Vanaf het eerste sneeuwvlokje dat vanochtend uit de lucht viel wist ik het al … dat wordt weer “snoepen” van de talloze reacties die er zullen volgen op de website van Het Laatste Nieuws.

En ja hoor … ze hebben me niet teleurgesteld. Honderden reacties waren er, vaak met –d en –t fouten (“ik vint”, “het gebeurd wel eens” ….) maar ook andere spelfouten zijn toegelaten.

Een derde van de reacties kaffert de mensen met zomerbanden uit. Hoe ze kunnen zien of iemand al dan niet met zomer- of winterbanden rijdt … Joost mag het weten. Ik moet bij mijn winterbanden (die ik vorige week woensdag gehaald heb) met een loep gaan kijken naar de sneeuwvlokjes maar zij zien dat dus in het donker bij wagens die 100 meter voor hen rijden. Alsof je met winterbanden tegen 120 km/u door het dorp kunt vliegen. Ook met winterbanden moet je de rijstijl aanpassen.

Een derde van de reacties kaffert de weermannen en –vrouwen uit. Want die hebben het altijd verkeerd. Het feit dat ons land maar een zakdoek groot is maakt voor hen geen verschil. Neen, ze willen een 100% correct weerbericht voor de vier vierkante meter die hun voortuin groot is.

Een derde van de reacties kaffert de openbare instellingen uit. Het Agentschap voor Wegen en Verkeer, de politie, zelfs de politiekers. Iedereen heeft schuld aan de verkeerschaos. Dat kan enkel in die apenland. Het feit dat er ook in Engeland, Nederland, Frankrijk en Duitsland een gigantische chaos was vergeten ze. Dan vergelijken ze maar met Oostenrijk.

En tot slot een derde van de reacties (ik weet dat dit mathematisch niet kan maar het zijn lezers van het Laatste Nieuw hè) kaffert de eerder vernoemde “derdes” uit omdat ze er niets van kennen.

Sinds ik in een sneeuwbui, vele jaren geleden, eens alle kanten van de Brusselse Ring heb gezien (verschillende keren na elkaar) heb ik het niet met sneeuw en ijzel. Ik geef toe dat het mooie foto’s kan opleveren maar die wegen niet op tegen de miserie die ze veroorzaken. Ik ben vandaag alvast blij dat ik waterdichte wandelschoen van Meindl heb.

Mijn korte wintervakantie is alweer over. Hij werd vandaag zelfs vandaag al afgebroken omdat ik deze voormiddag moest werken. Gelukkig is de release voor onze afdeling vlot verlopen zodat ik tegen de middag al klaar was met mijn werk.

Door dat werk zat uitslapen er echter ook niet echt in. En dat was wel welkom na de lange dag van gisteren. Kort na de middag vertrokken richting Peulis. Vóór we rond 17u in Mechelen de trein richting Brussel zouden nemen stond er immers nog een wandeling op het programma.

Conny had gekozen voor het Weynespad. In principe 6,7 km lang en met de verplaatsing naar het startpunt en terug zouden we op 9 km uitkomen. Perfecte afstand. Jammer genoeg was het pad niet echt goed aangegeven. Hier lag een paaltje omver, daar stond het paaltje aan de verkeerde kant van de straat en bovendien in de verkeerde richting en ginder ontbrak er gewoon een pijltje; Lokale kennis + kaart van de omgeving + google maps kunnen dan gelukkig een handje helpen. Uiteindelijk hadden we 11,3 km op te teller.

Na een tasje thee waren we snel op weg naar Mechelen en Brussel. We werden immers tegen 17u45 verwacht in de AB Resto. We hebben dat al eerder gedaan en het blijft een perfecte combinatie : smakelijk eten aan betaalbare prijzen gevolgd door een (hopelijk) goed concert.

Omdat we altijd goed op tijd zijn hadden we weer een perfecte plaats op de eerste rij van de zitplaatsen. De jongens van Arsenal hadden Edàótó uit Nigerië uitgenodigd om ons een beetje op te warmen. Best leuk maar je moet er van houden.

Om 20u45 was het dan de beurt aan Hendrik Willemyns en John Roan en hun gasten. Dat waren gisteren 3 zangeressen en 5 muzikanten. En wat voor muzikanten. Anderhalf uur geweldig en erg aanstekelijke muziek. Het was niet aan ons te zien maar van binnen gingen we helemaal uit onze bol.

