Een beslissing nemen duurt vaak maar een paar seconden. Soms valt die beslissing goed uit, soms minder goed. De beslissing die ik vanochtend nam is gelukkig wel goed uitgevallen.
Omdat mijn dokter besloten heeft om in september met vakantie te gaan moest ik vroeger dan voorzien naar mijn halfjaarlijkse check up. Om te voorkomen dat ik daar bij de dokter zou zitten stressen wanneer zou blijken dat er veel wachtenden voor me zouden zijn had ik maar een half dagje recup (of “comfort” zoals we dat tegenwoordig op ’t werk noemen) genomen.
Al bij al viel dat wachten nog goed mee en toen ik om half tien buitenkwam had ik de keuze bij het verlaten van de parking : of naar rechts afslaan richting Herentals en daar de trein nemen of naar links afslaan richting Lille en via de E34 naar Antwerpen rijden. Ik koos voor de tweede optie en daar zou ik later op de dag de vruchten van plukken.
Aangekomen in Antwerpen ben ik niet onmiddellijk gaan werken maar heb ik me omgekleed om een half uurtje te gaan lopen. Ik had immers net nog een pluimpje gekregen van de dokter omdat er toch al een paar kilootjes verdwenen waren en we hebben afgesproken om dat te herhalen tegen het volgende bezoek.
Het lopen liep echter langs geen kanten. Ik geraakte maar niet in mijn ritme en het werd dan ook een kleine 40 minuten harken doorheen het Nachtegalenpark maar uiteindelijk stonden er toch 5km op de teller (en dat is heel lang geleden).

Ik was net op tijd uit de douche om samen met de collega’s te gaan eten. De namiddag is voorbij gevlogen. Rond 16u kreeg ik plots een mailtje van een collega met de korte tekst : “ben je met de trein vandaag ?”. Bleek namelijk dat er net voorbij het station in Lier de bovenleiding volledig werd afgerukt. Gevolg : geen treinverkeer mogelijk tussen Lier en Herentals, tal van treinen afgelast en met gigantische vertragingen, overvolle vervangbussen tussen Lier en Herentals … m.a.w. een gigantische chaos. Maar ik had er gelukkig geen last van. Op 40 minuten was ik thuis met de wagen.
Soms zit het wel eens mee.