Als ik gisteren al meevallers had dan weet ik echt niet hoe ik vandaag moet omschrijven. Het begon al met de vergissing van de lokale Frank Deboosere. Er werd voor vandaag immers grijs weer voorspeld met kans op hevige (onweers)buien. Maar ook hier kunnen de weermannen zich dus vergissen want het weer was gewoonweg stralend.

Eerste stop vandaag : Lamphey Bischop’s Palace, zoals de naam het zegt : het paleis van de bisschoppen van St Davids in de middeleeuwen. Het meisje achter de kassa was blij dat ze iemand zag want ik was de eerste (en misschien ook laatste) klant vandaag. Een heel mooie ruïne maar wat het bezoek speciaal maakte was dus het feit dat ik er helemaal alleen rondliep. Het enige dat je dan hoort zijn de vogels en verder is het dus stil. Daar kan ik echt van genieten.

Volgende stop was Laugharne waar ik het kasteel zou bezoeken. Daar was ook niet al teveel volk maar er waren wel werken aan de gang. Enerzijds werken aan één van de torens die daardoor niet toegankelijk was voor het publiek en anderzijds voorbereidingen voor “Talacharn Trails & Tales” dat volgende zondag begint en een maand zal duren. Het is een wandeling doorheen Laugharne die je doorheen een verhaal loodst. Aangezien Dylan Thomas jaren in Laugharne heeft gewoond gaan verhalen en het dorp goed samen (vinden ze daar toch).

In Laugharne was het ondertussen zo’n mooi weer dat ik er langer dan voorzien ben gebleven. Ik heb dan ook gedaan wat de Britten zo goed kunnen : picknicken op het gras, ijsje eten in de zon en natuurlijk veel gewandeld (maar dan zonder hond). Wat ik NIET heb gedaan is hun vestimentaire gewoonten gevolgd. Wat ik helaas wel heb gedaan is vergeten om me in te smeren waardoor ik nu behoorlijk rode armen heb. Morgen de “factor 50” toch maar in de auto leggen .

En om af te sluiten een korte impressie van rijden op Britse wegen (en dit is nog een “brede” weg, op de echt smalle wegen durfde ik het niet aan om mijn cameraatje op ’t stuur te leggen)

Eerste “echte” dag van de vakantie en het was al meteen een meevaller.

Op het programma stond het bezoek aan twee kastelen : Caerphilly Castle en Castell Coch. Beide kastelen liggen maar een paar kilometer van elkaar verwijderd en zijn dus perfect te combineren.

Omdat Caerphilly het grootste van de twee is ben ik mijn dag daar begonnen. Caerphilly is trouwens het grootste kasteel in Wales en werd gebouwd in opdracht van Gilbert de Clare, een edelman die ook het originele Castell Coch liet bouwen. Terwijl ik daar rondliep verschenen er al enkele blauwe plekjes aan de hemel.

Toen ik na het middageten (Egg Mayonnaise sandwich + bag of crisps + cup of tea) doorreed naar Castell Coch was het zelfs zonnig.

In Castell Coch was ik net te laat. Er was een groep schoolkinderen van een jaar of zeven in het kasteel en ze hadden net een ongetwijfeld boeiende uiteenzetting gekregen over het leven van de ridders in de middeleeuwen. Altijd interessant om te volgen.

Na een tijdje door het kasteel te hebben rondgezworven begon ik toch een beetje moe te worden. Die kasteelbewoners moeten een sterke conditie hebben gehad want al die draaitrappen zijn behoorlijk vermoeiend.

Op weg naar het hotel besefte ik hoeveel geluk ik had gehad want op een twintigtal kilometer van het hotel begon het te regenen en dat is het nu nog altijd aan ’t doen. Hopelijk is de meeste regen er tegen morgenvroeg uitgevallen zodat ik weer een mooie dag mag hebben.

En voor degenen die het nog niet wisten, dit jaar worden de Olympische Spelen in London georganiseerd. Ook al ligt dat in Engeland en niet in Wales, er zijn hier toch enkele sporen te vinden.

 

Hier zit ik dan : in mijn heel grote en luxueuze kamer in het Diplomat Hotel in Llanelli. Dat betekent natuurlijk wel dat mijn eerste vakantiedag ook al achter de rug is. Maar eigenlijk moet ik het verhaal gisteren beginnen. Toen begon mijn reis met een tochtje naar Zeebrugge waar de Pride of Bruges op me lag te wachten. Ik had zo mijn best gedaan om niet als eerste aan te komen en waar stond ik eens ik door de check-in was ? Inderdaad, als eerste auto van lijn 1.

Om een of andere reden lieten ze echter eerst een paar andere rijen binnenrijden zodat ik niet op het verhoogde dek stond. Neen, ik mocht helemaal vooraan (eigenlijk achteraan) parkeren en dat was goed nieuws. Zo zou ik als eerste de boot mogen afrijden.

De overtocht zelf was heel rustig. Aangezien geen enkele van de drie films me het bekijken waard leken had ik me na het eten al snel in de Moonlight Lounge Bar gezet met mijn boek en een hoop kruiswoordpuzzels. Daar zou ik de avond wel mee doorkomen.

