat je vóór het werk nog even kunt gaan lopen.

Gelukkig ging dat lopen behoorlijk vlot : 6 km op 41 minuten, daar was ik best tevreden mee, vooral omdat ik naar het einde toe weer iets kon “versnellen”. Voor de laatste kilometer had ik 40 seconden minder nodig dan voor de eerste kilometer (6:25 t.o.v. 7:05).Ik heb het liever zo dan zoals afgelopen zondag. Misschien ligt het wel aan de zuivere lucht. Die lijkt in Antwerpen immers beter te zijn dan bij ons in de Kempen. Oorzaak : geen houtkachels in Antwerpen. Het stond trouwens vandaag te lezen op www.hln.be dat die kachels op het platteland meer fijn stof veroorzaken dan de uitlaat van dieselwagens.

En dan volgde alweer een drukke werkdag. Een hele voormiddag nodig gehad om me door mijn mailbox te worstelen en het grootste deel van de namiddag in meeting gezeten. Ik heb wel een collega die mijn mailbox opvolgt en indien ze kan dan zal ze zoveel mogelijk mails behandelen maar helaas lukt dat niet altijd.

En voor je het weet is het vijf uur en kan je terug naar huis. De rit naar huis was niet echt plezant met het drukke verkeer en het slechte weer maar de twee pakjes van ebayverkopers marcle en dedaltonboys maakten veel goed. 7 Ohee’s waarvan de oudste uit 1967 en de jongste uit 1975. Gemiddelde kostprijs slechts 2 euro per stuk, een echt koopje. Ok, het is meer dan de 5 tot 8 franken die ze destijds kosten maar een pak goedkoper dan de exemplaren die in Gent op de beurs aan 140 euro werden verkocht.

Over die goesting heb ik later nog maar misschien even een update van wat er vóór vandaag gebeurd is.

Mijn uitstapje naar Duitsland van woensdag was toch behoorlijk vermoeiend geweest. Vooral omdat ik nog diezelfde avond de foto’s heb van die dag heb bewerkt. Je kent dat wel, een beetje uitsnijden, onvolmaaktheden bijwerken, vervelende bezoekers weg schilderen indien mogelijk. En voor je het weet is het al donderdag.

Normaal gezien moest ik donderdag gaan lopen maar dat zag ik echt niet zitten. Die training heb ik dan maar verschoven naar vrijdag. Op zich was dat geen probleem want ik zou zaterdag toch ook geen tijd hebben om te gaan lopen. Er werden 5,3 kilometers gelopen. Nog belangrijk nieuws van vrijdag : mijn ticketje voor Coldplay is eindelijk aangekomen.

Gisteren stond dan weer volledig in het teken van de Roparun. In het Rotterdamse Ahoy vond immers de eerste teambijeenkomst plaats. Alhoewel ons team pas in de namiddag werd verwacht vetrok ik toch al om half negen. Eerst Carine bij haar thuis oppikken en dan naar plaats X om bij firma Y te kijken onder welke voorwaarden we daar twee mobilhomes zouden kunnen huren voor het Roparunweekend. Ik ga zowel de plaats en firma voorlopig geheim houden want het was een mooi aanbod en lezen misschien andere teams mee en ik zou toch niet willen dat zij daar net voor onze neus de laatste mobilhomes weghalen. In Rotterdam was het weer “business as usual”.

Doordat er gisteren niet gelopen was moest er vandaag gelopen worden. De goesting om te lopen was er helaas niet. De goesting om naar het Boekenfestijn in de Nekkerhal in Mechelen te rijden was er des te meer. Uiteindelijk is het toch het lopen geworden en het zijn zelfs 9,5 km geworden. Het hadden er meer mogen zijn maar voor ’t zelfde geld hadden het er 0 geweest. Allez, niet voor ’t zelfde geld want door niet naar Mechelen te gaan heb ik wat geld uitgespaard.