Weten jullie nog waar jullie vandaag exact 10 jaar geleden waren ?

Ik wel. Ik was die dag, net als vandaag, met vakantie in Cornwall en Devon. Ik had net Canonteign Falls bezocht toen ik terug in de auto stapte en er op de radio net een extra nieuwsflash was omdat er een “blijkbaar een vliegtuigje tegen één van de twee WTC torens was gevlogen”. Meer informatie hadden ze toen nog niet. Een half uurtje later kwam de melding dat er nog een tweede vliegtuig in de andere toren was gevlogen en wat volgde is de geschiedenis in gegaan als “Nine Eleven”.

En net als 10 jaar geleden heb ik ook vandaag Canonteign Falls bezocht. Ik deze morgen namelijk Cornwall achter me gelaten en ben 200 km verder naar Devon gereden. En daar heb ik dus de Falls bezocht. Ik wist nog exact wat er voor de rest van die dag gebeurde 10 jaar geleden maar ik was wel vergeten hoe lastig de beklimmingen daar zijn. Al bij al heb ik me toch weer een kleine vier uur in het zweet gewandeld want het was weer warm. Voor de eerste keer deze vakantie heb ik zelfs gewoon in T-shirt rondgewandeld want hier in Devon was er precies minder wind.

Van de Falls naar mijn hotel was amper 11 km maar ik heb er wel een zeer “gat” aan overgehouden. Ik heb namelijk heel de afstand met mijn billen dicht genepen gereden. De baantjes waar de GPS me doorstuurde waren net breed genoeg voor mijne Focus. Gelukkig ben ik maar twee tegenliggers tegengekomen en heb ik maar één keer achteruit moeten rijden. En de herten die overstaken waren gelukkig ook snel genoeg. Ze hebben me in het hotel wel de tip gegeven om de volgende dagen langs de andere kant te komen want blijkbaar sturen alle satnavs de gasten via die verschrikkelijke route. De andere route zou veel beter zijn.

En zo zit ik nu in het Lord Haldon Country Hotel in Dunchideock. Als het einde van de wereld ergens is dan is het hier maar het uitzicht is er wel fantastisch net als de stilte.

Ik heb het vandaag (eigenlijk gisteren maar toen geraakte ik niet op skynetblogs) vrij rustig aan gedaan. De redelijk zware wandelingen van de afgelopen dagen zijn de oorzaak.

Hoofdbestemming van vandaag was Charlestown, een klein dorpje aan de kust en thuishaven van het Heritage & Wreck Museum. Het nadeel met die kleine dorpjes is dat er geen grote wegen naar toeleiden. Het zijn allemaal van die smalle baantjes die op verschillende plaatsen “single file traffic” hebben. Op dergelijke dagen mis ik toch een beetje mijne Fiesta Sport. Die was daar echt perfect voor gemaakt.

Het museum was echt wel de moeite waard om bezocht te worden. Er zijn in deze streken dan ook al behoorlijk wat schepen vergaan. Eén schip dat niet aan deze kust is vergaan maar waar wel aandacht aan werd besteed was de Titanic maar dat zal wel te maken hebben met de “centennial” van volgend jaar.

Vandaag is het trouwens zaterdag en dat is de dag waarop de Britten graag trouwen. In Charlestown was er een huwelijk. Even later in St Mawes was er een trouwfeest in het kasteel en in Falmouth zag ik een speciaal uitgedoste old timer bus.

Het weer viel vandaag heel goed mee. Nog een beetje grijs in de ochtend maar tegen de middag waren er mooie opklaringen. Er was dan ook behoorlijk wat bedrijvigheid op het strand.

Ik dacht dat ik alle weersoorten al had gehad deze vakantie maar ik was mis.

Vanochtend van het zuiden van Cornwall vertrokken naar het noorden en meer bepaald naar Tintagel. Daar ligt zogezegd het kasteel van Koning Arthur.