Ik had ze al eens gezien op Suikerrock in 2014 en toen schreef ik in mijn blog : “Om 20u was het dan de beurt aan Arsenal. Wederom een groep die ik vooral van naam ken. Ze mochten een uur spelen maar dat had gerust langer mogen duren. Een mengelmoes van muziekstijlen die wonderbaarlijk genoeg heel goed samengaan. ’t Was een heel aangename kennismaking die naar meer smaakt.”

Wel … het smaakt nog altijd naar meer. Van ons mogen ze volgend jaar nog eens naar Suikerrock komen om bijvoorbeeld de zaterdag af te sluiten.

Onderstaande foto werd trouwens genomen op Suikerrock.

2017 nadert stilaan zijn einde maar dat betekent niet dat we zouden stoppen met concerten.

In tegendeel. December is nog goed voor 4 concerten. Het eerste van die vier vond eergisteren plaats in De Roma in Borgerhout. Die was volledig uitverkocht voor de jongens van OMD (die in het begin Orchestral Manoeuvres in the Dark heetten maar dat hebben gewijzigd naar OMD omdat Orchestral Manoeuvres in the Dark zolang duurde om uit te spreken).

Enfin, Andy McClusky en Paul Humphreys dus. Zij brachten niet alleen een vijftal nummers van hun nieuwste album maar ook een flink deel klassiekers uit het rijke archief dat ze bezitte : nummers zoals Tesla Girls, (Forever) Live and Die, Joan of Arc (Maid of Orleans), So in Love, The Locomotion en Enola Gay.

Als het voorprogramma Holygram ons al had teruggebracht naar de jaren “80 dan zorgden OMD voor nog meer nostalgie. Nostalgie die het aanwezige publiek zeker wist te smaken.

Vóór we richting Borgerhout vertrokken zijn we eerst nog “even” via CC De Zwanenberg in Heist-op-den-Berg gereden om een “cinemake” te doen. Af en toe spelen ze daar in de theaterzaal een film en woensdag stond Het Tweede Gelaat op het programma. Na De Zaak Alzheimer en Dossier K. de derde film rond het duo Vincke en Verstuyft met Koen De Bouw en Werner Desmedt.

Een leuke, onderhoudende en spannende film al denk ik wel dat je, wanneer je het boek hebt gelezen, enkel de grote lijnen zult herkennen en dat het scenario nogal durft af te wijken van het origineel.

Maar dat gebeurt wel vaker zeker? Wat ik vooral onthoud is het feit dat Werner Desmedt er oud uitziet, dit in tegenstelling tot De Bouw. Wat ik echter ook onthoud is hef feit dat het alweer een geslaagde dag was.

Volgende concert staat morgen op het programma: Arsenal in een uitverkochte AB in Brussel.

Vaak hoor de je de Vlaming beweren, bijvoorbeeld wanneer het over de verkeerschaos in Antwerpen gaat, dat ze dat in Duitsland veel beter doen.

Wel ik moet die mensen teleurstellen. Da’s nu al vele jaren dat ik in December naar Essen rij om de Motor Show in de Essener Messe te bezoeken. En ik heb nooit anders geweten dan dat ik minstens een halfuur verlies omdat ik in file sta aan de werken aan een brug over de Rijn op de E34 in Duisburg. Het verkeer moet daar dan van 3 naar rijstroken en dat komt dus nooit goed. Wat ze daar aan ’t doen zijn weet ik nog altijd niet maar het raakt in ieder geval niet klaar.

Dit om maar te zeggen dat ik vandaag naar Essen ben gereden. Ja … ik had “weer” vakantie. Gisteren trouwens ook. Die dag heb ik gevuld met een “cinemake” en een “concertje” maar daarover morgen meer.

Essen dus. Gelukkig was ik ruim op tijd vertrokken zodat ik kort na opening kon beginnen aan het bezoeken van de 15 tentoonstellingsruimten. De ene zaal is uiteraard interessanter dan de andere maar het blijft een zalig event voor iedereen die van mooie auto’s houdt (ook al staan er soms heel lelijke gedrochten). Design, tuning, autosportgeschiedenis, tweedehandswagens, musclecars … het is er allemaal te vinden.

