Eindelijk nog eens de tijd gevonden om de computer even op te zetten.

Eergisteren heb ik samen met ons Roparunteam de editie 2009 officieel afgesloten met onze traditionele barbecue. De teamleden werden pas tegen 18u verwacht maar alles moest wel klaargezet worden. Dus samen met Carine tegen 15u naar Lippelo gereden en op ons dooie gemakske de tafels klaargezet, het drinken koud gezet, de hapjes verdeeld over verschillende schoteltjes en tegen 17 stond alles klaar.

Vanaf half zes kwamen ze toegestroomd. Om half zeven was onze kok Dirk van La bonne Vie uit Baarle Hertog ook aangekomen. We wilden namelijk voorkomen dat er enkele mensen een hele dag zouden moeten werken. En daar hebben we zeker geen spijt van gehad want het was heel lekker. Tegen 23 was alles opgekuist en tegen middernacht was ik thuis.

Veel tijd om te slapen was er niet aangezien ik om 6u terug moest opstaan. Zaterdag stond immers onze teambuilding op het programma. Samen met 6 collega’s vertrok ik in Mechelen, waar we hadden afgesproken, naar Anseremme. We zouden immers de Lesse gaan afvaren. Het weer zat alvast mee. Om 10 u waren we daar, de boten bestelt, koffietje gedronken en dan om tien voor elf de trein naar Gendron.

Het eerste stuk was wat te druk maar we hebben het rustig aan gedaan en om twaalf uur even langs de kant gestopt om onze bokes op te eten en nadien was het zalig rustig varen. Hier en daar was er wel een plaats waar het water laag stond. Ik ben wel maar één keer moeten uitstappen om de boot terug los te duwen.

We hebben ons in ieder geval goed geamuseerd. Na afloop een douche genomen, nog iets gedronken en dan terug naar Mechelen. Daar werden we namelijk verwacht in Die Broederkesin de Minderbroedersgang. Met een heel gezellige en smakelijke fondueavond hebben we een geslaagde dag afgesloten.

Vandaag heb ik dan bitter weinig, om niet te zeggen niets, gedaan. Van een zware werkweek gevolgd door twee lange “recreatiedagen” moest ik toch wel even bekomen.

Oef … eindelijk nog eens vakantie. 10 hele dagen rust. Al is rust wel relatief want ik heb nogal een drukke agenda. Vrijdagavond Roparun-BBQ, zaterdag met de collega’s op daguitstap, ik moet dringend een bezoekje brengen aan BEO Stripwinkel in Antwerpen en ADHEMAR Stripwinkel in Gent, ik moet ook eens gaan shoppen, “den boven” moet dringend eens grondig gekuist worden en dan moet ik ook nog lopen.

Dat lopen is er vandaag niet van gekomen maar dat haal ik morgen wel in. Er was nog zoveel te doen op ’t werk dat ik al mijn tijd goed kon gebruiken. Maar nu ben ik wel “leeg” dus ik zal die week goed kunnen gebruiken om de batterijen weer op te laden.

Oma : Allez, jongen, we gaan hier even zitten.

Kleinzoon : Waarom moeten we gaan zitten, oma ?

Oma : Omdat de trein er nog niet is, jongen.

Kleinzoon : Waarom is de trein er nog niet, oma ?

Oma : Omdat hij nog niet vertrokken is, jongen.

Kleinzoon : Waarom is hij nog niet vertrokken is, oma ?

Oma : Omdat het nog niet zijn tijd is, jongen.

Kleinzoon : Waarom is het nog niet zijn tijd, oma ?

Oma : (stilte gevolgd door diepe zucht)

Kleinzoon : Waarom staan die mensen daar te wachten, oma ?

Oma : Omdat de trein er nog niet is, jongen.

Kleinzoon : Waarom is de trein er nog niet, oma ?

En zo ging het gesprek nog een paar minuten verder. Oma bleef merkwaardig genoeg heel kalm ondanks de eindeloze vragenreeks die kleinzoon, die duidelijk in zijn “waarom-fase” zat, bleef afvuren. Het was wel de perfecte afsluiter van een zware werkdag. Nog één dag te gaan en dan 10 volle dagen niet gaan werken ! Eindelijk.

