walkingwithluc

Voorlopig lijkt een marathon inderdaad nog een mission impossible. Ik heb hem gisteren dus niet uitgelopen.

Het weekend begon nochtans goed. Zaternamiddag stonden Sally en Wim rond drie uur voor de deur en een uurtje later waren we in Eindhoven. Rustig onze startnummer gaan afhalen, ingecheckt in het hotel en dan de stad in om iets te gaan eten. Nadien nog iets gedronken in de hotelbar en vrij vroeg naar bed.

Zondagochtend stond er dan een uitgebreid ontbijtbuffet op ons te wachten maar echt veel honger had ik niet. Iets over tienen zijn we dan richting start vertrokken waar we een paar bekende gezichten tegenkwamen waaronder Marc en Coach Mario.

Om stipt elf uur werden we op gang geschoten. Op dat moment was het nog vrij grijs en mistig. We stonden vrijwel achteraan het hele pack, net achter de tempoloper voor 4u30. Dit groepje heb ik een viertal kilometer gevolgd, voor Sally gingen ze net iets te traag en zij nam dan ook wat voorsprong. Ik wou mezelf echter niet opblazen en heb dat groepje dan toch maar laten gaan. We bleven met een achttal (Belgische) lopers achter. Ook dat groepje viel echter rond kilometer 10 uit elkaar zodat ik al snel alleen zat.

Rond kilometer 17 werd ik dan gedubbeld door de eersten. Die mannen vliegen u dus voorbij hè … je zou niet geloven dat zij er dan al 38km hebben opzitten. Een kilometer verder dan een bijzonder eigenaardige ervaring. De zoveelste Keniaan steekt mij voorbij en een paar honderd meter valt die gewoon voorover en hij bleef gewoon liggen. Ik heb hem eigenlijk niet zien vallen, het ene moment liep hij, het andere moment lag hij bewegingloos op de grond. Toen kwam de doortocht door het centrum van Eindhoven waar ik eerst werd aangemoedigd door de familie van Sally en een beetje verderop door mijn trouwe fanclub, Carine, Werner en Yannick, die speciaal voor mij de verplaatsing naar Eindhoven hadden gemaakt.

Tot daar ging het dus nog maar toen ik de aan de finish aan de tweede ronde begon voelde ik me precies Remi uit “Alleen op de wereld”. Geen moto’s meer rond mij, geen enkele loper achter mij en helemaal niemand vóór mij … alleen ik dus met benen die toch al een beetje vermoeid begonnen te geraken. Na een kilometerke wikken en wegen heb ik dan het besluit genomen om het voor bekeken te houden. Een tiental kilometer had ik er misschien nog wel kunnen uitpersen maar 20km zag ik dus echt niet meer zitten. Ik ben er dus uitgestapt op kilometer 22,50, ben mijn fanclub gaan groeten, terug naar het hotel om te douchen zodat ik nog op tijd was om Sally te zien binnengekomen met een eindtijd van 4:27:26.

We hebben het weekend dan afgesloten met een smakelijk etentje op de Turnhoutse Grote Markt.

Ben ik nu teleurgesteld ? Uiteraard wel. Zit ik nu in zak en as ? Uiteraard niet. Ik heb geprobeerd om een marathon te lopen en het is me niet gelukt. Dat is het einde van de wereld niet hè ? Nu weet ik tenminste waar ik sta. Mijn verval begint gewoon nog 10km te vroeg. Een marathon na nauwelijks 20 maanden loopervaring was dus te hoog gegrepen maar ja, als je het niet probeert dan weet je het niet hè ? Als ik bedenk dat ik een jaar terug nauwelijks 5km kon lopen dan heb ik toch wel een beetje vooruitgang gemaakt.

Maar ik heb met Sally al afgesproken dat we volgend jaar zeker terugkomen naar Eindhoven om wraak te nemen want qua sfeer is dit zeker de gezelligste wedstrijd geweest waar ik aan deelgenomen heb (enkel de Roparundoortocht in bepaalde gemeenten zoals Zele, Bergen op Zoom en Ossendrecht kunnen dit overtreffen). Over heel het parcours staan orkestjes, discobars, blaaskapellen en percussiegroepen. En mensen die je van haar noch pluim kennen moedigen je aan met naam en voornaam (die ze uit de massaal uitgedeelde krantjes halen). Het is dus zeker voor herhaling vatbaar.

Wat volgt er nu nog dit jaar ? Eerst proberen om twee weken te rusten rust. In november dan rustig terug beginnen. Eind november beginnen de natuurlopen in Lier terug. In december is er dan de Gaston Roelants in het park van Laken en eind december wordt het dan kiezen tussen de Eindejaarscorrida in Leuven of de Looptoertocht in Vorselaar. Lange afstanden zitten er niet meer in dit jaar. Wat ik wel ga proberen is om de kortere afstanden sneller af te werken.

Vóór ik dit berichtje afsluit wil ik toch nog een paar mensen bedanken : Sally voor de vele trainingskilometers, Wim omdat hij zijn vrouwke zo dikwijls heeft “afgestaan” voor die kilometers, al de bloggers voor de morele ondersteuning en uiteraard mijn trouwste fans Carine, Werner en Yannick,