’t Zijn lange dagen tegenwoordig en dat zal zo nog wel twee weken blijven aanhouden.

Gisteren vroeg naar het werk vertrokken zodat ik vóór half acht (mijn normaal uur) nog wat Roparunwerk kon doen. Om 17u hadden we immers onze Roparun teambijeenkomst en die vroeg nog wat voorbereidingen. Het was ’s avonds dan ook al half acht eer ik terug op weg was naar huis.

Vandaag weer hetzelfde, al was ik nog een kwartiertje vroeger op ’t werk. Weliswaar geen teambijeenkomst vandaag maar wel het afsluiten van onze Roparuntombola. Een aantal prijzen moesten nog geregistreerd worden, tijdens de middagpauze moesten alle prijzen verhuisd worden naar het gelijkvloers en na het werk moesten de winnende lotjes dan nog op de prijzen gekleefd worden. De lootjes zelf werden door de onschuldige handen van mijn collega’s getrokken.

Het noteren van de winnende nummers nam echter wat meer tijd in beslag dan gedacht zodat het ruim 18u was eer ik naar huis kon vertrekken. Ook de volgende twee weken zal het vaak “van dat” zijn. Veel Roparunwerk dat “voor en na” moet gebeuren want ik heb uiteraard ook nog mijn gewoon werk en dat mag niet lijden onder de Roparun.

Na enkele dagen twijfelen heb ik vandaag dan toch maar de knoop doorgehakt.

Op 10-10-10 ga ik naar Supertramp in het Sportpaleis en niet naar de zaal ernaast, de Lotto Arena dus, naar het concert van The Steve Miller Band.

Het blijft natuurlijk dom om twee dergelijke groepen op dezelfde dag te programmeren en nog dommer om dat dan in aan elkaar grenzende zalen te doen maar ja, niks aan te doen zeker.

Ik had natuurlijk kunnen overwegen om nog eens naar Nederland uit te wijken maar daar komt Supertramp op een maandag en dat komt me niet zo goed uit. Neen, dan moet Steve Miller maar wijken.

Ik moet wel zeggen dat ik hem ook niet zo goed ken. Van Supertramp heb ik nog enkele CD’s en zelfs LP’s liggen (voor de jeugd : dat zijn van die grote zwarte vinyl schijven waar je een naald moet op zetten). Zij hebben trouwens met “Paris” één van de beste live-elpee’s ooit gemaakt.

Ergens in de jaren tachtig zag ik ze al eens aan het werk op de wei in Werchter (met Nena en Chris De Burgh als voorprogramma) en ook bij hun tour in 2002 was ik erbij.

“Stap uit de file, trap naar je werk”

Dat was de slogan van Antwerpen Fietsdag die vandaag werd georganiseerd. Na een afwezigheid van twee jaar deed ook ons bedrijf weer mee aan die evenement. En aangezien ik, met de Roparun in het vooruitzicht, elke fietskilometer kan gebruiken had ik me ook ingeschreven.

Ik heb er zelfs mijn koersfiets nog eens voor van de haak gehaald. Onderweg naar Antwerpen zou immers collega Bart mee aanpikken en met mijn trekkingfiets kan ik dat jong geweld niet volgen. Om twintig over zes begon ik aan mijn tochtje. Na een kleine 10 km pikte Bart dan aan. Tot Wommelgem ging het behoorlijk vlot maar dan ga je gewoon van rood licht tot rood licht, hopend dat je niet van je fiets wordt geblazen door het verkeer.

Na 1u20 fietsen stonden we op het binnenplein van “Den Bell” in Antwerpen en konden we genieten van een heel uitgebreid ontbijtbuffet. Al snel vonden we nog enkele collega’s. En qua tijd moesten we ons geen zorgen maken. Voor onze werkgever begon onze tijd al te lopen vanaf 7u30, een extra geste voor hen die met de fiets kwamen. Na nog eens een kort fietstochtje stonden we uiteindelijk om 9u fris gewassen op de werkvloer.

Van alle fietsdagen waaraan ik heb deelgenomen was deze wel het beste, zowel wat locatie betreft als wat ontbijt betreft. “Den Bell” is beter dan de oude gebouwen van De Harmonie en zeker dan de tenten in het Nachtegalenpark.

