Voor diegenen die het nog niet wisten … ’t was nationale treinstaking vandaag.

Ik ga het niet hebben over de zin of onzin van dergelijke stakingen, daarvoor moeten jullie op de forums van de verschillende kranten zijn.

Omdat er grote files verwacht werden leek de auto geen goed alternatief dus zoals gisteren beloofd heb ik vandaag het "stalen ros" nog eens van stal gehaald; Vanmorgen om vijf voor zes de deur achter me dicht getrokken om de tocht van om en bij de 30 km te beginnen. Ondanks het feit dat het gemakkelijk 2 jaar geleden is dat ik nog met die fiets gereden heb viel het tochtje best mee.

Na 29,5km fietsen stond ik om kwart over zeven al onder de douche op ’t werk. Een kwartiertje later kon ik fris en opgewekt aan een zware dagtaak beginnen (een hele dag opleiding geven is immers geen lachertje).

De vrees voor superfiles bleek trouwens ongegrond. De meeste van mijn collega’s die wel met de auto komen werken zijn, die waren allemaal vroeger op het werk dan normaal. Iets vroeger vertrokken uit schrik voor files en dan blijkt er geen verkeer te zijn.

Rond half vijf terug naar beneden, terug omgekleed en iets voor vijven terug naar huis met de fiets. Dat ging iets minder vlot omdat er op bepaalde stukken behoorlijk wat tegenwind was. Met nog 10 km te gaan één steen op het fietspad niet zien liggen en ik had prijs … achterband lek. Maar zelfs het vervangen van een binnenbandje lukte na al die tijd nog zonder problemen.

Uiteindelijk vandaag toch dik 60 km gefietst. Als ik er bij het lopen later deze week geen last van heb dan is dat zeker voor herhaling vatbaar. Ik ga dan niet wachten tot aan de volgende staking maar bijvoorbeeld één keer per week met de fiets gaan werken lijkt me wel leuk (en dan wordt die fiets ook nog eens gebruikt).

Een week na de Roparun kunnen we twee resultaten bekend maken. We zijn 246^ste geworden van 251 teams. We hebben 49u51m48s nodig gehad voor de 533,6km. Onze gemiddelde snelheid lag dus op 10,70 km/u, slechts 0,30km onder onze opgegeven snelheid. Hierdoor waren we een kleine 20 minuten sneller dan de moedige mensen van Lotgenoten Vlaanderen (die we onderweg heel vaak zijn tegengekomen en aangemoedigd hebben) en slechts een klein kwartiertje trager dan de ex-topsporters van Stars for Life. Het verschil tussen ons en het snelste team dat net geen 33u heeft nodig gehad mogen jullie zelf uitrekenen.

Ook het totale bedrag dat we ingezameld hebben en via de Roparunstichting kunnen overmaken aan Kom Op Tegen Kanker is bekend. Dat bedraagt namelijk 4.500 euro. Niet slecht wanneer je bedenkt dat dit bedrag uitsluitend door onze collega’s werd geschonken.

Nu kunnen we beginnen lobbyen om ook volgend jaar weer te kunnen deelnemen. Als dat lukt dan zal het waarschijnlijk wel met een ander organisatiecomité gebeuren. Met uitzondering van mezelf was dit voor hen immers de vierde Roparun op rij. De meeste deelnemers staan niet bij stil bij het vele werk dat er in zo’n organisatie zit en beseffen niet hoeveel tijd er wordt ingestoken. Het is dan ook begrijpelijk dat er een nieuw organisatiecomité wordt gevormd. Wie, wat, waar en wanneer zullen we volgende week waarschijnlijk beslissen tijdens onze organisatiemeeting; Maar dat zijn zorgen voor later.

Gisteren mijn tweede "na-roparun-loopje" gedaan. Het zijn weer 4km geworden, net binnen de 24 minuten afgewerkt. Ik heb wel ontdekt dat ik met mijn "werk-loopschoenen" even naar RS Labs zal moeten. Na het herstelloopje van vorige donderdag had ik immers meer last van mijn benen dan na de 60km die ik tijdens het Roparunweekend heb gelopen. Dat kan volgens mij enkel aan de schoenen liggen. Voorlopig loop ik dan ook enkel nog op mijn Roparunschoenen.

