walkingwithluc

Voor sommigen die er in geloven is vrijdag de dertiende een ongeluksdag. Zelf geloof ik daar niet in maar vandaag heb ik een uitzondering gemaakt;

Het was immers geen gelukkige dag vandaag. We hebben vandaag weer afscheid moeten nemen van een collega. Niet dat het de eerste keer is. Als je al meer dan 20 jaar op dezelfde maatschappij werkt dan heb je dat al vaak meegemaakt.

Maar je hebt collega’s en je hebt collega’s. Sommigen zie je graag vertrekken, anderen laten je eerder onverschillig. Maar zo af en toe zijn er van die collega’s die je helemaal niet graag ziet vertrekken. En dat was vandaag het geval.

Carine zoekt vanaf volgende week maandag haar geluk elders (vooral veel dichter bij huis). Als je dan al 8 jaar samenwerkt, als je twee Roparuns samen hebt afgewerkt, als je altijd op haar kon rekenen om “logistieke ondersteuning” tijdens looptrainingen te geven. Dan doet het toch een beetje pijn om zo iemand te zien vertrekken.

Uiteraard zullen we wel contact blijven houden en zullen we elkaar nog regelmatig tegenkomen (zoals vanavond tijdens een afscheidsetentje). En ook doen we nog een derde Roparun samen. Maar toch … ’t zal maandag niet hetzelfde zijn.

’t Zal vooral veel stiller zijn ;-))