Donderdag 22 juli … 17de rit in de Ronde van Frankrijk met aankomst op de Tourmalet. Dat moest één van de mooiste ritten uit deze ronde worden. Althans, dat dacht ik. Daarom had ik ook een dag “recup” ingepland voor vandaag.
En met de woorden van Andy Schleck in het achterhoofd (“I will attack on Thursday”) had ik er vanochtend dan ook een goed oog op. Dat zou nogal vuurwerk geven, zeker nu met de helse weersomstandigheden.
Maar vuurwerk heb ik niet gezien, hooguit een klein voetzoekertje. Andy zou gaan aanvallen, aanvallen en nog eens aanvallen, zelfs al zou het hem zijn tweede plaats kosten maar buiten die ene versnelling heb ik daar weinig van gezien. En de “aanval” van Alberto was ook beschamend om nog maar te zwijgen van die fantastisch spannende sprint. Als kers op de taart zagen we nog een mooie knuffel na de aankomst.
Neen, die twee zijn de laatste drie weken behoorlijk in mijn achting gedaald, samen met die Zwitser die daar in Spa de boel platlegde. Geef mij dan maar mannen zoals Mario Aerts of Sylvain Chavanel of natuurlijk de beste Belgische coureur van de laatste jaren : Robbie McEwen ! Het feit dat die laatste eigenlijk een Australiër is doet niet terzake. De man spreekt beter Nederlands dan menig politieker (aan beide zijden van de taalgrens), heeft meer karakter dan de rest van het peloton samen en is toch zo sympathiek.
Om af te sluiten nog de “tweet” van Carlos Sastre : “I think we’re turning cycling into a sport for spoilt brats”. En gelijk heeft hij. ’t Zou me niet verbazen wanneer ze na de tour gaan samenwonen.
Nu, helemaal verloren is de dag niet geweest. Er is flink gekuist en mijn stripverzameling is nog eens helemaal herschikt.
walkingwithluc 