Morgen zit lopen er niet in. Met de trein gaan werken zit er niet in. Met de auto gaan werken lijkt me evenmin een goed idee. Dus wordt het stalen ros van de haak gehaald en rij ik met mijn koersfietske naar ’t werk (32 kilometerskes enkel).

Voor de liefhebbers nog de cijfertjes van gisteren.

Rond halfdrie aangekomen aan het NN-gebouw Delftse Poort waar we gebruik kunnen maken van de parkeergarage en eventueel nog kunnen douchen. De ING-collega’s zijn ondertussen al aangekomen, ruim vóór hun opgegeven schema. Volgens de laatste berichten zouden wij rond half vijf moeten binnenkomen.

We begeven ons met z’n allen naar het instapvak om het B-team op te wachten. Ook ex-collega Sally is van de partij. Zij heeft zelf tweemaal de Roparun gelopen en kon het niet laten om ons, en de ING-collega’s, welkom te heten.

 

Om 16u10 is het dan zover … met z’n achttienen beginnen we aan de laatste honderden meters van de Roparun. Alle pijn, alle pech, al het afzien, alle stress, alle slaapgebrek … het verdwijnt als sneeuw voor zon wanneer we over die finishlijn lopen.
De champagne stroomt dan ook rijkelijk. Er wordt heel wat afgekust en geknuffeld. We hebben het weer gedaan ! Na het nemen van de nodige foto’s wordt de dag dan afgesloten in Hotel New York met een smakelijk afscheidsmaal in het gezelschap van team 234.

Dan volgt nog de lange rit naar Antwerpen en vandaar naar Lippelo waar we op dinsdag de mobilhomes een grondige poetsbeurt geven en dan begint (hopelijk) het aftellen naar de volgende editie.

Rest er mij niets anders meer dan iedereen te bedanken.

 

Bedankt B-team (Eric, Stef, Cindy, Selena, Caroline, Nadine, Steven en Pascal) omdat jullie de helft van het parcours voor jullie rekening hebben genomen.

Bedankt Patrick en Chris voor het smakelijke eten dat jullie geprepareerd hebben.

Bedankt Marc, Gunther en Marleen omdat jullie mijn lagere gemiddelde snelheid gecompenseerd hebben. Bedankt Marleen voor de steun tijdens de trainingen.

Bedankt Kim omdat je ons zo snel in Parijs hebt gebracht. Bedankt Silvano omdat je mij hebt laten voelen wat het is om door een mobilhome te vliegen. Bedankt Benedict voor "de zeven". Bedankt Carine omdat je zo’n goede teamcaptain was en natuurlijk ook voor je steun tijdens de vele trainingen. Onze loopprestaties vervallen immers in het niets in vergelijking met jullie prestatie als begeleider.

Bedankt ook aan alle echtgenoten en echtgenotes die hun wederhelft drie dagen hebben afgestaan voor het goede doel, zelfs op hun huwelijksverjaardag !

BEDANKT en hopelijk tot volgend jaar.

Het is bijna middernacht van zondag op maandag wanneer we aan onze laatste shift van 90 km beginnen. Eindelijk kunnen we eens lopen in minder tropische temperaturen. Bovendien mogen we, op een paar bruggen na, ook eens op een vlak parcours lopen. Het doet echt deugd.

Om kwart over één werk ik mijn eerste 6km af waarin ik er zelfs in slaag om een team voorbij te steken ! In de buurt van Kruibeke passeer ik immers het team van Lotgenoten Vlaanderen die 20 minuten vóór ons in Parijs waren vertrokken. ’t Is eens zo iets anders dan altijd maar voorbijgestoken worden. Voor onze tweede 6km besluiten Marleen en ik om eens iets anders te proberen en aflossingen van 3km te doen. Terwijl de ene loopt zit de andere op de fiets. Marleen krijgt wel het genoegen om door de voetgangerstunnel te lopen. Bij het uitkomen van die tunnel staan de mensen van Kom Op Tegen Kanker ons op te wachten met wat drinken.

