Rustige zondag gehad. Vanochtend om half negen al vertrokken naar Antwerpen om (weer eens) een tweetal uurtjes te gaan werken. Maar net als een paar weken terug hadden we weer prima werk verricht want alle nieuwigheden werkten perfect (op een paar schoonheidsfoutjes na toch).
Deze namiddag heb ik me dan voor de TV gezet en naar één van mijn favoriete films aller tijden gekeken op DVD namelijk Chariots of Fire van Hugh Hudson. Deze film, gebaseerd op echte feiten, gaat over de atleten Harold Abrahams en Eric Liddell in hun voorbereiding op de olympische spelen van Parijs in 1924.
Het is zo één van die films die ik minstens één keer per jaar moet zien en toch blijft hij me ontroeren. Vooral het verhaal van Liddell die weigert deel te nemen aan de kwalificaties voor de 100m omdat ze op zondag gelopen worden (en de zondag “behoort toe aan God”) is een sterk verhaal. Als hij dan op het einde toch de kans krijgt om deel te nemen, maar dan op de 400m, en ook nog eens goud wint dan krijg ik elke keer weer kippenvel, een krop in de keel en waterige ogen, zeker met de ijzersterke muziek van Vangelis er bij.
Er zitten wel een paar historische onjuistheden in de film maar dat neem ik er graag bij. Zo heeft Abrahams nooit de zogezegde Trinity Great Court Run gelopen (341 meter in 43 seconden). Aubrey Montague, Abrahams vriend, is niet naar Cambridge maar wel naar Oxford gegaan en Lord Lindsay heeft eigenlijk niet bestaan. En zo zijn er nog wel een paar zaken maar het blijft gewoon een fantastische film.
walkingwithluc 