Met het optreden van The Cranberries in de Lotto Arena is gisteren mijn concertnajaar begonnen.
Hoewel mijn collega’s soms beweren dat ik ben blijven hangen in de eighties zijn er ook groepen uit ninetees die me best kunnen bekoren en The Cranberries is zo’n groep. Ik had ze nog nooit live aan ’t werk gezien maar ik moet No Need to Argue destijds wel grijs gedraaid hebben, figuurlijk dan want toen waren het al CD’s. Zombie staat trouwens vrij hoog genoteerd in mijn lijst van beste nummers aller tijden.
Maar op het podium had ik hen nooit eerder gezien. Die kans kon ik dan ook niet laten liggen. De Lotto Arena was niet uitverkocht maar de afwezigen hadden ongelijk. Als opwarmer kregen we een 25 minuten durende set van Anton Walgraeve.
Om vijf voor negen was het dan de beurt aan Dolores en de rest en wat we kregen was ruim anderhalf uur rock. Niet al teveel “gezwam” tussen de nummers door, gewoon rammen op die gitaren en rocken.
Volgende week dinsdag staat het volgende concert op de agenda en dat zal weer iets totaal anders zijn : de gothic rock van Within Temptation.
walkingwithluc 