Via de haven gaat het dan richting Nederland. De korte afwisselingen gaven trouwens toch niet het gehoopte resultaat, noch voor Marleen, noch voor mij.

 

Toen kwam het dieptepunt van deze Roparun : ik was volledig maar dan ook volledig leeg. Terwijl ik genoot van wat extra rust nam één van mijn collega’s mijn voorlaatste 5km over. Ik kon het echt niet meer af. Terwijl de rest van het team genoot van Ossendrecht (waar heel het dorp en zijn inwoners opgingen in het thema van dit jaar : het sprookjesbos) ben ik er op één of andere manier in geslaagd om een klein kwartiertje te slapen. En dat kwartiertje heeft wonderen verricht. Ik was er terug bovenop. Iets over halfzeven begon ik aan mijn laatste 5km, de voorlaatste van ons team. Het wisselen met ons B-team verliep wat chaotisch maar rond 8u30 zaten we na een verfrissende douche met z’n allen te genieten van een smakelijke portie spek met eieren.

 

 

Terwijl sommigen genoten van een paar uurtjes rust in Bergen op Zoom en anderen de mobilhome al een beetje proper maakten zijn we rond de middag richting Rotterdam vertrokken om onze teamgenoten te ontvangen op de Coolsingel.

Wordt Vervolgd.

Even over vijven …Carine maakt ons wakker met slecht nieuws. Het B-team heeft een rampzalige nacht gehad … onze fietsen hebben het begeven, eentje met een gebroken ketting (mijn eigen fiets), een andere met een kapot wiel en nog eentje waarvan de versnelling doordraait. Wanneer het terug aan ons is doen we dat dan ook op de reservefietsen. Ondertussen lopen we wel achter op het schema.

We volgen weer hetzelfde loopschema als zaterdag.

 

Marc begint met 11km, dan lopen Gunther, Marleen en ikzelf 2 x 6km. Marc loopt zijn tweede sessie van 11km en de rest van ons loopt 2 x 5 km. Mijn eerste sessie van 6km loop ik zelfs tegen een gemiddelde snelheid van 9,7 km.u, ondanks het heuvelachtige parcours en de zon die het al behoorlijk warm maakt. De laatste sessie van de dag loop ik om 14u40. Het is ondertussen zodanig warm geworden dat ik de helft van mijn 5km aan één van de collega’s overlaat. 

Om kwart over drie kunnen we dan net over de Belgische grens de fakkel doorgeven aan ons B-team.

Op de parking van een Colruyt-winkel kunnen we dan met z’n allen genieten van onze eerste warme maaltijd, zoals steeds fantastisch smakelijk gereed gemaakt door Patrick en Chris van onze Flying Food Squad. Ook het A-team van ING laat het zich smaken.

Dan is het snel het volgende aflossingspunt : Café De Roos in St.Anna/Hamme. Eerst zouden we echter nog een bezoekje brengen aan de brandweerkazerne in Kruibeke waar collega Hans vrijwilliger is. Daar mogen elk jaar een aantal teams even komen genieten van een verfrissende douche, een frisse pint, een kom verse soep of gewoon even rusten. Ik ben na één drankje al terug in bed gekropen. Echt slapen is er weer niet van gekomen maar ik heb in ieder geval gerust.

Na Kruibeke terug naar Café De Roos waar sommigen zich toch nog aan een (succesvolle) poging tot slapen hebben gewaagd. Aan het café was het een weerzien met collega’s (Marleen, Hilde) en ex-collega’s (Richard, de man die bij ons het Roparunvuur heeft aangestoken en John, onze ex-CEO die twee jaar op rij een team van 50 man afvaardigde naar de Roparun).

Net vóór middernacht begonnen we dan uiteindelijk aan onze laatste sessie die ons door een nachtelijk Antwerpen zou sturen.

Wordt Vervolgd.