Vanmorgen om 8u30 plaatselijke tijd passeerde ik dan als eerste de immigratie en douane controle. Een tocht van bijna 500 km stond me te wachten. Het was niet al te druk, behalve in de buurt van Birmingham en toen ik rond een uur of twee via de Severn Bridge Wales binnenreed kwam de zon er zelfs even door. Maar een uurtje later leek het wel Armageddon. Op enkele minuten tijd stond de autostrade zo goed als onder water. En 5 km verder was het dan weer kurkdroog. Heel bizar.

Hopelijk valt het weer de volgende dagen een beetje mee. Ik maak er in ieder geval het beste van.

Ik ben er klaar voor. In minder dan 24u ben ik onderweg naar Kingston-Upon-Hull en van daar zal ik maandag verder rijden naar Llanelli (wat je moet uitspreken als Chlanechli of zoiets).

Het weer ziet er alvast veelbelovend uit : bewolkt maar weinig kans op regen en verdraagbare temperaturen.

Meer moet dat niet zijn want eigenlijk is het Verenigd Koninkrijk op z’n mooist bij bewolkt weer (al hoop ik wel dat er af en toe een streepje blauw tussen de wolken zit).

 

 

“Tijd is relatief” zei de grote Albert Einstein en gelijk heeft hij.

Vandaag leek al langer te duren dan normaal en morgen gaat het nog erger zijn. Zo gaat dat meestal met de laatste dag vóór je aan je verlof begint.

Dat verlof komt geen dag te vroeg. Ik heb echt behoefte aan. Enkele weken tot rust komen gaat me zeker goed doen. En dat gaat me in Wales zeker lukken. Als het niet lukt in één van de vele kastelen dan zal het wel lukken tijdens een wandeling door de Brecon Beacons.

Maar eerst moet ik dus nog wel die laatste werkdag doorkomen. En die gaat lang duren (al is dat waarschijnlijk relatief).

 

 

Ik heb er toch goed aangedaan om mijn ticketje voor Scorpions van afgelopen vrijdag door te geven. Om 9u lag ik al in mijn bed en ik ben er pas 12u later uitgekomen. Ik heb er, volgens Danielle, wel een geweldig concert voor laten schieten maar ik had het blijkbaar wel nodig.

Ook zaterdag heb ik het rustig aan gedaan. Lekker veel gerust en vroeg gaan slapen. Ik heb immers gelezen dat slaap inhalen eigenlijk niet mogelijk is maar dat vroeger gaan slapen wel helpt.

Onder “rusten” versta ik dan surfen op het wereldwijde web want ik moet toch een beetje uitzoeken wat ik vanaf volgende week zondag ga doen. Dan vertrek ik immers naar Wales en door de Roparun heb ik nog niet echt veel tijd gehad om dat te doen.

Ik weet ondertussen wel dat ik te weinig tijd ga hebben. Er zijn immers behoorlijk wat kastelen in het zuiden van Wales en als er iets is dat ik graag doe dan is het ronddolen door oude kastelen.

Maar eerst moet er nog een weekje gewerkt worden en dat zal nog een zwaar weekje worden.

Ik heb het nog enkele dagen kunnen uitstellen maar vandaag is hij toch wel echt gekomen : de Roparunklop.

Dinsdag en woensdag had ik nog vakantie en was ik waarschijnlijk nog te druk bezig om “de klop” te krijgen. En gisteren had ik het na een week vakantie nog te druk op ’t werk.

Maar vandaag heeft hij dus ongenadig toegeslagen. Ik ben de dag puur op karakter doorgekomen. Het was zelfs zo erg dat ik het concert van The Scorpions van vanavond heb laten schieten. Collega Danielle was bereid om mijn ticketje over te nemen. Ze mocht het ticketje van mij zo hebben maar ze stond er op om toch de helft te betalen.

Op zich was dan niet zo erg want dat gaf me toch nog de mogelijkheid om naar het Boekenfestijn in de Antwerp Expo te gaan; Ik heb me daar waar verschrikkelijk moeten in houden maar ik ben toch buitengestapt met 9 boeken:

–       Ketterij – S.J. Parris

–       De schaakmachine – Robert Löhr

–       De museumwoorden – Véronique Roy

–       De erfenis van Himmler – Marthe Maeren

–       Schijnbeeld – Peter Robinson

–       Het gezelschap van leugenaars – Karen Maitland

–       De schilder van de schaduw – Esteban Martin

–       Doodskap – Arnaldur Indridason

–       Engelenstem – Arnaldur Indridason

En dat alles voor nog geen 50 euro. Er zitten ook weer behoorlijk wat nieuwe namen bij want met uitzondering van Indridason en Maitland heb ik nog niets van hen gelezen.

Ik heb trouwens wel gelijk gehad om niet naar de Scorpions te gaan. Ik heb er mezelf al tweemaal op betrapt dat ik in slaap ben gevallen in de zetel.