Het heeft niet mogen zijn.
Na succesvolle deelnames in 2014, 2015 en 2016 kan er helaas geen vierde editie van de Nacht van de Maan aan mijn “palmares” worden toegevoegd.
De oorzaak? Geen idee. Aan onze training kan het niet liggen. We zijn minstens één keer per week gaan wandelen. We hebben ook geregeld een “twintiger” gedaan. De conditie was er. De ambitie om de 43 km rond te maken was er ook.
Nadat ik Conny in Peulis had opgepikt zal het bijna acht uur zijn geweest toen we gisteren aankwamen in Halle Zoersel. Eerst onze “goody-bag” gaan afhalen met daarin een T-shirt, een bonnetje voor een pasta, een bonnetje voor een ontbijt, een bonnetje voor een trappist, een lanyard met de bonnetjes voor onderweg, een glow stick en een pakje pleisters van de CM.
Om tien uur stipt werd de start gegeven. Duizend wandelaars begonnen aan hun marathon. Dat blijft wel een mooi zicht, al die mensen met de fluogroene glow stick aan hun rugzak die zich in beweging zetten. Mooi maar ook druk en laat ons nu niet echt van druk houden.
Mijn darmen bleken trouwens niet van de pasta te houden. We waren nog geen drie kilometer onderweg of ik had al twee keer een spurtje in het bos moeten maken omdat de pasta er uit moest. Niet prettig om te beginnen. Ondanks dit alles kwamen we na iets meer dan 2 uur en net geen 10km wandelen al aan het tweede controlepunt in Viersel waar sommige moedige mensen een “moondip” in het Albertkanaal namen.
Achteraf gezien moeten we daar ongetwijfeld enkele van de oorzaken vinden voor ons vroegtijdig stoppen. Als wij gaan wandelen dan nemen we onze tijd, stoppen geregeld om te genieten van de natuur rondom ons, eten ergens onze boterhammetjes op … kortom … we nemen onze tijd.
En dat ging deze nacht dus niet. Toen we in de buurt van het halfwegpunt kwamen aan de Kerststal in Zoersel Einhoven was de beslissing snel gemaakt. We waren er nauwelijks 15 minuten vóór de officiële sluiting van de post. Mijn benen lieten zich al voelen net als de rug van Conny. We hadden nog wel kunnen verder stappen tot punt 30 km maar veel plezier zouden we daar toch niet meer aan hebben.
Dan maar wachten op de pendelbus die ons terug naar Halle zou brengen. Zin om nog twee uur te wachten op ons ontbijt hadden we ook niet meer. Dan maar een ontbijtje in Peulis. Zeker even lekker. Nog een kort ritje naar huis en dan het bed in om de verloren slaap in te halen. Enkele uren in de voormiddag en enkele uren in de namiddag.
Conclusies? De Nacht van de Maan blijft iets speciaals, zeker wanneer zoals afgelopen nacht, de volle maan zo mooi meewerkt. Drukte is echter niet aan ons besteed. Wij zoeken liever de rust op en nemen graag onze tijd. We hebben alvast een mooie – nachtelijke – wandeling gehad. Herhalen gaan we dat echter niet doen.
Nu gaan de wandelschoenen even aan de kant. Het is de bedoeling dat we de komende weekends de fiets bovenhalen.
.
walkingwithluc 