Om 5 uur was ik al klaarwakker. Rond halfzeven arriveerde teamgenoot Kim. Nog even de laatste voedsel-en drankvoorraden inladen zodat we rond 7u vertrokken richting De Hertoghe om de ongeduldige teamgenoten op te pikken. Snel een paar groepsfoto’s nemen en om acht uur begonnen aan de tocht naar Parijs. De sfeer zat er al direct in.

Om half één stonden we geparkeerd aan de Boulodrome. Daar hadden we al onze eerste aanvaring met de organisatie. Omwille van de beperkte plaats aan de startzone mochten "kleine" en "grote" auto’s niet op dezelfde plaats parkeren. De bestelwagen van Patrick was dus een kleine wagen. Dan toch maar snel ter plaatse een pak boterhammen geprepareerd en een hoop blikjes en drinkbussen overgeladen. Het A-team vertrok ondertussen richting Pasta Party om nog snel een pastaatje binnen te werken.

Om 13u59 vertrokken dan de eerste teams waaronder Lotgenoten Vlaanderen, een team van (ex)kankerpatiënten met Phara de Aguirre en Kristien Van den Bon (http://cancer-chicklit.skynetblogs.be/)  als teamleden. We zouden hen nog vaker tegenkomen. Even later zou ook een team van Bekende Nederlanders starten.

Om 14u19 was het dan aan ons. Marc zou de eerste 12 km voor zijn rekening nemen onder begeleiding van Kim en Silvano. We hadden dan even wat problemen om terug op het parcours te geraken. We moesten immers via een andere poort het park uit. Gunther was onze tweede loper, Marleen de derde en ik tenslotte de vierde. Wij deden echter korte aflossingen variërend van 5 tot 7 km (andere teams verklaren ons trouwens gek als we dat vertellen, zij doen meestal aflossingen van maximaal 2km).

Om 16u24 was het dan eindelijk zover … mijn Roparundebuut … het moment waarvoor ik 6 maanden lang getraind heb. Benedict en Carine zouden me begeleien. Al bij al viel het best mee. Benedikt die op dat moment onze kaartlezer was stuurde me wel de verkeerde kant op maar maakte het onmiddellijk terug goed door zelf terug te lopen tot op het parcours zodat ik even kon rusten. Om 18u30, 21u10 en 22u24 was ik opnieuw aan de beurt. Uitendelijk zou 22,80 km lopen aan een gemiddelde snelheid van 8,90 km/u. Die laatste 800 meter waren eigenijk niet voorzien maar ja, als het aflossingsteam niet eerder een parkeerplaats kan vinden dan moet je door … De eerste shift zat er voor ons op. Snel door naar het volgende wisselpunt, zo’n 90km verder om te proberen nog wat te slapen. Helaas is dat niet echt gelukt voor mij.

Wordt vervolgd

Vandaag trouwens voor de eerste keer terug gaan lopen. Vanochtend rond 7u een herstelloopje van ongeveer 4km. Tijd, hartslag en dergelijke waren totaal onbelangrijk dus heb ik de Garmin thuisgelaten.

Eerst tegen 11u30 naar ’t werk gereden om nog wat tombolaprijzen uit te delen. Alle lootjes zijn nog niet verkocht maar daar proberen we volgende week nog iets aan te doen (ondertussen is dat dus eigenlijk deze week). Ondertussen ook mijn mailbox nog even controleren op laatste nieuwtjes. Er was een verlossend mailtje van Stef binnengekomen : de langverwachte VIVIUM-loopkledij was op donderdag om 21u30 bij hem thuis geleverd. Zijn vrouwtje is dan nog zo lief geweest om al die kledij een keer te wassen zodat ze beter zouden "werken".

Om 14u dan vertrokken richting Lippelo om bij Patrick thuis de mobilhomes te bestickeren en vooral in te laden. Toen ik daar aankwam waren Caroline en Stef al volop bezig met plakken. Caroline had voor haar subteam de grootste van de twee mobilhomes gekozen (ik zou hetzelfde gedaan hebben, zeker wanneer ik net als haar vorig jaar in de allerallerkleinste van alle mobilhomes een Roparun had moeten afhaspelen).

