Het is één van de bekendste boeken van Johan Daisne maar de laatste maanden is het ook het motto van de Kempense pendelaar.
De Kempense pendelaar heeft behoorlijk wat afgezien. Eerst was er de hoogspanningsmast die in Lint het treinverkeer tussen Lier en Duffel (en dus ook tussen Turnhout en Brussel) een tijd lang in de war stuurde.
Dat probleem was nauwelijks opgelost of het seinhuis in Herentals brandde volledig uit. Gevolg ? Weer enkele maanden miserie.
Nu ook dat probleem sinds 21 september uit de lucht is valt er regelmatig een trein in panne. Ook vandaag was dat het geval. Het was niet “mijn” trein maar wel de trein die net voor ons het station binnengereden was (en uiteraard was het de trein van de lijn Brussel-Turnhout, de meest geplaagde lijn van het land). Die trein stond op spoor 2 en kon niet meer vertrekken. En laat spoor 2 nu net het spoor zijn waar wij normaal gezien binnenkomen … Een half uur hebben we daar staan wachten tot we eindelijk binnenreden op … spoor 5 ! Waarom ze dat geen halfuur vroeger hadden kunnen bedenken is me een raadsel. Het was er in ieder geval wel de oorzaak van dat ik mijn PC vandaag niet heb kunnen afhalen.
walkingwithluc 