Sinds vanmiddag weet ik hoe een doorsnee minister van landbouw zich nog al eens voelt.

Er hebben namelijk het grootste deel van de namiddag een paar boeren op mijn maag gelegen. Hoe ze daar gekomen zijn ? Ze zaten in de boerenomelet die ik deze middag heb gegeten. Nochtans smaakte de omelet tijdens het eten zelf heel goed. Maar zo’n half uurtje later had ik dus last van mijn maag. En dat heeft geduurd tot ik er uiteindelijk (zo tegen een uur of vier) in geslaagd ben om een boertje te laten en vanaf dan ging het beter. Volgens mij het bewijs dat het een omelet was met echte stukjes boer in.

En nu kan het weekend beginnen. Morgen eerst wat slaap in halen, proberen om een dik half uur te gaan lopen en ’s avonds naar een verjaardagsfuif. En zondag trek in naar onze noorderburen. In Rijswijk (bij Den Haag) wordt immers het jaarlijkse stripfestijn georganiseerd in de Expo aan de Volmerlaan. En voor de “verwarde” geesten : het zal daar vol liggen met stripverhalen en niet vollopen met strippers 😉

Niet alleen in het weer is een lichte verbetering te bespeuren, ook het lopen gaat iets beter (althans vandaag toch).

Vanochtend vroeg verscheen er voor de eerste keer in weken een oranje waarschuwingslichtje op mijn dashboard (temperatuur onder 4°C) in plaats van een rood waarschuwingslichtje (temperatuur onder 0°C). ’t Was weer even wennen aan dat warme weer, zeker omdat ik nog even via de bakker moest wandelen (om een late verjaardagstraktatie te halen).

Tijdens de middagpauze ging het dan weer richting Nachtegalenpark. Normaal gezien duik ik ter hoogte van het Kasteel Den Brandt het park in maar vandaag heb ik dat maar zo gelaten en ben ik rond het park gelopen. Het park zag er namelijk moeilijk “beloopbaar” uit. Na een klein halfuurtje stond ik terug voor ons kantoorgebouw.

Er woont of werkt een pestkop in de buurt van ons kantoor en die valt mij al heel de week lastig. En hoe doet hij (of zij) dat dan ? Heel simpel door zijn (of haar) auto recht voor onze deur te parkeren. En hoe kan ik daar dan last van hebben ? Ik kom toch niet met de auto naar ’t werk dus een parkeerplaats kan hij (of zij) al niet van mij afnemen.

Inderdaad niet maar de auto is kwestie is dus wel een Ford Mustang GT, één van de mooiste wagens ooit gebouwd, ook al is het dan de moderne versie en niet “Eleanor” uit “Gone in 60 seconds” of de wagen van Steve McQueen uit “Bullitt”. Elke keer als ik naar buiten keek  zag ik haar dus staan.

En gisteren maakten ze het nog erger door, net toen ik buiten kwam, nog een gifgroene Ford Focus RS tegen aan te gooien. Twee prachtige wagens, zo dichtbij en toch ver weg. ’t Wordt hoog tijd dat ik de Lotto win …

Gelukkig lag er weer een mooi pakje te wachten bij mijn thuiskomst. De laatste twee delen van de Fenix-collectie 2009 van Brabantstrip waren toegekomen en dat waren net verhalen van twee van mijn favoriete auteurs namelijk Rik (Dees Dubbel en Cesar) en Marc Sleen (De Lustige Kapoentjes). De storting voor de editie 2010 is trouwens ook al uitgevoerd want ook dit jaar geeft Brabantstrip weer 6 zeldzame strips uit. Ondertussen bestaat de collectie, die ik volledig in mijn bezit heb, al uit 67 albums.

Niet alleen in de Kempen is het soms mooi om te lopen. Ook de parken rondom grootstad Antwerpen hebben hun charmes. Vooral het Nachtegalenpark ligt er mooi bij, al wordt het op de vaste paden wel moeilijker om te lopen. Deze middag heb ik daar nog eens een halfuurtje gelopen.

De “aangestampte” sneeuw is op bepaalde plaatsen behoorlijk (en gevaarlijk) glad. Waar het helemaal niet glad was om te lopen was de atletiekpiste in het park. Lopen door zo’n tien à vijftien centimeter losse sneeuw had ik ook nog nooit gedaan. De enige plaats in het park waar bijna niet te lopen viel was het bruggetje. Daar ben ik dan ook heel rustig (en voorzichtig) over gestapt.