Ook Kees van onze ING-vrienden was zoals gebruikelijk van de partij. We hadden immers afgesproken dat we het Flying Food Squad samen met hen zouden delen. Als je dat zo bekijkt dan neem je toch een boel mee. Een aantal kilo’s vlees, groenten, brood, beleg, water, sportdrank, frisdrank, fruitsap, chocolademelk, koeken (van sponsor LU). Pluspunt was het feit dat er drie nieuwe Coca Cola Light blikjes bijzaten.

Toen bijna alles ingeladen was zijn dan ook nog ING’ers Joeri en Sandra toegekomen. Nadat Stef en Caroline al terug naar huis waren ben ik samen met de ING’ers nog gezellig gaan eten in een taverne in de buurt. We hebben de avond dan afgesloten met een terrasje. Rond middernacht onder de lakens gekropen in de (vergeefse) hoop toch een paar uurtjes slaap te vatten.

Wordt vervolgd

Het heeft ons bloed, veel zweet en een paar tranen gekost maar we hebben het gedaan …

Gisteren rond 16u20 zijn we met de 18 teamleden over de finish op de Coolsingel in Rotterdam gelopen, 533 km en 50 u na ons vertrek in Parijs.

Zelf heb ik een dikke 60 km gelopen.

Het is een zware bevalling geweest. Het hele verhaal krijgen jullie de volgende dagen te lezen. Hieronder alvast de foto "vóór" en de foto "na".

Maar nu ga ik eerst relaxen in bad, een beetje eten en vooral slapen, slapen en nog eens slapen.

 

Nog even een kort berichtje vóór ik vertrek. Collega Leni die momenteel thuis geniet van haar zwangerschapsverlof heeft de Roparun perfect samengevat in een paar zinnen en die wil ik wel met jullie delen.

Eigenlijk is dat hetzelfde als een bevalling he …. ge moet de start in Parijs bekijken als het breken van de vliezen …. eens dat gebeurd is kunt ge niet meer terug … ge moet gewoon blijven doorgaan wat er ook gebeurt … en dan "plots" staat ge daar in Rotterdam aan de finish en is al die pijn en dat afzien vergeten.

Ze voegt er nog wel aan toe : Van die epidurale verdoving zou ik wel afblijven, ge hebt dan zo weinig gevoel in uw benen he!!!!

Dat was het dan. Indien jullie ons willen volgen dan kan dat via http://www.roparun.nl/

Alle teams zijn te volgen via Google Earth met tussentijden en verwachte doorkomsten (wij zijn team 231) . Foto’s die gemaakt zijn onderweg kunnen bekeken worden en op maandag zijn alle binnenkomsten Live te bekijken.

‘Nu is het echt bijna zover … nog 1 dag te gaan en dan begin in aan het grote avontuur. Zaterdagochtend rond 7u vertrekken we met 18 Vivium’ers naar Parijs om daar om 14u19 stipt de tocht van 533,6 km naar Rotterdam aan te vangen. En het wordt hoog tijd ook.

Eigenlijk is het zelfs maar een halve dag want mijn avontuur begint al op vrijdag. Eerst nog even wat tombolaprijzen gaan uitdelen op ’t werk en dan verder naar Patrick thuis om onze twee mobilhomes en één bestelwagen in te laden en Roparunklaar te maken.

Als dat achter de rug is volgt waarschijnlijk een verbroederingsetentje met de ING-collega’s. Hun mobilhomes staan immers ook bij Patrick thuis.

Slapen doen ik trouwens ook in de mobilhome aangezien ik zaterdagochtend één van de mobilhomes naar Antwerpen rij (dan kunnen ze me zeker niet vergeten). Daar geef ik het stuur dan wel over aan één van de begeleiders en moet ik me gedurende 3 dagen maar met één ding bezighouden : lopen ! Dat het zwaar zal worden is zeker. Dat het (te) warm zal zijn is ook zeker. Maar toch nog liever dat dan 3 dagen plensende regen.

Hoe het allemaal afloopt … dat lezen jullie volgende week wel.