De rit naar huis was wel andere koek. Er stond immers een zeer flinke NNO-wind en welke richting moesten wij uit ? Juist ja, richting NNO. Ik was dan ook blij dat ik thuis was. Bart is wel heel braaf geweest en heeft – uit respect voor mijn reeds gevorderde leeftijd ? – zijn normale tempo behoorlijk afgezwakt. Als het weer het toelaat ga ik zeker nog herhalen. Alleen hoop ik dat ze daartegen de fietspaden zuiver gemaakt hebben. Als er iemand kiezelsteentjes nodig heeft : ga eens met een stofzuiger van Viersel naar Ranst. Op dat fietspad liggen kilo’s steentjes.

Zondagochtend, half acht. Buiten regent het. Binnen maak ik me klaar voor wat uiteindelijk een fietstocht van 60km zou worden. Waarom staat een normaal mens (allez … toch vrij normaal) zo vroeg op om dan nog in de regen te gaan fietsen ? Dat kan alleen maar de Roparun zijn.

Maar kom, zo erg regende het nu ook weer niet. Een kwartiertje later viel het echter met bakken uit de lucht. En toen ik op onze plaats van afspraak was, Café ”t Kruiske in Bevel, trokken ze de hemelsluizen helemaal open. Even dacht ik dat ik een reeks SMS’jes zou krijgen van mensen die niet zouden komen maar ze waren allemaal op de afspraak. Van ons eigen Roparunteam waren dat Pascal, Kim, Marco, Nadine, Rudy, Bernard, Inge, Chris, Carine en Hilde. En de vrienden van ING waren ook met vier : Filip, Peter, Davy en Hilde.

Goed tien over negen vertrokken we richting Gestel en nog steeds regende het aanzienlijk.

Maar na een uurtje lopen en fietsen begon het stilaan op te klaren. De regen hield ermee op en toen was het eigenlijk zalig loopweer. Niet te koud en bijzonder veel zuurstof in de lucht. Het “peloton” lopers was al snel verdeeld in drie groepen. Vooraan liep Marco, gevolgd door Peter, Filip en Pascal en Kim sloot de colonne. Elke loper had minstens één begeleider op de fiets en ikzelf fietste van voor naar achter en terug om de nodige foto’s te nemen. Dergelijke heldendaden moeten toch worden vereeuwigd voor het nageslacht.

Bij een stevige Leffe voor de ene of een warme choco voor de andere werd dan nog nagekaart in ’t Kruiske zelf. Dan nog een fietstochtje naar huis en ik kon genieten van een lang warm bad. Onderweg toch nog even gestopt om een “schattig” tafereeltje te fotograferen. Gelopen is er niet gedaan dit weekend maar die 60km fietsen van vandaag maken dat wel een beetje goed. En volgende dinsdag staan er weer evenveel op het programma want dan is het Antwerpen Fietst.

 

Gisteren nog eens iets gedaan dat ik in jaren niet meer gedaan heb : naar een optreden in een parochiezaal geweest .

In de jaren tachtig, het hoogtepunt van de Belpop, was er bij ons in de buurt bijna elke week wel ergens een parochiezaal waar één of andere Belgische groep kwam optreden. Met De Kreuners, TC Matic, Raymond, The Machines, The Bet, Luna Twist, AllezAllez en zo vele anderen was er dan ook genoeg keuze. Zo ben ik er eens in geslaagd om gedurende één zomervakantie De Kreuners wel 7 keer aan het werk te zien.

Maar gisteren was het dan nog eens zover. Ik had afgesproken met Carine en Werner om in de parochiezaal van Heist Station naar een optreden van The Maddy Professors te gaan kijken en luisteren. Brent, de bassist van die groep is de zoon van onze vroegere afdelingschef.

Muzikaal gezien waren die jonge gasten heel goed maar als ik heel eerlijk ben dan mag er aan de zang nog wat geschaafd worden. Anderzijds kan je van sommige grootheden uit de muziekwereld ook niet echt zeggen dat ze goed kunnen zingen. En als ze binnen een jaar of tien op Rock Werchter staan dan kan ik toch zeggen dat ik ze nog gezien heb toen ze nog maar pas begonnen waren en nagenoeg niemand ze kende.

Zo ben ik waarschijnlijk toch ook één van de eerste Belgen die destijds Iron Maiden en Bon Jovi als eerste heb gezien, telkens in het voorprogramma van KISS; En zie waar die mannen zijn uitgekomen.

Meer info over The Maddy Professors : http://www.myspace.com/themaddyprofessors