Ik ben boos ! En wel op de NMBS ! Niet omdat de trein vertraging had hoor. In tegendeel. De trein vertrok stipt op tijd en kwam stipt op tijd aan. En juist daarom ben ik boos.

Omdat ik met enkele vragen zat in het kader van één van de projecten waar ik aan werk en omdat de personen die een antwoord konden geven allemaal in Brussel werken besloot ik om vandaag in Brussel te werken.

Dat gaf me ook de kans om tijdens de middag eens in Brussel wat Roparunwafels en Roparunappelen te verkopen, kwestie van mijn Brusselse Roparunners wat te helpen en hen nog eens persoonlijk te bedanken voor hun inzet.

Vanavond moest ik dan met de trein Brussel-Turnhout naar huis. Dat is de trein die bijna dagelijks 10 à 15 minuten vertraging heeft en er ook voor zorgt dat mijn trein Antwerpen-Neerpelt ook dagelijks vertraging heeft omdat we “den Turnhouter” voorrang moeten geven.

Maar vandaag dus niets van dat. Stipt in Brussel vertrokken en stipt in Herentals aangekomen. Gevolg ? Ik moet nog 20 bladzijden lezen om te weten hoe het afloopt met Hannah Green, Queen Mary, Princess Elisabeth en Robert Dudley. Als de trein zijn gewone vertraging had gehad, dan had ik het al geweten.

De NMBS … ge kunt er nooit op vertrouwen.

Zowel vanmorgen als vanavond hebben ze me pijn gedaan.

De schuldige deze ochtend ? De koude. Het deed me een beetje denken aan de winters van ’85, ’86 en ’87. Toen moest ik als jonge snaak, net als deze ochtend,  elke dag met de fiets naar het station van Herentals. Toen was het nog wel iets kouder dan de -11°C die ik vandaag op de thermometer zag staan. In die tijd was het Albertkanaal compleet dichtgevroren. Maar toch was het bitter koud op de fiets. De tegenwind hielp ook al niet veel. Het was zo koud dat het snot in mijn neus bevroor en dat is geen pretje. Ik ben geen “kouschijter” maar ik was toch heel blij toen ik me, in het gezelschap van een warm kopje thee van de Panos, op een warme trein kon zetten. Gelukkig moet ik het morgen niet herhalen.

En dat brengt me op mijn tweede pijnmoment van de dag. Nadat mijn auto gisteren aan de computer was aangesloten hadden ze in de garage ontdekt dat de brandstoffilter de boosdoener van mijn “motorprobleem” was. Die moest dus worden vervangen. Aangezien de auto binnen een maand of zo toch zou terug moeten voor een groot onderhoud stelden ze voor om dat onderhoud ineens nu te doen. Prima idee vond ik. Gevolg was natuurlijk wel dat ik vanavond een rekening van ruim 500 euro voorgeschoteld kreeg. Weer “au” dus. Ik weet weeral waarvoor ik deze maand moet werken.

Wat doen een mens als hij autoloos is ? Heel simpel … te voet gaan.

Aangezien mijn auto nog altijd in Antwerpen bij Permeke staat zat er niets anders op dan vandaag te voet naar de winkel te gaan en te voet naar de bank te gaan.

Maar aangezien het nu niet echt het weer is om te gaan lopen is maak ik daar niets uit. Ik heb vandaag toch een goeie 10 km gewandeld.

En als ik ga wandelen neem ik altijd mijn fotocamera mee want je weet nooit welke mooie plaatjes je onderweg kan maken.

 

Al een hele week ben ik eigenlijk wel blij met het weer. Steenkoud met een mooie blauwe hemel en een winterzon … meer moet dat voor mij niet zijn.

Vandaag was dat wel even anders. Dikke miserie die sneeuw. Ik zie dat wel graag, sneeuw, maar dan alleen wanneer ie naast de weg valt.

Mijn miserie begon echter al vanochtend vroeg. Omdat ik van plan was om een halve dag recup te nemen zodat ik me op mijn gemak kon klaarmaken om samen met mijn twee favoriete ex-collega’s, Sally en Carine, naar een reünie etentje in Brussel te gaan, reed ik met de auto naar ’t werk.

In Deurne verscheen er plots een gevarendriehoekje met het woord “motorstoring” op mijn display. Tegelijkertijd gaf mijn linkervoorlicht de geest. Omdat het toch nog maar een paar kilometers tot aan ’t werk was ben ik maar doorgereden. Daar had ik ook tijd om te lezen in het boekje wat ik eigenlijk moest doen : “probeer zo snel mogelijk veilig aan de kant van de weg te parkeren en laat uw wagen onderzoeken”. Oeps …

Nadat ik er voor gezorgd had dat mijn Brusselse collega’s voldoende voorraad zullen hebben voor hun Roparunverkoop van aanstaande maandag, ben ik dan toch maar naar mijn garage gereden.

Het waarschuwingslicht was ondertussen wel verdwenen maar je weet maar nooit. Hun agenda was echter volledig volgeboekt. Ze zouden proberen of ze de tijd vonden om mijn auto aan de computer te hangen (zo gaat dat tegenwoordig) maar ze konden niets garanderen. De kans was eerder klein.

Ik zag me dan ook verplicht om mijn “date” voor vanavond te annuleren. Achteraf gezien misschien niet zo slecht want als we op het voorziene uur naar Brussel zouden zijn gereden dan stonden we nu misschien nog altijd in de file.

Omdat mijn auto nog niet aan de computer was gelegd moest ik de volledige rit naar huis met het openbaar vervoer. De tramrit verliep zonder al te veel problemen, slechts een enkele wagen die het kruispunt blokkeerde. Ook de treinrit verliep nagenoeg probleemloos. Slechts 5 minuten “te laat” in Herentals. Maar het laatste stukje met de bus … dat ging verre van probleemloos.

Er kwamen wel genoeg bussen aan maar ze vertrokken bijna allemaal richting “GEEN DIENST”. En je weet natuurlijk niet of de bus die je moet hebben al weg is of nog moet komen. Na een dik halfuur de koude te hebben getrotseerd heb ik toch maar het aanbod van mijn broer aangenomen en heb ik me door hem naar huis laten brengen.