walkingwithluc

Na een vijfdaags Roparunweekend heb ik de afgelopen nacht nog eens in een echt bed geslapen.

Mijn vijfdaags Roparun-weekend was zwaar, oh zo zwaar. Het moeilijkste om te verwerken is het gebrek aan slaap. Als ik tijdens die vijf dagen 20 uur heb geslapen dan zal het veel zijn.

Verder was het weekend geweldig. Op vrijdag samen met Werner, Carine en Chris alle materiaal en eten afgehaald voor het weekend. De dag begon om acht uur en het was kwart voor twaalf toen alles ingeladen was.

Zaterdag dan tegen half negen naar Antwerpen gereden om de rest van het team op te laden. Ondertussen hadden we het gezelschap van Yannick en Kim gekregen. Wonder boven wonder stond iedereen klaar in Antwerpen. Alles ingeladen, groepsfoto gepakt en dan naar Parijs.

Op één of andere manier zijn we er in geslaagd om het dichtst bij de start liggend parkeerplaatsje te krijgen. Om tien over vier werden we dan op gang geschoten.

En vanaf dat moment staat alles in het teken van lopen, fietsen, wisselen, eten en indien mogelijk ook een beetje slapen al komt er van dat laatste meestal zo goed als niets in huis.

De voorbereiding was door het wegvallen van enkele sponsors en vooral van twee lopers in de laatste weken voor de start al behoorlijk moeilijk geweest. Maar nu zag het er goed tot we zo’n twee uur onderweg waren en we een telefoontje kregen van ons B-team. En wat zeiden die mensen ? Ze meldden ons doodleuk dat ze met hun mobilhome aan de kant stonden.

Dat is nu niet iets dat je als Overal Teamcaptain wil horen, zeker niet wanneer je pas gestart bent. Maar toen ik hoorde dat ze al contact hadden genomen met Touring Assistance, Avis (om eventueel een nieuwe mobilhome te huren) en met RS Cars dan was ik al iets geruster.

Uiteindelijk is Rudy van RS Cars naar Frankrijk gereden met een nieuwe (kleinere) mobilhome. Wij bleven ondertussen maar verder lopen en fietsen. Toen we op ons wisselpunt aankwamen was het B-team er nog niet dus besloten we om nog enkele kilometers verder te lopen.

Tijdens dat stukje heb ik dan kennis gemaakt met het franse asfalt. Even concentratieverlies, voet half op de weg en half ernaast en daar lag ik. Gevolg : dikke enkel, pijnlijke knie, pijnlijke vinger aan de linkerhand en wat schaafwonden aan rechterhand en rechterdij. De handen zijn ondertussen pijnvrij maar op de knie en enkel zal de komende dagen nog veel gel gesmeerd worden. Vooral de knie is nog stijf, de enkel was vakkundig ingetapet door Yannick dus die is veel beter. Van lopen is de komende dagen geen sprake vrees ik.

Verder is de Roparun quasi vlekkeloos verloren. Even een aanvaring gehad met een “over enthousiaste” loper maar dankzij een bijna driedubbele fietsshift heb ik alle frustraties uit mijn lijf kunnen fietsen.

En toen we maandag om kwart over drie over de finish op de Coolsingel liepen viel dan alle last van mijn schouders. We hadden ons doel bereikt, Rotterdam bereikt aan de opgegeven snelheid, geen schade aan teamleden, fietsen of mobilhomes en daarbij nog 5.750 euro ingezameld voor Kom Op Tegen Kanker.

Afgelopen vrijdag was ik er nog van overtuigd dat dit mijn laatste Roparun zou worden maar gisteren na een dagje uitpakken was dit al helemaal omgeslagen. Tijdens ons afsluitend dineetje werden al volop plannen gemaakt voor volgend jaar. En toen ik een hint gaf aan het lid van het directiecomité dat ons voor dit jaar een budget had toegekend, dat we ook in 2010 wel zouden willen deelnemen was het antwoord helemaal niet negatief, eerder het tegendeel. Dat belooft dus ! Volgend jaar proberen we weer om ons zodanig uit te putten dat we nog vijf dagen later als een zombie over de afdeling lopen.

Meer sterke verhalen en annekdotes zijn de komende dagen te lezen op onze teamblog.