Het lijkt bijna egoïstisch met al het trieste nieuws waarmee we worden overspoeld de laatste dagen maar toch heb ik een goede, zij het vermoeiende, week gehad.

Nadat mijn dokter me vorige week de keuze had gegeven (groeien of afvallen) heb ik het over een andere boeg gegooid : meer bewegen, minder (of helemaal niet meer) snoepen en anders eten.

De eerste week is het in ieder geval goed gelukt. Maandag 18 km gefietst, dinsdag 18km gefietst en 4,5 km gelopen, woensdag 18 km gefietst, donderdag 4,5km gelopen en vandaag weer 18 km gefietst. En dan elke dag een gezond slaatje en vooral geen snoep meer. Nu is het “gewoon” een kwestie van volhouden zeker ?

Het is ook wel een vermoeiende week geweest, vooral op ’t werk maar ook na ’t werk. De Roparun komt immers dichter en dichter en daar kruipt dan ook meer en meer werk in. Gelukkig heeft Inge, één van de teamleden, een zware taak van me overgenomen : het maken van de rollenschema’s. Dat is immers een behoorlijke klus. Er zijn de specifieke wensen van de lopers waarmee rekening moet worden gehouden (de ene beurt willen ze langere shifts en de andere beurt heel korte shifts). En als dat klaar is moet je gaan vergelijken met wat toegestaan is op het parcours. Je mag immers niet overal stoppen of rijden. Het is een hele klus en ik ben dan ook blij dat ik daar alvast van verlost ben.

En om de week goed af te sluiten is de line up voor TW Classic sinds deze week volledig. Ik heb mijn ticketje al een tijdje geleden gekocht, toen enkel de twee headliners, Sting en Lenny Kravitz, bekend waren. Later bleken De Kreuners op TW Classic hun voorlaatste concert te spelen. Toch wel een meevaller aangezien ik in 1979 één van hun allereerste concerten heb gezien.

Eerder deze week werd dan bekend dat de beste Belgische rockgroep allertijden – The Scabs – ook zouden optreden … een supermevaller.

En wat lees ik vandaag in de krant : de line-up wordt vervolledigd door Kaiser Chiefs, Amy McDonald en ’t Hof van Commerce. Van die laatsten lig ik niet direct wakker maar die twee anderen spreken me wel aan. Was het al maar 23 juni.

Vandaag kan je maar één ding zeggen : Rust Zacht kinderen.

Oscar Crucke zei het vroeger altijd en ook mijn dokter zegt het … en dan doen we dat maar zeker ?

Dus vanochtend niet met de auto naar het station maar met de fiets. Dat was wel genieten. ’t Was weliswaar nog donker maar dat deerde de vogels niet zodat onderweg naar een mooi concert mocht luisteren.

Op de trein zelf werd er ook bewogen. Een vijfentwintig bladzijden werden omgekeerd. Dan ging het weer met de fiets verder naar ’t werk. Tijdens de middagpauze ben ik dan een halfuurtje gaan lopen, goed voor 4,5 km.

En de weg terug naar huis was weer een geval van fiets-trein-fiets. De dokter zal tevreden zijn.

Chocolade is gevaarlijk voor honden en ook wel voor katten.

Deze ochtend was het echter ook gevaarlijk voor mij. In een auto stappen waarin een hele nacht 150kg chocolade eitjes hebben gezeten … niet echt een aanrader. Ik weet wel dat zo’n eitjes bijzonder goed kunnen smaken maar ze kunnen ook heel erg stinken. Ik ben dan ook blij dat ik er nu vanaf ben.

Volgende week zit ik er uiteraard wel terug midden in. Dan gaan immers die 150 kg eitjes verdelen over 750 zakjes. Al dat lekkers en er moeten afblijven … erg !

 

Zo druk als de dag gisteren was, zo rustig was hij vandaag.

Gisteren kende een sportief begin met een halfuurtje lopen. Daarna een snelle douche, boterhammekes smeren voor onderweg en de auto in naar Rotterdam.

Wat normaal een tripje van 75 minuten is werd echter een ritje van ruim 2 uur. Bleek namelijk dat er niet enkel een Roparun bijeenkomst was in Ahoy maar ook de eerste dag van een reeks concerten van K3. Het was daar dus een complete chaos. Toen ik aankwam in Rotterdam kwam ook de eerste lichting fans toe. En toen de meeting gedaan was vertrok die eerste lichting ook. Helaas kwam tegelijkertijd de tweede lichting toe. Gevolg: een nog grotere chaos. Ik moet er wel bij zeggen dat zo’n bende mini-K3’tjes, mini-fee’tjes en mini Mega Mindy’s wel z’n charme heeft.

