Nog drie dagen te gaan …

De Roparun komt nu toch wel echt dichtbij, ’t is bijna angstaanjagend. Gelukkig is er nog veel werk te doen.

Eén van die werkjes is de definitieve route grondig bestuderen, vooral die stukjes waar de mobilhomes niet op het parcours mogen. Uiteraard is onze teamcaptain daar ook volop mee bezig maar des te meer teamleden het roadbook kennen des te beter.

’t Wordt trouwens tijd dat we eraan kunnen beginnen. Ik heb ’s avonds moeite om de slaap te vatten omdat ik constant bezig ben met de Roparun. Als ik dan uiteindelijk in slaap val begin ik te dromen over de Roparun. In die dromen gebeurt dan altijd wel "iets" waardoor ik wakker wordt en dan geraak ik niet meer terug in slaap …

En dat tijdens een week waarin ik eigenlijk veel zou moeten rusten …

Het zat er aan te komen. Alles liep immers te goed. Met nog 5 dagen te gaan hebben we ons team moeten aanpassen.

Vanmorgen op de laatste meeting van ons organisatiecomité kwam Eric met het slechte nieuws : Werner, één van onze lopers, moet helaas verstek geven ingevolge een blessure. Met maar 8 lopers en geen reservelopers in het team wisten we dat dit een groot risico was. En probeer maar eens een loper te vinden op zo’n korte termijn. Gelukkig kon Gunther zijn vrouw Selena overtuigen om Werner te vervangen. Al was daar blijkbaar weinig of geen overredingskracht voor nodig. Ze is al enkele keren "Roparun-weduwe" geweest en hoopt al een paar jaar op een kans om mee te doen.

Tijdens diezelfde meeting dan de laatste afspraken voor het weekend gemaakt maar vóór het zover is moeten we eerst onze tombola nog houden. Daar zal nog wel wat tijd in kruipen. We hebben 300 objecten verzameld en daar moeten we nu 200 prijzen van maken. Daarna heel het gebouw nog eens aflopen en proberen om 2000 tombola-omslagen aan de man en de vrouw te brengen.

Samen met de wafelverkoop in Antwerpen en Brussel, hier en daar nog wat giften en het geld dat de tombola ons opbrengt zouden we toch dicht in de buurt van 5.000 euro voor Kom Op Tegen Kanker moeten geraken. En dat dankzij de gulheid van onze collega’s !

Voor mij was het een hel maar daarover later meer. Eerst wil ik het hebben over de inwoners van onze westelijke provincie. Ik heb een vermoeden dat de Westvlamingen mij niet moeten. Allez, toch de meesten niet. Er zijn uitzonderingen zoals Saskia die ervoor gezorgd heeft dat ik zo’n schoon Nieuw-Zeelands Coca-Cola blikje aan mijn collectie kan toevoegen. Nogmaals bedankt Saskia !

Maar de andere moeten mij dus niet. Bewijzen ? Ik zal ze geven. 21-07-2007, Oostende, ING Run : eerst proberen ze ons te verzuipen en vijf minuten vóór de start trekt alles open en besluiten ze om het drukkend warm te maken. 16-03-2008, Sluis (dat ik gemakkelijkheidshalve ook bij West-Vlaanderen tel) : het "debacle" uit mijn prille loopcarrière. 01-05-2008, Knokke, na felle regen- en hagelbuiten, besluiten ze weer om net vóór de start de temperatuur te verdubbelen.

En dan vandaag, 04-05-2008 : Dwars door Brugge. Laat ons kort wezen : ’t was geen loopweer. Vreselijk warm, weinig schaduw en dan nog een tweede bevoorrading die ze zo goed verstoppen dat ik ze gemist heb. Gelukkig was er mijn reddende engel Carine die samen met Saskia voor morele ondersteuning zorgde en zalige drank in haar fietstas had zitten. Op dat moment, tussen kilometer 12 en 13 was ik al wel even aan ’t wandelen. Ik had er weer een aantal in een gele wagen zien dragen en dat hoeft voor mij niet; Na 1u46 was ik binnen. Zeker geen toptijd maar ik kon zeker nog pap zeggen. Yannick had het veel beter gedaan : 1u28. Hij was zelf niet echt tevreden maar gezien het weer was dat volgens mij toch een mooie tijd.

De weg naar huis werd dan ook nog een avontuur. Eén trein afgeschaft, al dat volk dat dan op andere treinen probeert te stappen. In Gent hetzelfde verhaal. Uiteindelijk 6 minuten te laat in Berchem om een aansluiting naar Herentals te hebben. We hebben wel twee treinen per uur maar daar zit maar 10 minuten tussen. Als ge de twee mist moet ge dus 50 minuten wachten. Waarom ze die tweede trein geen 10 minuten konden tegenhouden zoals in Gent zal me een raadsel blijven.