Op weg naar huis hebben ze het me vandaag trouwens wel moeilijk gemaakt. Niet alleen stond er een verschrikkelijk mooie Ford Mustang GT voor de deur van ons gebouw, aan het eerstvolgende kruispunt kwam dan nog een Ford Focus RS aangereden. ’t Is gewoon niet eerlijk ;-(

Even zag het er naar uit dat er ook vandaag niet zou worden gelopen. De hele voormiddag heeft het hier nog behoorlijk gesneeuwd. Niet van die poedersneeuw die je, in combinatie met de strakke wind, alle zicht ontneemt maar van die grote vlokken.

Maar na de middag stopte het dan met sneeuwen en om drie uur heb ik dan toch maar de beslissing genomen om me om te kleden en een halfuurtje te gaan lopen. Al is lopen veel gezegd. Op sommige plaatsen trok het meer op schaatsen. Vooral op die plaatsen waar de sneeuw was vastgereden door auto’s.

Maar ik ben toch een halfuurtje buiten geweest en het heeft nog mooie plaatjes opgeleverd ook.

Geen weer om een hond door te sturen vandaag. Daarom ben ik maar zelf te voet naar de supermarkt gewandeld (en blij dat ik was dat ik terug thuis was !).

Ik heb me dan maar terug met de fotocamera achter de venster gezet en genoten van de vogels in en rond onze appelboom.

 

Tijdens mijn middagpauzetraining heb ik eigenlijk behoorlijk wat geleerd

• de fiets- en voetpaden in Antwerpen lijken heel willekeurig te zijn proper gemaakt. Het ene moment loop je op een volledig sneeuw- en ijsvrij gemaakt fietspad en plots heb je nog een heel smal spoor waar geen sneeuw meer ligt
• een hagelwit Nachtegalenpark is bijzonder mooi om in te lopen, zeker wanneer de zon meewerkt zoals dat vandaag het geval is
• de conditie is behoorlijk beneden peil
• niettemin is er verbetering merkbaar aangezien ik een minuut minder nodig had voor de dezelfde afstand als afgelopen zaterdag (hoop doet leven hè ?)

Volgende training is in ieder geval gepland voor volgende zaterdag, tenminste als de blizzard niet zo erg wordt als voorspeld. Anders zal het zondag worden.

… heb z’n voordeel. Deze gevleugelde woorden komen van Johan Cruijf en ik heb ze al eerder gebruikt maar dat is gewoon omdat het een waarheid als een koe is. Het bewijs werd me vandaag weer geleverd en wel door de NMBS.

Ik zal het verhaal in telegramstijl samenvatten

• 17u00 : aankomst in Antwerpen-Berchem
• 17u10 : omroeper : “de trein naar Neerpelt van 17u19 heeft wegens problemen met de koppeling vermoedelijk 20 minuten vertraging”
• 17u20 : oproeper : “de trein naar Neerpelt van 17u19 wordt uitzonderlijk afgeschaft”
• 17u30 : omroeper : “de trein naar Neerpelt van 17u19 met vertraging rijdt zo dadelijk het station binnen. Er is geen plaats meer op deze trein”
• 17u32 : trein rijdt het station binnen, er is nog wel staanplaats en een flink aantal personen propt zich op de trein. Ik besluit om niet op te stappen en te wachten op de trein naar Turnhout van 17u40
• 17u35 : de trein (of was het een sardineblikje ?) naar Neerpelt vertrekt
• 17u40 : omroeper : de trein naar Turnhout rijdt zo dadelijk het station binnen. Deze trein wordt wegens problemen met de bovenleiding beperkt tot Turnhout. Reizigers kunnen in Herentals overstappen op een bus
• 17u45 : trein vertrekt. Conducteur verwelkomt ons op de trein naar Turnhout die toch zal doorrijden naar Turnhout omdat de bovenleiding hersteld is.
• 18u05 : aankomst in Lier naast de trein naar Neerpelt die 10 minuten vóór ons is vertrokken.
• 18u06 : wij vertrekken nog vóór de trein naar Neerpelt richting Herentals.
• Iets over half zeven, een half uur later dan normaal kom in thuis aan.

