Al een hele week ben ik eigenlijk wel blij met het weer. Steenkoud met een mooie blauwe hemel en een winterzon … meer moet dat voor mij niet zijn.
Vandaag was dat wel even anders. Dikke miserie die sneeuw. Ik zie dat wel graag, sneeuw, maar dan alleen wanneer ie naast de weg valt.
Mijn miserie begon echter al vanochtend vroeg. Omdat ik van plan was om een halve dag recup te nemen zodat ik me op mijn gemak kon klaarmaken om samen met mijn twee favoriete ex-collega’s, Sally en Carine, naar een reünie etentje in Brussel te gaan, reed ik met de auto naar ’t werk.
In Deurne verscheen er plots een gevarendriehoekje met het woord “motorstoring” op mijn display. Tegelijkertijd gaf mijn linkervoorlicht de geest. Omdat het toch nog maar een paar kilometers tot aan ’t werk was ben ik maar doorgereden. Daar had ik ook tijd om te lezen in het boekje wat ik eigenlijk moest doen : “probeer zo snel mogelijk veilig aan de kant van de weg te parkeren en laat uw wagen onderzoeken”. Oeps …
Nadat ik er voor gezorgd had dat mijn Brusselse collega’s voldoende voorraad zullen hebben voor hun Roparunverkoop van aanstaande maandag, ben ik dan toch maar naar mijn garage gereden.
Het waarschuwingslicht was ondertussen wel verdwenen maar je weet maar nooit. Hun agenda was echter volledig volgeboekt. Ze zouden proberen of ze de tijd vonden om mijn auto aan de computer te hangen (zo gaat dat tegenwoordig) maar ze konden niets garanderen. De kans was eerder klein.
Ik zag me dan ook verplicht om mijn “date” voor vanavond te annuleren. Achteraf gezien misschien niet zo slecht want als we op het voorziene uur naar Brussel zouden zijn gereden dan stonden we nu misschien nog altijd in de file.
Omdat mijn auto nog niet aan de computer was gelegd moest ik de volledige rit naar huis met het openbaar vervoer. De tramrit verliep zonder al te veel problemen, slechts een enkele wagen die het kruispunt blokkeerde. Ook de treinrit verliep nagenoeg probleemloos. Slechts 5 minuten “te laat” in Herentals. Maar het laatste stukje met de bus … dat ging verre van probleemloos.
Er kwamen wel genoeg bussen aan maar ze vertrokken bijna allemaal richting “GEEN DIENST”. En je weet natuurlijk niet of de bus die je moet hebben al weg is of nog moet komen. Na een dik halfuur de koude te hebben getrotseerd heb ik toch maar het aanbod van mijn broer aangenomen en heb ik me door hem naar huis laten brengen.
walkingwithluc 