Voor ik in mijn nest kruip even een verslagje van wat uiteindelijk een echte baaldag is geworden.
Om kwart voor zes zat ik al op de fiets want het was fietsontbijt in Antwerpen. En dat ging goed tot ik in Deurne Noord aankwam. Opeens begon mijn kettingkas te rammelen en voor ik het wist was ze gescheurd. Op één of andere manier was ze dus losgekomen. Geen probleem, een goed voorbereid fietser heeft altijd materiaal bij en vijf minuten later lag de kettingkas in de vuilbak en kon ik verder rijden.
Een kilometer of zo verder, ter hoogte van de Stenenbrug kon ik ineens niet meer groter schakelen. Erger nog, mij trappers begonnen van links naar rechts te bewegen. Tja, daarvoor had ik natuurlijk geen materiaal bij. Ik had dus de keuze, 4 km wandelen naar het werk of 4 km wandelen naar het ontbijt om vandaar nog eens 3 km te wandelen. Ik heb gekozen voor het eerste, wandelend met de fiets aan de hand.
Naarmate de dag vorderde kreeg ik nog een ander probleem. Mijn sinussen begonnen dicht te stroppen. En als je dan weet dat onze “airco” niet echt werkt (eigenlijk moet ik zeggen “echt niet werkt) er je steeds het gevoel hebt dat die de zuurstof wegzuigt in plaats van ververst dan kan je je een beetje indenken hoe ik me om 17u voelde toen ik naar huis ging : miserabel.
En die terugrit werd ook een avontuurtje : met de tram naar Centraal Station, met de trein naar Herentals, met de bus naar Vorselaar en tenslotte te voet naar huis … goed voor 1u45 plezier.
En nu ? Na een eucalyptusbad, een goeie dafalgan en dan naar bed en hopen dat het morgen beter is.
walkingwithluc 