En waar zijn nu die voordelen ? Om te beginnen was ik met de latere trein, waar ik bovendien een zitplaats had, sneller thuis dan met de vroegere trein. Daarnaast weet ik nu vandaag al wie de moordenaar is in “Onschuld” van Ann Cleeves. Dat is trouwens het tweede boek dat ik van haar lees en zeker niet het laatste. Ze schrijft Engelse politiethrillers zoals ze moeten geschreven worden.

Er is vanavond ook weer behoorlijk wat geklaagd en gezaagd over “den NMBS” maar daar heb ik niet aan mee gedaan. Ik weet wel dat het niet plezant is maar in tegendeel tot vele anderen denk ik niet dat die mensen opzettelijk treinen met vertraging laten rijden om ons te pesten. En die treinbegeleiders en stationschefs hebben ook niets te zeggen over de aankoop of kwalitet van het rijdend materiaal. Die mannen zien even hard af als de pendelaars en waarschijnlijk nog harder als je soms hoort wat voor rotzooi ze in naar hun kop krijgen geslingerd. En dat al die klagers dan maar naar Nederland gaan, daar schaffen ze gewoon alle treinen af.

Vandaag gelezen in de krant : mensen die stoppen met roken hebben de volgende zes jaar 70% meer kans om diabetes te krijgen dan andere mensen. Anderzijds hebben rokers 30% meer kans om diabetes te krijgen dan andere mensen.

Dat stelt mensen die willen stoppen met roken uiteraard voor een dilemma hè ? Op de website van het laatste nieuws bracht dit alvast een heel plezante discussie op gang.

Wat het roken betreft gaat het trouwens de goeie kant uit. Helemaal stoppen zit er momenteel nog niet in maar ik beperk me wel tot 3 à 4 sigaretjes per dag. Het is de bedoeling om dit de komende weken nog af te bouwen om uiteindelijk (nog eens) te stoppen met roken.

Het spreekwoord zegt dat goed begonnen half gewonnen is. Ik hoop dan maar dat minder goed begonnen die andere helft van gewonnen is.

2010 kon in ieder geval beter begonnen zijn. Het begon zaterdag met een irriterende pijn in mijn linkerhiel. Geen constante pijn maar wel pijnstootjes, vooral wanneer ik de trap op of af liep. Er is het afgelopen dan helaas ook niet gelopen maar wel Voltaren gesmeerd. Morgen pas ik ook nog en dan zal het donderdag afhangen hoe het ’s morgens voelt.

De werkweek begon evenmin op een aangename manier. Dan vertrekt ge al eens tien minuten vroeger zodat je rustig naar het station kan rijden. Dan komt ge daar om vast te stellen dat het er een complete chaos is. Treinen die niet vertrekken, conducteurs en machinisten die hopeloos in ’t rond bellen maar niemand te pakken krijgen. Een alleszeggende boodschap die na 20 minuten wachten door de luidsprekers galmt : “ingevolge een technisch defect tussen Lier en Herentals is het treinverkeer ernstig verstoord”. Treinen die dan uiteindelijk toch vertrekken op het uur dat ze normaal gezien op hun eindbestemming zouden moeten zijn en dan nog eens de twee keer zo lang onderweg zijn.

Ik was dan ook behoorlijk pissig toen ik na 2u20 uiteindelijk op ’t werk aankwam. En het vooruitzicht van al die mensen die hun “beste wensen” zouden komen overmaken stemde me ook al niet direct hoopvol maar dat is gelukkig heel beperkt gebleven.

En dan lees ik nog op het internet dat Gilbert Gascard is overleden. Die naam zegt velen misschien niets maar zijn schuilnaam, Tibet , is misschien beter bekend. Tibet is de geestelijke vader van Rik Ringers en Chick Bill. Zijn andere reeksen zoals Aldo Rémy en De Ravottersclub zijn waarschijnlijk minder bekend. Met 145 strips van zijn hand in mijn collectie laat dat toch een kleine leegte na. Nog maar een paar weken geleden kocht ik het nieuwste album van Rik Ringers. Zou het een toeval zijn dat de titel daarvan “Het laatste duel” was ? Zou Tibet een voorgevoel gehad hebben ?