Toen ik na ruim een uurtje “rijden” de vier kilometer naar de Rotterdamse ring had afgelegd ging het dan naar Sint-Niklaas om 150 kg paaseitjes in mijn auto te laden. Ik was dan ook behoorlijk moe toen ik terug thuis was.

Die 150 kg paaseitjes zijn trouwens vanmorgen nog eens uitgeladen en vanavond terug ingeladen. Ik riskeerde het niet om ze een hele dag in de auto te laten staan. Met die zon weet je immers nooit en ik zou binnen een paar weken wel het liefst chocolade eitjes verkopen en geen chocoladebrij. Ook de recent aangekochte waterton heeft een flinke poetsbeurt gekregen. Nu moet ik gewoon nog zien dat ik alles in Antwerpen krijg.

Verder heb ik vandaag de “dag des Heeren” gerespecteerd en heb ik bitter weinig uitgespookt. Het was wel mijn bedoeling om nog flyers voor de Roparunjogging te gaan uitdelen in Olen maar ik vond dat ik gisteren al genoeg had gedaan voor de Roparun.

Even aansluiten op de blog van gisteren : alles is in orde met de kwaliteit van de olie!

Waar ook alles mee in orde is zijn de boeken van Arnaldur Indridason. Ik heb vandaag een tweede boek van hem uitgelezen : Moordkuil. Spannend en leest vlot.

Het volgende boek dat ik ga lezen is ook van hem : Winternacht.

Het lijkt me in ieder geval een schrijver waarvan het volledige oeuvre wel in mijn boekenkast zou passen. Ik zal de datums van de volgende Boekenfestijnen maar in mijn agenda zetten.

Wat ik ook volledig heb sinds vandaag is de Britse Comedy Classic Dad’s Army, bij ons beter bekend als Daar komen de schutters. Ik dacht dat ik alle afleveringen had tot ik vorige week op Amazon een DVD met de Christmas Specials zag staan. En inderdaad, er ontbraken 3 afleveringen in de collectie.

Eigenaardig genoeg was me dat nog niet eerder opgevallen want ik had ze vroeger wel op video. Hoedanook … het tv-programma voor vanavond staat vast !

Een betere manier om het weekend te beginnen is er niet. En dat weekend wordt weer druk : zaterdagochtend beginnen met een halfuurtje lopen, dan naar Rotterdam voor de Roparun teambijeenkomst, dan naar Sint-Niklaas om een voorraad van 150 kg paaseitjes op te halen. Zondagochtend dan weer een halfuurtje lopen en in de namiddag naar Olen naar de KWB-jogging en halve marathon.

In de voormiddag thuis gaan lopen en dan in de namiddag naar een jogging lijkt misschien gek maar ik heb er een goede reden voor : in de namiddag ga ik nog eens flyers uitdelen.

Het wordt dus weer een echt Roparunweekend, net als nagenoeg elk weekend tot Pinksteren.

Eind februari, begin maart … dat betekent een bezoekje aan de dokter voor mijn halfjaarlijks onderhoud. In het begin van het jaar is het een “groot onderhoud”, in september volgt dan een klein onderhoud.

De resultaten van het onderhoud ? Motor : niks aan de hand. Luchtinlaat : niks te melden. Olieleidingen : zoals steeds heel moeilijk te vinden zodat het niet eenvoudig is om een staaltje te nemen voor verder onderzoek. Soms twijfelt mijn dokter of ik wel aders heb waar bloed door stroomt.

En tot slot was er nog het probleem van de HTM, de hoogst toegelaten massa. Samengevat komt het hier op neer : ofwel groei ik behoorlijk wat centimeters ofwel moeten er een aantal kilo’s af. Aangezien de eerste optie niet echt haalbaar lijkt (tenzij ik hoge hakken ga dragen maar dat telt naar het schijnt niet mee) zit er maar één ding op : meer bewegen en minder snoepen. Dus byebye chips, ijsjes, chocola en koekjes.  Dat meer bewegen zal wel lukken maar dat minder snoepen is andere koek. We hebben in ieder geval afgesproken dat de curve tegen het volgende bezoek terug naar beneden zal gaan.

