Alles is gepakt, de laatste zaken zijn afgeprint … ik ben er dus klaar voor. Morgen vertrek ik op mijn jaarlijkse vakantie. En voor de verandering ga ik eens naar … Engeland.

Deze keer wordt het wel onbekend gebied voor mij. Het is namelijk de eerste keer dat ik de “East of England” bezoek.

Eerste uitvalsbasis wordt The Bell Hotel in Thetford. Voor de meeste mensen waarschijnlijk een hotel als een ander. Voor mij echter niet. Dit is immers het Dad’s Army Hotel. Hier werd de eerste scène van de eerste aflevering van mijn favoriete comedy opgenomen. Veel van de buitenopnamen van de reeks werden bovendien in Thetford en omgeving opgenomen.

Verder zal ik vooral eigendommen van British Heritage bezoeken, kastelen, ruïnes, landhuizen enzovoort. En uiteraard ga ik ook genieten van de rust en neem ik een paar boeken mee. Zelfs de laptop gaat mee dus volledig stil zal het hier waarschijnlijk niet zijn.

Ik begin er stilaan terug bovenop te komen. Kan moeilijk anders. Ik heb de afgelopen 24 uur immers bijna 17 uur geslapen !

Gisteren iets na negen uur in bed gekropen en vanmorgen om 11u er terug uitgestapt. Dat betekent 14 uur non-stop geslapen. En deugd dat het gedaan heeft. Ook deze namiddag nog een paar uur ingedommeld.

Het enige waar ik nu nog last van heb is die enkel. De kennismaking met het Franse asfalt was blijkbaar toch harder dan gedacht. De knie laat niet meer zich horen maar de enkel wringt toch nog wat tegen. Toch neem ik mijn loopgerief mee op vakantie. Binnen een paar dagen toch eens proberen hoe het aanvoelt. Nijlen laat ik morgen wel aan me voorbijgaan. En de Flexiumgel gaat mee naar Engeland.

Nog twee keer slapen en ik ben weg voor twee weken !

Ik heb hem vandaag gekregen … de fameuze Roparunklop.

Tijdens het Roparunweekend slaap je niet of toch heel weinig, je eet op heel onregelmatige tijdstippen (als je tenminste al iets binnenkrijgt) en toch blijf je doorgaan.

Je adrenaline zorgt daar immers voor.

De dag na het weekend kom je meestal nog goed door maar vroeg of laat komt “de klop”. Je kan amper nog iets doen. Je vergeet dat je dingen gedaan hebt. je vergeet dat je dingen moet doen. Kortom, de roofbouw die je op je lichaam hebt gepleegd eist zijn tol.

En die klop heb ik dus vandaag gekregen. Hoe krijg je die weg ? Slapen, slapen en nog eens slapen. Morgen gaat me dat niet lukken want dan moet ik mijn laatste dag gaan werken maar zaterdag zal er weinig anders gedaan worden.

Met de enkel gaat het ondertussen goed tot vrij goed. De knie speelt me nog wel parten, vooral wanneer ik lang gezeten heb en moet rechtkomen. Zaterdag toch eens proberen of ik kan lopen. Anders heeft het zondag weinig zin om in Nijlen een 10km te gaan lopen.

Na een vijfdaags Roparunweekend heb ik de afgelopen nacht nog eens in een echt bed geslapen.

Mijn vijfdaags Roparun-weekend was zwaar, oh zo zwaar. Het moeilijkste om te verwerken is het gebrek aan slaap. Als ik tijdens die vijf dagen 20 uur heb geslapen dan zal het veel zijn.

Verder was het weekend geweldig. Op vrijdag samen met Werner, Carine en Chris alle materiaal en eten afgehaald voor het weekend. De dag begon om acht uur en het was kwart voor twaalf toen alles ingeladen was.

Zaterdag dan tegen half negen naar Antwerpen gereden om de rest van het team op te laden. Ondertussen hadden we het gezelschap van Yannick en Kim gekregen. Wonder boven wonder stond iedereen klaar in Antwerpen. Alles ingeladen, groepsfoto gepakt en dan naar Parijs.

Op één of andere manier zijn we er in geslaagd om het dichtst bij de start liggend parkeerplaatsje te krijgen. Om tien over vier werden we dan op gang geschoten.

En vanaf dat moment staat alles in het teken van lopen, fietsen, wisselen, eten en indien mogelijk ook een beetje slapen al komt er van dat laatste meestal zo goed als niets in huis.

De voorbereiding was door het wegvallen van enkele sponsors en vooral van twee lopers in de laatste weken voor de start al behoorlijk moeilijk geweest. Maar nu zag het er goed tot we zo’n twee uur onderweg waren en we een telefoontje kregen van ons B-team. En wat zeiden die mensen ? Ze meldden ons doodleuk dat ze met hun mobilhome aan de kant stonden.

Dat is nu niet iets dat je als Overal Teamcaptain wil horen, zeker niet wanneer je pas gestart bent. Maar toen ik hoorde dat ze al contact hadden genomen met Touring Assistance, Avis (om eventueel een nieuwe mobilhome te huren) en met RS Cars dan was ik al iets geruster.

Uiteindelijk is Rudy van RS Cars naar Frankrijk gereden met een nieuwe (kleinere) mobilhome. Wij bleven ondertussen maar verder lopen en fietsen. Toen we op ons wisselpunt aankwamen was het B-team er nog niet dus besloten we om nog enkele kilometers verder te lopen.

Tijdens dat stukje heb ik dan kennis gemaakt met het franse asfalt. Even concentratieverlies, voet half op de weg en half ernaast en daar lag ik. Gevolg : dikke enkel, pijnlijke knie, pijnlijke vinger aan de linkerhand en wat schaafwonden aan rechterhand en rechterdij. De handen zijn ondertussen pijnvrij maar op de knie en enkel zal de komende dagen nog veel gel gesmeerd worden. Vooral de knie is nog stijf, de enkel was vakkundig ingetapet door Yannick dus die is veel beter. Van lopen is de komende dagen geen sprake vrees ik.

Verder is de Roparun quasi vlekkeloos verloren. Even een aanvaring gehad met een “over enthousiaste” loper maar dankzij een bijna driedubbele fietsshift heb ik alle frustraties uit mijn lijf kunnen fietsen.

En toen we maandag om kwart over drie over de finish op de Coolsingel liepen viel dan alle last van mijn schouders. We hadden ons doel bereikt, Rotterdam bereikt aan de opgegeven snelheid, geen schade aan teamleden, fietsen of mobilhomes en daarbij nog 5.750 euro ingezameld voor Kom Op Tegen Kanker.

Afgelopen vrijdag was ik er nog van overtuigd dat dit mijn laatste Roparun zou worden maar gisteren na een dagje uitpakken was dit al helemaal omgeslagen. Tijdens ons afsluitend dineetje werden al volop plannen gemaakt voor volgend jaar. En toen ik een hint gaf aan het lid van het directiecomité dat ons voor dit jaar een budget had toegekend, dat we ook in 2010 wel zouden willen deelnemen was het antwoord helemaal niet negatief, eerder het tegendeel. Dat belooft dus ! Volgend jaar proberen we weer om ons zodanig uit te putten dat we nog vijf dagen later als een zombie over de afdeling lopen.

Meer sterke verhalen en annekdotes zijn de komende dagen te lezen op onze teamblog.