walkingwithluc

Ik heb het gevoel dat mijn Fiesta kuren à la Christine begint te vertonen.

Vóór ik verder ga moet ik wel verduidelijken dat ik het hier niet heb over één van mijn twee collega’s met die naam maar wel over de Plymouth Fury uit 1958 die de hoofdrol speelt in het boek van Stephen King. Jullie kennen haar wel, die bloedrode wagen met een eigen wil.

Niet dat ik een Stephen King fan ben. Ik heb nog nooit een boek van hem gelezen. Dat soort boeken is namelijk niet onmiddellijk “mijn ding” (sorry Gunther). Maar de film heb ik wel op DVD en die is gewoon geweldig.

Maar om terug te komen op mijn Fiesta. Het is nu iets meer dan een maand geleden dat hij te weten is gekomen dat ik hem ga vervangen door een nieuwe wagen en sindsdien gedraagt hij zich “raar”. Overal hoor ik gepiep en gekraak (maar dat kan ook inbeelding zijn) en gisteren heeft mijn rechterdimlicht het ook al begeven. En vandaag stak er dan voor de eerste keer in acht jaar een kaartje onder mijn ruitenwisser dat “men” geïnteresseerd is in mijn auto.

Het zou natuurlijk ook kunnen dat ik het me allemaal inbeeld en dat het wachten op de nieuwe auto stilaan op mijn systeem begint te werken. Het feit dat de nieuwe auto’s van mijn ouders en van collega Anja ondertussen wel geleverd zijn en ik nog steeds op droog zaad zit, helpt evenmin.