Kan een verhaal waarvan je het einde al kent spannend zijn?
Sommige mensen zullen zeggen van niet maar ik vind van wel . Ik heb dat ook met films. Apollo 13 is daar een voorbeeld van. En ook het boek dat ik net heb uitgelezen.
In De Officier vertelt Robert Harris het verhaal van Georges Picquart, een officier van de Franse geheime dienst die in eerste instantie heeft meegeholpen met de arrestatie van Alfred Dreyfus op 15 oktober 1894. Aan de basis lagen enkele documenten waaruit blijkt dat hij spioneerde voor de Franse aartsvijand … Duitsland. Dreyfus was Joods en werd tijdens een openbare ceremonie op 5 januari 1895 uit zijn rang gezet. Zijn insignes werden hem afgenomen, zijn zwaard werd gebroken. Daarna werd hij veroordeeld en levenslang verbannen naar Duivelseiland.
Picquart wordt bevorderd en wordt hoofd van de Geheime Dienst. Gaandeweg komt hij tot de vaststelling dat het “onomkeerbaar” bewijs op basis waarvan Dreyfus werd veroordeeld toch niet zo “onomkeerbaar” is. Blijkbaar heeft de legertop één en ander zelf gefabriceerd. Hij ontdekt wie de echte spion is en stelt alles in het werk om de veroordeling van Dreyfus ongedaan te maken.
Dat is echter niet zo eenvoudig als hij denkt. Hij wordt tegengewerkt en wordt zelf opgesloten in de gevangenis. Ook andere Dreyfusards als Emile Zola (J’accuse), Georges Clemenceau (de latere president) gaven Dreyfus hun steun.
Uiteindelijk zal Dreyfus op 19 september 1899 gratie krijgen en worden vrijgelaten. Pas 7 jaar later, op 12 juli 1906 wordt hij volledig vrijgesproken van de hem ten laste gelegde aanklachten.
Harris vertelt de hele Affaire Dreyfus op zo’n manier dat het leest als een spannende thriller. Het is in ieder geval een aanrader voor liefhebbers van geschiedenis.
walkingwithluc 