Gelukkig was er ook goed nieuws vandaag ! Eergisteren mijn eerste reisbestelling van dit jaar doorgestuurd naar Mandy van Carlson Wagonlits en vandaag al de bevestiging gekregen dat alles geboekt en bevestigd is.

Ik trek in juni dus naar Wales. Het probleem is wel dat ik naar zo’n stadje ga waarvan de naam onuitspreekbaar is : LLanelli. Voor zover ik weet komt “CHLANETSCHLI” het dichtste in de buurt maar zoals zo vaak met het Welsh zijn het enkel de Welsh die weten hoe ze het moeten uitspreken.

Wat er ook van zij, ik zit volledig op schema wat mijn reizen voor de komende jaren betreft. Twee jaar geleden Schotland, vorig jaar Cornwall en in de lente naar Wales. Drie van de zes Keltische naties zijn dan afgewerkt. In september ga ik normaal gezien naar Bretagne en dan hoef ik volgend jaar alleen nog maar Ierland en het eiland Man te bezoeken en rij stickers op de achterruit van mijn auto is compleet.

Jawel, ik ben vandaag naar twee joggings geweest ! Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vertellen dat ik maar aan één van de twee zelf heb deelgenomen.

Vanochtend vroeg ben ik vertrokken naar Kasterlee om enerzijds deel te nemen aan de Bosloop en anderzijds om flyers van onze Roparun Ontbijtjogging te verdelen. Dat tweede ging trouwens behoorlijk vlotter dan het eerste.

Ik was namelijk vergeten hoe last het soms lopen is in Kasterlee, zeker in de buurt van de Kabouterberg. Iemand zou die berg trouwens een andere naam moeten geven. Voor kabouterkes moet dat het equivalent van de Mount Everest zijn. Nadat ik mijn 5km gelopen had ben ik dan briefjes onder ruitenwissers gaan steken en uiteraard ook nog iets gaan drinken. Ik hoorde van één van de helpers daar dat er minstens driehonderd vertrekkers waren. Als daarvan 10% naar Antwerpen komt op 15 april ben ik al content.

Uiteindelijk was het al voorbij elf toen ik vertrok naar mijn tweede bestemming van de dag : Putte-Grasheide. Daar werd deze namiddag de Volksloop georganiseerd. Ik had onderweg nog voldoende de tijd om iets te gaan eten. Ik was bijna halverwege mijn “ronde” toen het begon te regenen in Putte. Eerst was het nog miezerig maar later was het een fikse regenbui. Dan heeft “flyeren” nog weinig zin.

Daarmee heb ik mijn werk voor “het goede doel” dit weekend in ieder geval weer gedaan.

 

Na de zware werkweek, waarin vooral de opleiding van woensdag en donderdag hun sporen hebben nagelaten, was het gisteren tijd dat het weekend werd.

En dat weekend begon alvast goed met een pakje van Amazon : de nieuwste van Sue Townsend  – The Woman Who Went to Bed for A Year – is een week vroeger dan verwacht aan. Iedereen heeft zo zijn of haar favoriete schrijvers of schrijfsters. Bij mij zijn dat tegenwoordig bijvoorbeeld Andreas Eschbach, Philipp Vandenberg, Petra Hammesfahr en Philippa Gregory.

Maar als er iemand is waar ik al jaren fan van ben dan is het wel Sue Townsend. Het begon destijds met de dagboeken van Adrian Mole (13¾ jaar oud), wat mij betreft nog altijd één van de grappigste boeken ooit geschreven. Later volgden de verdere perikelen van Adrian Mole.

Ze heeft ook twee heel grappige boeken geschreven over de koninklijke familie. Vooral The Queen and I is hilarisch.

Ik heb trouwens al haar boeken in het Engels gekocht. Engelse humor is immers vaak onvertaalbaar naar een andere taal. En aangezien ik zo goed als elk jaar naar de Britse eilanden op reis ga was dat geen probleem.

Het oeuvre van Sue Townsend in mijn boekenkast :

• The Secret Diary of Adrian Mole, aged 13¾
• The Growing Pains of Adrian Mole
• The True Confessions of Adrian Albert Mole
• Adrian Mole: The Cappuccino Years
• Adrian Mole: The Wilderness Years
• The Queen and I
• Number Ten
• Adrian Mole and the Weapons of Mass Destruction
• Queen Camilla
• The Lost Diaries of Adrian Mole
• Adrian Mole: The Prostrate Years

 

Sue Townsend