Gelukkig zijn er ook nog een paar pluspuntjes geweest. Nick Nuyens heeft nog eens een koers gewonnen en de weerberichten voor de komende dagen zijn hoopgevend. Vrijdag hebben we immers de Roparun reünie BBQ en zaterdag ga ik met de collega’s de Lesse afvaren (allez toch een stuk er van, niet de volledige Lesse).

Maar eerst nog een heel drukke werkdag.

André Van Duin was deze morgen, net zoals gisterenavond, mijn metgezel in de auto. ’t Was namelijk weer behoorlijk aanschuiven richting Antwerpen als gevolg van een crash in Borgerhout (en dan was ik met mijn halfuurtje aanschuiven nog één van de gelukkigen).

Hierdoor werd wel mijn hele planning in de war gestuurd. Ik was ietsmaar vroeger dan normaal vertrokken zodat ik goed op tijd kon beginnen met mijn training maar in plaats van een kwartiertje vroeger was ik dus dik een half uur later op ’t werk. Ik was zodanig “opgefokt” dat ik de eerste twee kilometer eigenlijk te snel heb afgelegd en als ik dat doe dan beklaag ik me dat later.

De eerste 2 km gingen in 11:56, de volgende in 12:54, dan nog eens twee kilometer in 13:22 en de laatste 1,39 km in 8:41. In totaal dus 7,39 km op 46:54 (dus 9,5 km/u) en dar ben ik niet tevreden mee.

Dan volgde een zware werkdag met gelukkig een rustige avondspits. En toen ik deze avond mijn desktop opstartte bleek die ook te crashen. De laatste tijd kwam dat al wel eens meer voor maar toen kon ik hem onmiddellijk terug opstarten. Vandaag lijkt dat niet meer te lukken. Een ramp is dat niet echt (alhoewel) omdat ik me nog kan behelpen met de laptop maar er staat zoveel informatie op (vooral foto’s en uiteraard mijn Garmin Training Center) dus plezant is anders.

Ik heb al geprobeerd om een paar programma’s op de laptop te zetten maar die heeft Windows Vista in plaats van Windows XP dus dat lukt ook niet. Gelukkig heb ik volgende week een weekje verlof (waar ik hoognodig aan toe ben) en kan ik de desktop naar de PC-dokter brengen.

Rare titel, ik weet het maar zo dadelijk wordt dat wel duidelijk.

Nog een uur vroeger dan normaal opgestaan deze morgen. Ik moest immers mijn moeder en haar reiscompagnon naar Geel brengen vóór ik ging werken. Om half zes vertrokken we en een half uur later zat ik al terug op de E313 richting Antwerpen. Ik dacht dat het stuk tussen Massenhoven en Borgerhout erg was maar op de één of andere manier is het stuk tussen Geel en Massenhoven nog erger (althans zo lijkt het toch).

Al bij al viel het wel goed mee want iets over half zeven was ik al op het werk, klaar voor wat een heel zware dag zou worden. De migratie van afgelopen weekend zou nu immers pas echt getest worden. Al bij al vallen de resultaten toch goed mee. De opleidingen die nog moeten gegeven maken het wel wel zwaar.

Jawel, vanmorgen om half negen was ik al op weg naar Antwerpen, deze keer niet om te gaan lopen maar om te gaan werken. De migratie van een paar honderdduizend klanten van de ene database naar de andere moest immers getest worden.

Nu is dat niet zo erg, op een zondagochtend naar Antwerpen werken. Er is immers geen verkeer onderweg. Helaas zijn er wel wielertoeristen op de baan. Ik weet ook wel dat je ze niet allemaal over dezelfde kam mag scheren, ik ben tenslotte zelf ook jaren wielertoerist geweest.