Nu veel kasteel blijft er in ieder geval niet over en dat Koning Arthur daar echt met zijn ronde tafel heeft gestaan is ook maar een legende. Ik weet trouwens dat hij eigenlijk uit het noorden van Engeland komt. Ik heb dat eens gezien in een documentaire met Clive Owen en Keire Knightley

Of de legende nu waar is of niet doet niet terzake. Tintagel Head is gewoon een heel indrukwekkend stukje natuur. Vanuit het dorp wandel je via een heel steile afdaling naar de toegang van Tintagel Castle. Dan moet je via trappen helemaal terug omhoog. Eens je daar bent heb je wel een geweldig uitzicht over de kust van Noord Cornwall.

En als je geluk hebt dan zie je ook nog eens een mooie roofvogel in actie. Alleen jammer dat ik mijn grote telelens niet bij me had.

Na een tijdje te hebben rondgewandeld op het ene stuk van Tintagel Head begon ik aan de afdeling om dan opnieuw naar boven te kruipen naar het andere stuk. En ik was nog maar goed boven of ik zag een lichtflits. Eerst dacht ik dat er gewoon iemand een foto nam maar toen enkele seconden later een luide donderslag volgde wist ik wel beter : onweer.

Nu leek me een open vlakte bovenop een uitstekende rots niet direct de beste plaats om te vertoeven tijdens een onweer dus snel terug naar beneden, voor zover je dat snel kunt want oneven treden die spekglad zijn kunnen gevaarlijk zijn.

Eens beneden vond ik gelukkig een schuilplaats tegen de rotsen want ondertussen was het ook nog beginnen stortregenen. Plezant was het niet maar eigenlijk past zo’n onweer wel bij die plaats. Misschien was Merlijn wel boos omdat we hem in zijn rust stoorden

Al bij al heeft het onweer maar een kwartiertje geduurd en heeft het voor de rest van de dag niet meer geregend.

 

Ik had al storm gehad op dinsdag en zonnig weer op woensdag. Vandaag is er nog een weervorm bij gekomen : mist.

Gelukkig was het maar mist en geen fog want echte Engelse fog die krijg je niet zomaar weg. Neen, het was dus mist met daarbij een druilerige motregen. Maar de voorspellers hadden wel gezegd dat die op de meeste plaatsen vrij snel zou verdwijnen.

Toen ik aan mijn bestemming voor vandaag aankwam was het er nog heel mistig. Die bestemming was Marazion met zijn St. Michael’s Mount.

Net als zijn Franse “broer” aan de andere kant van het kanaal is dit eilandje enkel te voet bereikbaar bij laag tij. Bij hoogtij moet je een bootje nemen. Toen ik aankwam was het water al behoorlijk aan het op zetten en was een groot deel van de causeway al onder gelopen. Sommige “moedigen” waren nog wel aan hun overtocht te voet begonnen maar ik besloot toch maar om het bootje te nemen.

Eer je alles gezien hebt op het, nochtans niet al te groot, eilandje zijn er al snel enkele uren voorbij. Dat komt voor een deel door het feit dat je de beklimming naar het kasteel voetje voor voetje moet doen. Door de regen en mist van de afgelopen nacht lagen de kasseitjes er spekglad bij.

In de loop van de namiddag was de mist trouwens helemaal verdwenen, tenminste boven Marazion want op de terugweg naar het hotel hing er hier en daar toch nog een flinke portie.

En morgen staat één van mijn favoriete stekjes van de Britse eilanden op het programma : Tintagel, tenminste als het weer niet al te slecht is.

Om af te sluiten : mijn lunch

Ze hadden weer gelijk … de weermannen en –vrouwen.

Voor vandaag werd er een zonnige voormiddag voorspeld. In de loop van de namiddag zouden er wolkenvelden overtrekken maar het zou (voornamelijk) droog blijven.