Tot slot de cijferkes en het prentje

 

Het laatste weekend vóór het grote Roparunweekend zit er bijna op. Vandaag het fietske gaan afhalen bij de fietsenmaker. Naast een groot onderhoud heeft hij ook gloednieuwe remblokskes gekregen (de fiets, niet de fietsenmaker) dus die zou er ook moeten tegenkunnen. Zolang ik maar niet vergeet om de remmen terug "aan te sluiten" wanneer ik hem uit de wagen heb gehaald … nietwaar Carine  😉

Ook nog even naar den Decathlon geweest om nog wat sokken te kopen. Stel dat we pech hebben en dat er al eens wat vocht uit de lucht valt, dan is een paar droge sokken altijd welkom, vooral als je dan 12 keer de baan op moet.

Morgen volgt dan de laatste training : Dwars door Brugge. Een supertijd zal het daar zeker niet worden. Ze voorspellen temperaturen tot 23°C en dat is mijn weer niet.

Trouwens vandaag ook "mijn nieuwe auto" voor de eerste keer zien bollen. Op de autostrade werd ik immers voorbijgestoken door de nieuwe Fiesta. Blijkbaar is deze in Duitsland al verkrijgbaar. Wij moeten nog minstens wachten tot september. 100% zeker dat ik een nieuwe auto ga kopen is het nog niet maar het kriebelt toch heel erg.

 7 d 19 u 30 m. Dat is (ongeveer) de tijd die ons nog scheidt van de start van de Roparun. Dat zijn 187,5 uren. Het zijn ook 11.250 minuten. En dat zijn dan weer 675.000 seconden. Of neen, ’t zijn er 674.999, 674.998, 674.997 …

Dit alles om maar te zeggen dat het bijna zover is. En dat de zenuwen zich steeds meer laten voelen, zelfs een week op voorhand.

Normaal gezien zou ik nu veel moeten rusten maar veel tijd zal ik er niet voor hebben. Morgen wordt weer een dag van hot naar her rijden. Zondag "even" naar Brugge om te gaan lopen. Dan nog 4 dagen werken. Ondertussen moet onze Roparuntombola nog geregeld worden.

Ik zal blij zijn wanneer ik volgende week vrijdag naar Patrick kan om de kampeerwagens in te laden en dat we aan het avontuur kunnen beginnen.

Ondertussen zullen er nog wel een paar bizarre dromen volgen, voor zover die mogelijk zijn tijdens de slapeloze nachten.

Vanochtend, na een hele slechte nachtrust, om kwart over negen de trein richting Knokke genomen. Eerst naar Antwerpen-Berchem, daar de trein naar Gent om daar nog een keertje over te stappen op de trein naar Knokke. Ik was blijkbaar niet de enige die naar zee ging. Het leek wel een Antwerpse tram tijdens de 10 Miles. Even voor twaalf was ik daar.

De reden ? Mijn tweede wedstrijd uit de Running Tour 2008 : de Knokke 10K. Een korte wandeling bracht me naar het sportcentrum. Nog vóór ik daar was begon het te regenen maar niet echt hard. Nummer en chip afgehaald en dan naar de kleedkamers maar … dat begon daar plots te gieten, dan te bliksemen en te donderen en ondertussen ging de regen over in hagel. Na een tiental minuutjes zag het er al wat beter uit maar toch nog niet echt goed. De ene bui volgde de andere op zodat ik noodgedwongen moest gaan schuilen in een café.

Tegen halftwee begon het zowaar op te klaren. Ik dus terug naar buiten om naar de kids run te gaan zien. Daar liep ik Kristof en Marleen tegen het lijf. Kristof zou met de ING’ers meedoen aan de Roparun als loper maar zijn knie heeft daar anders over beslist. Dan even verder gewandeld tot aan de Beweegmobiel en een klapke gedaan met Stefaan Maegh. Stefaan is een professionele bewegingscoach en hij was vorig jaar onze begeleider tijdens onze Start-to-Run cursus. ’t Is mede dankzij hem dat ik sta waar ik nu sta. Voor hem ben ik trouwens "de man die zelfs niet zou lopen om een bus te halen".

Ondertussen was het weer volledig veranderd. Van regendruppels geen sprake meer, de zon liet zich meer en meer zien. Het begon zelfs warm te worden. Om drie uur werden we dan op gang geschoten. Het parcours viel me wel een beetje tegen. Niet dat het een lelijke toer was maar daar tussen de duinen ging het met momenten toch behoorlijk bergop (eigenlijk meer vals plat maar dan wel heel gemeen vals plat). Ik had al rap door dat een 10km binnen het uur niet voor vandaag zou zijn. De onrustige nacht zal ook wel meegespeeld hebben. Of misschien is het gewoon "wedstrijdstress" want tijdens trainingen gaat het altijd beter. Enfin, na 1u04m28s liep ik over de streep (en in tegenstelling tot de Abdijlopers tussen Averbode en Tongerlo geen spatje modder op de schoenen).

Snel naar de sporthal, sportzak afgehaald, omgekleed en terug naar het station en geloof het of niet … onderweg naar het station begon het weer te gieten en te hagelen. De weergoden wilden precies duidelijk maken dat ze ons vandaag echt goedgezind waren. Na 10 minuutjes scheen trouwens de zon weer en rond vijf uur kon ik dan de 3u lange reis naar huis beginnen.