Maar de bende die ik vandaag tegenkwam sloeg toch wel alles. Ik sta te wachten om linksaf te slaan aan het rode licht. Het verkeerslicht naar rechts springt op groen wat dus betekent dat het het verkeer dat van links komt al rood licht heeft. Een halve minuut later springt het licht ook voor mij op groen en net op het moment dat ik wil optrekken moet ik alles dichtgooien voor een bende “wielerterroristen” die dus doodleuk door het rode licht rijden om het kruispunt over te steken. En dan verschieten ze dat er accidenten gebeuren. Het beste van al was natuurlijk dat die mannen mij aankeken alsof ik de gevaarlijke was.

Op ’t werk ging alles wel vrij goed. Hier en daar nog wat schoonheidsfoutjes maar al bij al een geslaagde migratie. Het beste moment kwam echter toen ik pas thuis was en telefoon kreeg van Steven. Hij had namelijk net een SMS gekregen van van onze commerciële directeur met de bevestiging dat we WEL MOGEN MEEDOEN aan de Roparun 2010. Gelukkig had ik al op zeker gespeeld en onze inschrijving doorgemaild naar Holland.

Op 24-05-2010 hoop ik dus een foto te maken net als de onderstaande foto.

Wees gerust, ik ga het niet hebben over de nieuwste film met Hugh Grant maar wel over mijn – sportieve – namiddag. De tweede Zaterdag van september betekent in Vorselaar namelijk niet alleen dat het Kermis is maar sinds enkele jaren ook dat er veel gelopen wordt. Dan organiseren de Kasteellopers namelijk hun Monumentenloop.

Er worden kinderlopen georganiseerd en de iets groteren is er 4km, 8km, 14km of 28km. Na een succesvolle eerste editie in 2007 werd dit jaar, voor de tweede keer, ook een Monumentenmarathon georganiseerd.

Op mijn programma stond vandaag een duurloop maar aangezien mijn kapster ook lid is van de Kasteellopers was ik moreel verplicht om daar te gaan lopen. Wie weet met welk kapsel kom ik anders de volgende keer buiten 😉

Een echte verplichting was het wel niet want het is een heel mooie omloop. Ik moest wel kiezen. De 28km was net dat beetje teveel. Ik kon dus voor de 14km kiezen en dan een stukje als “zwartloper” mee verder lopen. Ik had ook voor de 28 kunnen inschrijven en dan uit de wedstrijd stappen maar dat zag ik ook niet zitten.

Ik heb dan maar een compromis gemaakt. Om 13u zou ik de 8km lopen en om 14u30 de 14km, samen toch goed voor 22km. Zo gezegd, zo gedaan. Het eerste deel van het plan ging probleemloos. De 7,67 km afgelegd in bijna 48 minuten. Daarna even naar mijn fiets en mijn kletsnat shirt geruild voor een droog exemplaar en om half drie dan vertrokken voor de 14 km. De eerste helft daarvan ging heel goed. Aan de eerste drankpost werd ik trouwens verrast door een bekend gezicht. Mede-Roparunner Yannick stond daar namelijk in zijn hoedanigheid als Rodekruisvrijwilliger drank uit te delen.

De laatste 3 km van de loop waren wel een marteling. Ik dacht wel dat ik mijn eerste jogging eigenlijk te snel had afgelegd en ik kreeg blijkbaar gelijk. Bovendien begon ik last te krijgen van een paar tenen. Na 1u37 liep ik over de finish, een paar minuten later gevolgd door de eerste van de 28km ! Oef … net niet gedubbeld maar wel met bebloede tenen (een nagel die net iets te dicht bij een andere teen kwam).

Morgen wordt er niet gelopen. Ik moet namelijk gaan werken. Op zich is dat vervelend maar misschien zit er morgen wel een mailtje in mijn mailbox waarin staat dat we toch mogen meedoen aan de Roparun. Ik ga ons sowieso inschrijven. Als het dan alsnog een “NJET” wordt dan kan ik nog altijd cancelen.

Rare dag gehad vandaag. Hoop, gevolgd door teleurstelling, gevolgd door nieuwe hoop …

Vandaag was namelijk de dag waarop ik zou te weten komen of we al dan niet een budget zouden krijgen om deel te nemen aan de Roparun editie 2010.