Het leek me dan ook de aangewezen dag om naar Land’s End te trekken. En ik heb er geen spijt van gehad. En waar ik ook geen spijt van heb gehad was het feit dat ik mijn (Roparun) sweater in de rugzak had gestoken. Het was inderdaad zonnig maar er waaide nog steeds een stevige wind. En dan is een hooded sweater best aangenaam. Mijn baseballpet heb ik wijselijk in de rugzak laten zitten, anders dreef die nu wel ergens op de Atlantische Oceaan.

Verder valt er weinig te vertellen over vandaag, de beelden spreken voor zich. En als iemand zich nog zou afvragen waarom ik bijna elk jaar de oversteek maak :

Het was voorspeld en het is uitgekomen. Het weer zou vandaag niet al te best zijn. De weermannen van BBC en ITV voorspelden gale force winden en dat betekent wind van 80 à 90 km per uur, vooral aan de Westkust. En waar zit ik ? Inderdaad aan de Westkust. Daar kwam dan ook nog de regen bij.

 

Maar ondanks het slechte weer ben ik toch maar gaan lopen vóór het ontbijt. De eerste twee kilometer ging nog goed want toen had ik wind in de rug. De laatste 2,6 km gingen iets minder. Niet alleen had ik wind tegen, het ging ook nog eens flink bergop. Ik dacht trouwens dat ik goed gek was maar wat te denken van onderstaande heren ? Ik veronderstel toch dat het heren zijn want volgens mij zijn vrouwen te verstandig om in dergelijke omstandigheden te gaan zwemmen.

Na een douche en het ontbijt ben ik dan begonnen aan mijn wandeling. Eerste stopplaats was Pendennis Castle. Je ziet het niet goed op de foto maar het was er dus wel. Pendennis Castle werd door Henry VIII gebouwd en werd tot in 1956 gebruikt. Het dak van the Keep was vandaag wel voor het publiek gesloten vanwege de wind.

Van het kasteel ging het dan naar het Falmouth Maritime Museum. De dag werd afgesloten met een wandeling door Falmouth town centre. Ondertussen was het wel gestopt met regenen en was de wind behoorlijk geluwd.

Op weg terug naar het hotel kwam ik dan nog onderstaande kerels tegen. Gek of niet ? Daar oordeel ik niet over. Ze hadden in ieder geval veel plezier.

 

 

Dag 1 en dag 2 van de vakantie zijn al voorbij.

Veel valt er niet te vertellen. Er zijn wel behoorlijk wat kilometers en mijlen afgelegd.

Gisteren ruim 130 km van thuis naar Zeebrugge. In tegenstelling tot andere jaren was ik iets vertrokken. Ik wou absoluut voorkomen dat ik op het “hoistable deck” terecht zou komen. Ik parkeer daar echt niet graag. Dat is me in ieder geval gelukt, alleen moest ik nu wel echt lang wachten tot ik aan boord van de Pride of Bruges mocht rijden.

En begon de klassieke routine : verfrissen, naar de lounge om nog wat te lezen, naar het restaurant om uitgebreid te tafelen en dan terug naar de piano lounge om verder te lezen. Af en toe pik ik al wel eens een film mee maar het aanbod sprak me niet aan. En zo heb ik avond verder doorgebracht met “Het Shakespeare geheim” van Jennifer Lee Carrell en een grote portie 7Up. De veerboten van P&O hebben namelijk één nadeel : er is geen cola aan boord (enkel Pepsi).

Na een vrij rustige overtocht met behoorlijk wat slaap reed ik iets over 9 terug van boord. Dit jaar geen douane controle gehad en evenmin een drugshond die mijn auto doorzocht.

Het duurde wel even eer ik Hull uit was maar eens op de autostrade ging het vlot. En gelukkig maar want er stonden 400 mijl op het programma. Met rustpauzes inbegrepen toch een tocht van 8 uur.

Ondertussen heb ik mijn eerste avondmaal in The Falmouth Beach Resort achter de kiezen en kan ik beginnen plannen voor morgen. Waarschijnlijk blijf ik gewoon in Falmouth om het kasteel en het Martime Museum te bezoeken. Ik heb vandaag wel genoeg kilometers met de auto gedaan.