Vroeger stonden er ook een flink aantal verkopers van miniatuurauto’s zodat ik met een hele lading autootjes voor mijn Coca Cola verzameling naar huis reed maar dat is de laatste jaren helaas flink verminderd. Wie er nog wel staat is die ene man die vooral Mustang T-Shirts en jassen verkoopt en die mij elk jaar herkent en heel hartelijk groet.

Maar het blijft een leuk uitstapje dat ik enkel laat schieten wanneer het weer slecht is en dan bedoel ik sneeuw en ijzel.

De terugweg ging gelukkig iets vlotter dan de heenweg. Uiteraard wel weer aanschuiven aan de brug over de Rijn. En je mateloos ergeren aan de lange colonne vrachtwagens tussen Venlo en Eindhoven. Mijn nieuwe (occasie)winterbanden zijn ook “ingereden”.

Het moet niet altijd Rock ’n Roll, Hard Rock, New Wave of Kleinkunst zijn.

Vandaag heb ik een operette gala bijgewoond. Meer bepaald in Cultureel Centrum De Zwanenberg waar het Vlaams Muziek Theater hun jaarlijkse Gala brachten.

Ik moet er bijzeggen dat ik het voornamelijk deed om mijn moeder een plezier te doen. Maar eerlijk gezegd … ik vond het zelf ook wel goed.

Het is vooral indrukwekkend hoe de solisten een hele zaal kunnen vullen zonder microfoons. Het gedeelte vóór de pauze was met momenten wel wat “zwaar” maar na de pauze werd het iets “luchtiger” al kan dat ook zo hebben aangevoeld omdat ze meer bekendere nummers speelden.

Terzijde even vermelden dat Jeroen Lenaerts gastsolist was. Ik ken hem zelf niet maar blijkbaar speelt die al jaren mee in thuis. De presentatrice maakte daar dan ook dankbaar gebruik van door bijvoorbeeld te stellen dat hij zich “hier beter THUIS voelt dan bij zijn FAMILIE”.

Afin, met ruim 2 uur muziek hebben we zeker waar gekregen voor ons geld en een leuke namiddag gehad. Woensdag ga ik weer naar een “echt” concert met OMD in de ROMA.

Muzikale leiding: Frank Boonen
Choreaografie: Bram De Beul
Gastsolist: Jeroen Lenaerts
Sopraan: Nathalie Denyft
Tenor: Kris Wouters
Sopraan: Lisa De Rycke
Bariton: François Jacobs
Orkest: Het orkest van het VMT

We moeten toegeven dat we verslaafd zijn maar het is gelukkig een goede verslaving. We hebben namelijk gemerkt dat je toch vrij snel negatieve verschijnselen vertoont wanneer je eens niet gaat wandelen tijdens een weekend en dit zowel op lichamelijk als op geestelijk vlak.

De drukke concertweekends zaten daar uiteraard ook voor iets tussen. Vorige week hebben we wel een concert gecombineerd met een wandeling en dat gaan we ook in de toekomst proberen.

Dit weekend hebben we eens geen concert. Gewandeld hebben we wel. Deze keer was het Sint-Michielskasteel aan de Groenstraat in Sint-Katelijne-Waver het startpunt van onze wandeling. Daar vertrekt immers het (afgepijlde) Roosendaelpad. Met zijn 10 km nog net doenbaar om vóór het donker binnen te zijn.

Het was weliswaar een grijze, sombere dag maar zo’n dagen hebben ook hun charmes. Vandaag leek het zelfs heel erg bij de omgeving en de wandeling te passen. Het Domein Roosendael met zijn prachtige Grachthuis en aansluitende serre waren het hoogtepunt van de wandeling.

Even opwarmen in het cafeetje aan het Poortgebouw waar de waard wel heel erg vrijgevig was toen hij 30 euro teveel wisselgeld terug gaf. Uiteraard gaf Conny onmiddellijk het teveel ontvangen bedrag terug maar ik vraag me toch af of iedereen dat zou gedaan hebben; Wij in ieder geval wel.

Na 10,55 km stonden we terug aan de auto, vastbesloten om de wandeling nog eens terug te doen in een ander seizoen. Het was immers een bijzonder mooie wandeling. Zeker aan te raden.