Om drie uur kwam dan het mailtje … en neen, er was geen ruimte voor een dergelijk budget. Uiteraard is dat een teleurstelling al was er ook een heel klein beetje het gevoel van opluchting. De editie van dit jaar heeft me immers behoorlijk wat slapeloze nachten bezorgd. Maar ja, niets aan te doen. Mailtje gestuurd naar het team, naar de Roparun organisatie en naar Gerda van Kom Op Tegen Kanker.

Ik had me er al bij neergelegd tot ik zo’n 10 minuutjes geleden telefoon kreeg van Steven. Hij was even weggeglipt van een commerciële bijeenkomst en was zijn mailbox gaan checken. Terug op de bijeenkomst het nieuws meegedeeld aan enkele personen daar waaronder onze commerciële directeur Dirk, die een grote Roparunfan is (en zelf al een paar keer heeft meegedaan). Dirk heeft dan direct contact gezocht met het directiecomité en nu zijn de kansen ineens weer helemaal gedraaid. De kans is dus ook groot dat wel kunnen meedoen. En we hebben nog tijd tot maandagochtend 9u om gebruik te maken van ons voorrangsrecht bij het inschrijven. Duimen maar !

Iets minder gelopen dan oorspronkelijk gepland vandaag. Normaal gezien zou ik 10 kilometer lopen maar het zijn er maar 8 geworden.

Ik moest om 9u echter een opleiding geven en daar moest toch nog één en ander voor worden voorbereid. Ik weet wel dat die twee extra kilometer maximaal een kwartiertje extra tijd vragen maar ik heb het kwartiertje toch nodig gehad.

Het lopen op zich ging heel goed. Ik heb ongeveer hetzelfde toertje gedaan als eergisteren. Maar vandaag heb ik wel mijn fluo-hesje voor de eerste keer bovengehaald. Om half zeven ’s morgens is het namelijk nog behoorlijk donker.

Na een lange werkdag heb ik vanavond dan eens voor de grap mijn Garmin terug ingeschakeld voor de terugrit naar huis. Als je het grafiekje bekijkt dan kun je zo zien waar de op- en afritten zijn.

De eerste 7,5 km gaan over de Antwerpse Ring tot aan het Rivierenhof. Telkens er een oprit is zakt de snelheid, vaak tot nul. Volgens mij is dat een bewijs dat ze best een paar opritten sluiten (zeker die van Borgerhout en eventueel ook die van Berchem). Maar ja … ik ben geen verkeersspecialist hè. Ik moet wel zeggen dat het vandaag nog vrij vlot verliep : 33 km op 40 minuten, dat heb ik ooit al anders geweten.

De laatste weken kan ik elke avond bevoorrechte getuige zijn van een mooi natuurspektakel.

Ergens bij één van de buren wonen namelijk twee vleermuizen, door mij liefdevol Batje en Vladje gedoopt. En ’s avonds, bij het invallen van de duisternis worden die beestjes actief en beginnen ze aan hun opwarm oefeningen.

En dat is dus echt mooi om te aanschouwen. Ze scheren daarbij laag over de grond en maken bochten die je niet voor mogelijk houdt. Ik heb al een paar keer geprobeerd om een foto te nemen maar dat is onbegonnen werk. Zelfs een filmpje maken is moeilijk omdat ze zo klein zijn. Ik blijf echter proberen en wie weet, misschien lukt het me ooit om zo’n mooie foto te maken als hierboven.

Ook op Coca-Cola gebied was het weer een mooie dag. Het is eigenlijk een rustige zomer geweest maar de laatste tijd stromen de collector items weer binnen.

Eerst was er de drinkbus die mijn collega Heidi uit Italië had meegebracht. Dan was er het blikje dat mijn broer uit Zweden meebracht. Iets later kreeg ik twee blikjes uit Hong Kong en China via ex-collega Saskia en nog wat later bracht de Post me twee fantastisch mooie flesjes van 1996 uit de USA die Mieke had ontdekt bij de grote schoonmaak.

En gisterenavond had mijn andere broer onderweg in een wegrestaurant nog drie drinkbussen op de kop getikt. Ze lijken uit dezelfde reeks te komen als de Italiaanse alleen hadden ginder blijkbaar 7 verschillende bussen en hier maar drie.