 

 

Ik ben er klaar voor.

De laatste inkopen zijn gedaan, de valies is gepakt, het loopgerief is gepakt, het fotomateriaal is gepakt, de TomTom heeft nog snel een update gekregen en de auto is volgetankt.

Nog één keer slapen en dan trek ik voor de zoveelste keer naar het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord Ierland.

Als ik het goed geteld heb dan wordt het mijn 21^ste bezoek aan dat prachtige eiland. Sommige mensen vragen me wel eens waarom ik er altijd terugkeer ? Het eten is er toch slecht net als het weer ? Ik kan alleen maar zeggen dat die vooroordelen totaal onjuist zijn. Je kan er namelijk heel smakelijk eten. En zeg nu eerlijk, de beste TV-koks zijn toch Brits ? Denk maar aan Rick Stein, Nigella Lawson en Gary Rhodes om mijn drie favorieten maar te noemen.

En wat het weer betreft. Statistisch gezien regent het meer in Parijs dan in Londen. En ja, het kan er regenen maar doet het dat hier ook niet ? En de afgelopen “zomer” heeft het toch ook gesneeuwd in de Alpen ? Ik heb in al die jaren nog nooit een uitgeregende vakantie gehad. Het ziet er wel naar uit dat ik het dit jaar zeker niet droog ga houden. Gelukkig heb ik een heel goede regenjas en een stevige paraplu.

Enfin, morgen rond deze tijd dobber ik ergens Zeebrugge en Hull, nog altijd mijn favoriete manier om de oversteek te maken. Twee keer heb ik de “shuttle” geprobeerd maar dat vond ik een dikke tegenvaller. En de Eurostar is enkel goed voor Londen. Neen, geef mij maar de oversteek Zeebrugge-Hull.

Even leek het alsof het nooit zover zou komen maar toch is het zo. Het is gisteren en vandaag nog wel hard werken geweest maar vanaf 16u50 ben ik officieel met vakantie !!!!!

De komende 3 weken mag ik het werk vergeten en dat ga ik ook doen (behalve op zondag 18/9 want dan ga ik even werken en ook op vrijdag 23/9 want dan is er onze-Roparun barbecue en ook nog op zondag 25/9 want dan is er onze PCM-team barbecue maar verder vergeet ik het werk dus echt)..

Morgen wordt ook nog wel een drukke dag met de laatste inkopen voor de reis en natuurlijk ook het inpakken. En zondag, zo rond een uur of twee, vertrek ik dan richting Zeebrugge om daar in te schepen naar Hull en ga ik twee genieten van the Southwest.

Het bedrijf heeft me trouwens nog een mooi “vakantiegeschenk” gegeven. Ik was bezig met alles af te ronden toen ik plots een mail kreeg van de directie waarin het heuglijke bericht stond dat de P&V groep, net als vorig jaar, onze Roparuncampagne steunt met 2.500 euro. En dat is toch een hele geruststelling. Vorig jaar zijn we er maar net op tijd in geslaagd om het inschrijvingsgeld over te maken. Dit jaar zijn we iets geruster. Ik kijk al uit naar de 10 maanden (gezonde) Roparunstress

Het is inderdaad waar … de laatste loodjes wegen inderdaad zwaar.

Normaal gezien moet je rustig uitbollen naar je verlof toe maar daar is helaas te weinig tijd voor.

Vandaag was wel de lastigste dag van de week. Deze voormiddag twee opleidingssessies van telkens anderhalf uur gegeven. Daarna snel gaan eten en met de trein naar Brussel om daar nog eens dezelfde opleiding te geven. Terug met de trein naar Antwerpen, nog snel een klein halfuurtje mailtjes beantwoorden en dan naar huis.

En ook al heb ik twee uur al lezend kunnen “relaxen” op de trein, het is toch bijzonder vermoeiend.

Enfin … nog één dag alles uit de kast halen en dan laat ik de kast voor drie weken dicht.